Τελικό όριο της επίγειας ζωής μας και πηγή αθεράπευτης αγωνίας, ο θάνατος καθιστά την ανθρώπινη περιπέτεια τραγική, ανεξήγητη και εν πολλοίς μάταιη. Είμαστε πλάσματα με ημερομηνία λήξης με αποτέλεσμα οτιδήποτε κάνουμε στην διάρκεια της ζωής μας να έχει πάντα μια αξία σχετική και εξαρτώμενη από το νόημα που δίνουμε στην ύπαρξή μας σε σχέση με την προοπτική του μελλοντικού μας θανάτου. Πρόκειται για μια κατάσταση πολύπλοκη και παράλογη εντός της οποίας ο άνθρωπος, ανήμπορος να βρει τελεσίδικες απαντήσεις, επινοεί κάθε λογής αφηγήσεις και κάθε λογής στηρίγματα και ελπίδες: θρησκευτικές, πολιτισμικές, καλλιτεχνικές, πολιτικές, οικονομικές.
Μια διφορούμενη και ίσως επικίνδυνη μορφή ελπίδας αποτελεί και ο λεγόμενος μετανθρωπισμός.
Πρόκειται για ένα σύνολο τεχνολογικών αφηγήσεων που προτείνουν και επιδιώκουν το ξεπέρασμα της ανθρώπινης θνητότητας με όλα τα μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας και της επιστήμης. Μας λένε «δεν χρειάζεται να περιμένουμε την αιωνιότητα στον ουρανό, μπορούμε να την πετύχουμε και εδώ στη γη όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί». Ενδιαφέρον αφήγημα και ακόμα πιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτοί που βρίσκονται στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο αυτού του κινήματος είναι κυρίως πολύ πλούσια άτομα του χώρου της πληροφορικής και της τεχνολογίας, επιχειρηματικοί ηγέτες μεγάλων εταιριών του διαδικτύου και γενικά άτομα της διεθνούς πλουτοκρατίας που η τεράστια οικονομική τους επιφάνεια έχει απελευθερώσει την φαντασία τους και την έχει οδηγήσει στις επικίνδυνες περιοχές της αλαζονείας, της μεγαλομανίας και ενός τρόπου σκέψης που κινείται στα όρια της ψυχοπαθολογίας.
Δηλώνουν χωρίς ενδοιασμούς ότι επιδιώκουν την αθανασία και ότι η τεχνολογία που υπηρετούν είναι για αυτούς η νέα θρησκεία. Στο Μανιφέστο Μετανθρωπισμού που παρουσιάστηκε το 1998 περιγράφουν ξεκάθαρα το όραμά τους. «Οραματιζόμαστε τη δυνατότητα διερεύνησης των ανθρωπίνων δυνατοτήτων ξεπερνώντας τη γήρανση, τις γνωστικές ελλείψεις, το ακούσιο μαρτύριο και τον περιορισμό μας στον πλανήτη Γη».
Από τότε οι τεχνολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις είναι ραγδαίες. Ραγδαία είναι και η διείσδυση αυτού του τεχνοκρατικού κινήματος σε όλα τα κλιμάκια της εξουσίας.
Το δέλεαρ της αθανασίας είναι ακατανίκητο και όσο μεγαλύτερη είναι η επίγεια δύναμη που εκπροσωπεί κάποιος σε όρους πλούτου και επιρροής τόσο μεγαλύτερη είναι και η σαγήνη που του ασκεί το όνειρο να καταστεί αθάνατος ή έστω να επεκτείνει τη διάρκεια της ζωής του πολύ πέρα από τα σημερινά επίπεδα των ογδόντα, ενενήντα ή εκατό χρόνων – ακόμα και μερικοί αιώνες ζωής είναι μια μορφή αιωνιότητας άσχετα από το περιεχόμενο και τα καινούρια προβλήματα που θα είχε μια τέτοια διάρκεια ζωής. Θα μπορούσε, φυσικά, η επιδιωκόμενη αθανασία να μην είναι βιολογική αλλά να στοχεύει στην διατήρηση της ατομικής συνείδησης επ’ αόριστον.
Αρκετοί γνωστοί τεχνολάτρες μιλούν για την ακριβή χαρτογράφηση όλων των νευρωνικών συνάψεων του εγκεφάλου, την μετατροπή τους σε ένα είδος ψηφιακού αρχείου και την μεταφόρτωση «της συνείδησης» σε κάποιο ψηφιακό μέσο ή στο ψηφιακό νέφος -εξωφρενικά σενάρια για τα οποία υπάρχει εκτενής δικτυογραφία για όσους ενδιαφέρονται.
Σε κάθε περίπτωση το φαινόμενο «Κόβιντ-19» που μας βασανίζει εδώ και δεκαεφτά μήνες δεν είναι άσχετο με τις επείγουσες μετανθρωπιστικές αναζητήσεις μιας πολύ μικρής μειοψηφίας ολιγαρχών που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό στο να χρησιμοποιήσουν την ανθρωπότητα ως ένα απέραντο πειραματικό σώμα προκειμένου να επιτύχουν τους ανίερους στόχους τους: την βιολογική τους υπέρβαση ή ακόμα και την προσωπική τους αθανασία.
(Ταπεινός στόχος αυτού του σύντομου κειμένου είναι να προβληματίσει και να δημιουργήσει κίνητρο για περαιτέρω μελέτη. Καλή δύναμη και καλές αναζητήσεις στους φιλομαθείς).
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
