ΑΠΟΨΗ: Η λογική της …πυραμίδας στο ποδόσφαιρο

Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης

Το Ελληνικό ποδόσφαιρο είτε σε επαγγελματικό (είτε όμως και σε ερασιτεχνικό επίπεδο) έχει περάσει από …40 μύρια κύματα που λέει και ο απλός λαός αλλά ακόμα δεν έχει κατορθώσει να βρει το ιδανικό μοντέλο διάρθρωσης των κατηγοριών. Και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς τα έχουμε καταφέρει να συζητάμε διαχρονικά το ίδιο ακριβώς θέμα. Το θέμα του αριθμού των κατηγοριών στην Ελλάδα και το πώς πρέπει να είναι δομημένες.

Πολύ παλιότερα όπως ξέρουμε και έχουμε διαβάσει δεν υπήρχαν τα ενδιάμεσα βήματα για να ανέβεις στα ψηλά σκαλοπάτια του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Από το τοπικό, με μπαράζ πήγαινες απευθείας στη Β’ Εθνική. Με την πάροδο των ετών οι εκάστοτε …φωστήρες που είχαν καίρια πόστα, σκέφτηκαν να δημιουργήσουν αυτά τα ενδιάμεσα σκαλοπατάκια που μια ομάδα έπρεπε να περάσει πριν μπει στην …αφρόκρεμα ας πούμε, της Ελλάδας. Και προσωπικά δεν αντιλέγω ότι οι πρώτοι που τα δημιούργησαν το έκαναν σκεπτόμενοι ρομαντικά και στη λογική ότι μια ομάδα δεν μπορεί να είναι έτοιμη από το τοπικό να πάει απευθείας ψηλά. Για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν θα αναλύσουμε σε αυτό το άρθρο για να μην γίνουμε κουραστικοί.

Με την πάροδο των ετών λοιπόν γεννήθηκαν η Εθνική Ερασιτεχνική (που μετά έγινε Δ’ Εθνική) αλλά και η Γ’ Εθνική Κατηγορία. Και οι δυο αυτές κατηγορίες πέρασαν από διάφορα μοντέλα διαχείρισης που είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να αποτυπωθούν στο χαρτί. Δυο όμιλοι, που έγιναν τέσσερις, που μετά προέκυψαν οκτώ, νομίζω φθάσαμε και δέκα και ούτω καθεξής. Χρόνια τώρα η …σούπα μαγειρεύεται κατά το δοκούν. Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο τρόπος διάρθρωσης των κατηγοριών, εξυπηρετεί πάντα προσωπικά, σωματειακά συμφέροντα. Ποτέ όμως το κοινό καλό. Ποτέ δεν πάρθηκε μια απόφαση με γνώμονα το τι ρεαλιστικά αντέχει να σηκώσει στις πλάτες της αυτή η χώρα και πιο είναι το ιδανικό μοντέλο. Δεν μπορεί να έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, ο άνθρωπος να έχει πάει και να έχει έρθει από το φεγγάρι και στην Ελλάδα να μην ξέρουμε με πόσες κατηγορίες πρέπει να γίνονται τα πρωταθλήματα και πόσες επαγγελματικές ομάδες πρέπει να υπάρχουν. Είναι πραγματικά αδιανόητο.

Οι παλιοί έλεγαν για τη λογική της πυραμίδας. Μιλάμε για το τελειότερο γεωμετρικό σχήμα το οποίο κάποτε εφευρέθηκε για να δώσει πολλές λύσεις στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η ανθρωπότητα. Η λογική της πυραμίδας λέει λοιπόν ότι η βάση πάντα πρέπει να αποτελείται από σαφώς περισσότερα υλικά και όσο ανεβαίνουμε προς την κορυφή αυτά λιγοστεύουν. Έτσι δημιουργείς ένα πολύ σταθερό οικοδόμημα που δεν κινδυνεύει να πέσει. Αν αυτό το γεωμετρικό σχήμα το μεταφέρουμε στο ποδόσφαιρο, θα δούμε πως στις μικρές κατηγορίες θα πρέπει να έχουμε περισσότερες ομάδες και όσο ανεβαίνουμε προς τα πάνω, αυτές θα πρέπει να λιγοστεύουν. Και δίνω και παράδειγμα συγκεκριμένο.

Σκεφτείτε λίγο. Ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Τρεις Εθνικές κατηγορίες. Α’ Εθνική με 12 ομάδες, Β’ Εθνική με 14 ομάδες και μια Γ’ Εθνική με δυο ομίλους από 16 ομάδες έκαστος. Τοπικά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Α’ Τοπικό με 12 ομάδες, Β’ Τοπικό με 14 ομάδες και Γ’ Κατηγορία με ομίλους, ακόμα και τέσσερις (ανάλογα με την Περιφέρεια) όπου θα υπάρχει και η λογική της μαζικής άθλησης. Η βάση πάντα έχει περισσότερες ομάδες και όσο ανεβαίνουμε γίνεται το ανάλογο φιλτράρισμα, με γνώμονα το να μείνει στο τέλος η αφρόκρεμα των ομάδων.

Αυτή η λογική της προοδευτικής (αριθμητικά) διάρθρωσης των κατηγοριών δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι αποτελεί το …τέλειο μοντέλο. Αυτό που «κουμπώνει» απόλυτα με τα Ελληνικά δεδομένα και που δίνει τη δυνατότητα στους εκάστοτε φορείς (Διοργανώτριες αρχές) και στο κράτος αν θέλετε να βάλει δικλείδες ασφαλείας και προϋποθέσεις σχετικά με αυτά που πρέπει να διαθέτουν οι σύλλογοι –ανάλογα με την κατηγορία- για να μπορούν να λέγονται σύλλογοι. Και όχι να κάνει ο καθένας ότι θέλει και όπως το θέλει. Είναι ένα μοντέλο που θα ανοίξει νέες προοπτικές ανάπτυξης σε όλους τους τομείς και θα απεγκλωβίσει το ποδόσφαιρο από τα μικροσυμφέροντα και τις ματαιοδοξίες παραγόντων…