Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια.
«Ο Εφιάλτης ήταν αρχαίος Έλληνας, γιος του Ευρυδήμου. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος παρουσιάστηκε στον Ξέρξη και του υπέδειξε τη στενή διάβαση που οδηγούσε από το όρος Καλλίδρομο στις Θερμοπύλες και ανέλαβε να οδηγήσει από ‘κει τους Πέρσες, για να χτυπήσουν έτσι από τα νώτα τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα (480 π.Χ.)… Οι Πέρσες ακολούθησαν τον Εφιάλτη με τη δύση του ηλίου. Όλο το βράδυ ακολούθησαν το μονοπάτι που τους οδηγούσε ο Έλληνας προδότης. Το όνομα αυτού του στενού περάσματος ήταν Ανοπαία Ατραπός (εκ της Ανόπης, το όρος Καλλίδρομο όπως ονομάζεται τώρα) και, επειδή και οι ελληνικές δυνάμεις του βασιλιά Λεωνίδα γνώριζαν την ύπαρξή του, είχαν θέσει ως φρουρούς του περάσματος 1.000 Φωκείς. Οι Πέρσες απώθησαν τους Φωκείς και κύκλωσαν τους Έλληνες. Ο Εφιάλτης είχε εκπληρώσει το ρόλο του. Για την πράξη του αυτή ο Πέρσης αυτοκράτορας του έδωσε μια μεγάλη χρηματική ανταμοιβή».
Επίσης από την Βικιπαίδεια αντιγράφω:
«Με τον όρο προδοσία, από το ρήμα προδίδω, χαρακτηρίζεται γενικότερα η οποιαδήποτε αθέτηση υποχρεώσεων έναντι διαπιστευμένων μέσα σε μια σχέση κοινωνική, μεταξύ ατόμων, ή οργανώσεων, ή μεταξύ και αυτών τούτων, ατόμων και οργανώσεων, ή ακόμα και σε διεθνείς σχέσεις, μεταξύ κυβερνήσεων συμμάχων χωρών, π.χ. προδοσία φίλων, συνεταίρων, σωματείων, συμβαλλομένων εταιρειών, ή μελών ή υπαλλήλων μετ΄ αυτών κ.λπ. Κύρια αιτία μιας τέτοιας εκδήλωσης είναι η ηθική κατωτερότητα που μπορεί να οφείλεται σε βαθύτερα αίτια ψυχολογικής σύγκρουσης και που μπορεί να προβάλλεται, κατά τον δράστη, είτε ως εκδίκηση, είτε για διάφορους άλλους ιδιοτελείς σκοπούς π.χ. η «προδοσία του Ιούδα» για «τριάκοντα αργύρια».
Συμπληρωματικά με τις παραπάνω υπενθυμίσεις αναφέρω ότι στην περίφημη «Δίκη της Νυρεμβέργης» (στην οποία δικάστηκαν ελάχιστοι εγκληματίες πολέμου συγκριτικά με τα δεκάδες χιλιάδες στελέχη των Ναζί και των Ες-Ες) το κορυφαίο ζήτημα το οποίο αναδείχθηκε ήταν αυτό της ατομικής ευθύνης. Η δικαιολογία των δολοφόνων ότι «εγώ απλώς εκτελούσα διαταγές» δεν έγινε αποδεκτή. Και καμιά διαταγή που οδηγεί σε πρόκληση πόνου και θανάτου σε συνάνθρωπό μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή.
Οι μέρες που ζούμε είναι για μια ακόμα φορά μέρες προδοσίας.
Μια πανδημία προδοσίας σαρώνει ψυχές και σώματα. Χιλιάδες άνθρωποι σε διάφορους χώρους, ξεχνώντας τον όρκο που έχουν δώσει, εκτελούνπαράνομες και ανήθικες διαταγές, παραβιάζουν ιερές διατάξεις του Συντάγματος και προκαλούν πόνο, αγωνία και θάνατο σε συνανθρώπους τους. «Εκτελώ εντολές» απαντούν σταθερά σε όποιον τους θυμίσει ότι αυτό που κάνουν είναι άνομο και απάνθρωπο και ότι όλη αυτή η υγειονομική παράνοια δεν έχει στόχο την προστασία της υγείας μας αλλά την διάλυση της ζωής και των δικαιωμάτων μας.
Οι όρκοι ξεχάστηκαν, οι καλοί νόμοι περιφρονήθηκαν και τόσοι πολλοί άνθρωποι είτε αναγκάστηκαν είτε διάλεξαν για τριάκοντα αργύρια να γίνουν προδότες και Εφιάλτες. Για όσους αρχικά αντιστάθηκαν αλλά τελικάυπέκυψαν και λύγισαν ηθικά δεν θα εκφέρουμε γνώμη. Οι άλλοι, όμως, που πούλησαν την ψυχή τους χωρίς καμιά εσωτερική ηθική διεργασία και από καθαρή ιδιοτέλεια θα είναι για πάντα ασυγχώρητοι.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
