Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Αν και έχω χρόνια να …παθιαστώ με ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, δράτω την ευκαιρία με αφορμή το σημερινό του γηπέδου Καραϊσκάκη να γράψω κάποια πράγματα. Και χωρίς να έχω διάθεση να μπω σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, γράφω μερικές σκόρπιες σκέψεις, βλέποντας το παιχνίδι ως φίλαθλος και όχι ως αθλητικός συντάκτης.
-Καταρχήν αν ο Παναθηναϊκός είχε σήμερα κάποιον άλλο κάτω από τα δοκάρια και όχι τον Διούδη, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό και φυσικά υπέρ του . Αν δεν γινόταν το τραγικό λάθος στο 1 – 1 (που για εμένα ήταν το κλειδί της αναμέτρησης), θα μιλούσαμε για κάποιο άλλο παιχνίδι. Και αν δεν έκανε τη λάθος έξοδο στο δεύτερο τέρμα του Ολυμπιακού. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πλήρως ότι στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να μιλάς με «αν». Ναι πράγματι, έτσι είναι. Δεν μπορείς. Αλλά μένει ένα μεγάλο «αλλά», όπως και να έχει…
-Δεν φοβήθηκε το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός. Δεν συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν αυτό το πράγμα. Ίσα ίσα. Πολύ καλά πατούσε στον αγωνιστικό χώρο στο πρώτο ημίχρονο. Και η τακτική του Μπόλονι ήταν πολύ καλή. Δεν πίεσε πολύ ψηλά για να μην αφήσει κενά πίσω, περίμενε να μαρκάρει συνετά στον χώρο της μεσαίας γραμμής και το παιχνίδι εξελισσόταν πολύ καλά για τον Παναθηναϊκό. Για να μην πω ότι με λίγη προσοχή στις τελικές του πάσες θα μπορούσε να είχε «φτιάξει» και ένα δεύτερο τέρμα. Μέχρι που εμφανίστηκε …ο Διούδης στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου. Και για να μην θεωρεί ότι έχω εμπάθεια μαζί του (το αντίθετο, μου είναι πολύ συμπαθής), στη φάση του ανέλπιστου 1 – 1, έχει ευθύνη και το κέντρο της άμυνας καθώς δεν πάει κανείς να πηδήξει για κεφαλιά.
-Το δεύτερο ημίχρονο δεν ήταν καλό για τον Παναθηναϊκό. Αργούσε να πάει στη μπάλα, δεν υπήρχε σωστό μαρκάρισμα στη μεσαία γραμμή με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να βρει χώρους και να ασκήσει πίεση. Ήρθε και η κόκκινη και τα πράγματα έγινε ακόμα πιο δύσκολα. Ακόμα και έτσι όμως, ο Παναθηναϊκός στο τέλος μπορούσε να κάνει το 2 – 2 και να πάρει έναν ηρωϊκό βαθμό.
-Το παιχνίδι δεν ήταν για 3 – 1. Αδικεί αυτό το σκορ τον Παναθηναϊκό και την προσπάθεια που έκανε. Στη λογική βέβαια ότι δεν μιλάμε για τον …κανονικό Παναθηναϊκό, μιλάμε για κάποιον άλλον. Όχι αυτό που …γνωρίσαμε από μικρά παιδιά…
-Ο διαιτητής ήταν σε γενικές γραμμές πολύ καλός. Αλλά είναι …ντροπή αυτό που έκανε στο τέλος. Το τελευταίο κόρνερ ήταν και η τελευταία φάση του αγώνα. Έπρεπε να σφυρίξει τη λήξη. Δεν φέρεσαι έτσι σε μια τεράστια ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός. Δεν το κάνεις αυτό ποτέ.
-Συνοψίζοντας. Αυτός ο χειρότερος Παναθηναϊκός όλων των εποχών, εξακολουθεί να έχει τη στόφα της πολύ μεγάλης ομάδας. Μπορεί να έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος, να έχει χρόνια να παίξει στην Ευρώπη, να μην διεκδικεί πρωτάθλημα, ούτε καν κύπελλο, αλλά και πάλι στα ντέρμπι είναι πάντα εκεί. Και μας θυμίζει ότι είναι … ο Παναθηναϊκός. Γιατί έχει dna τεράστιας ομάδας. Κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν…
