(«Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ» -«Τρικυμία» – Γουίλιαμ Σαίξπηρ).
Εξ ορισμού, κάθε υπόσχεση σωτηρίας εκ μέρους της εξουσίας είναι ψέμα, δόλος, απάτη. Εγωπαθείς και άπληστοι από τη φύση τους, οι εξουσιαστές νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους.Ειδικοί στο να εκτελούν εγκλήματα μεγάλης κλίμακας και σχέδια αφανισμών, δεν δίνουν δεκάρα για λαούς και ανθρώπους. Χώρες ισοπεδώνονται καιλαοί ολόκληροι θυσιάζονται μόνο και μόνο για να κάνουν οι κυρίαρχοι το κέφι τους. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι στον αιώνα τον άπαντα.
Προφήτες του τρόμου, της αρρώστιας και του θανάτου φωνάζουν για μια ακόμα φορά «ήρθαμε να σας σώσουμε!». Οι κραυγές τους, όμως, στερούνται λογικής και συμπόνιας. Το βλέμμα τους είναι σκοτεινό, αρπακτικό, μοχθηρό.Στο παρασκήνιο το γέλιο τους είναι σατανικό και υποχθόνιο. Και 18 μήνες μετά την έναρξη του σχεδίου, πνιγμένοι πια στα ψέματά τους, γελοιοποιούνται καθημερινά στις δημόσιες οθόνες. Και όμως, μετά από τόσες ενδείξεις, αποδείξεις και αποκαλύψεις, κάποιοι εξακολουθούν και τους πιστεύουν αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι η ανθρώπινη τύφλα δεν έχει όρια.
Σαν τα πρεζόνια που μπορούν να σκοτώσουν για τη δόση τους, οι άνθρωποι της εξουσίας είναι ικανοί για τα πάντα προκειμένου να διατηρήσουν τη δύναμη και τα προνόμιά τους. Ο διάβολος ωχριά μπροστά στον άνθρωπο που διψά για εξουσία και ζει για την εξουσία. Η λαχταρά του να εξουσιάζει μολύνει τους πάντες και τα πάντα και όταν αρχίζει να μιλά για «σωτηρία» ο πόνος και το κακό στον κόσμο αυξάνονται κατακόρυφα.
Εγκαταστημένος μέσα στο πάθος του, ο επαγγελματίας της εξουσίας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Αυτό το πάθος ευθύνεται για όλα τα εγκλήματά του. Πρόκειται για τρέλα, ψύχωση, αρρώστια. Ειδικά άσυλα θα έπρεπε να χτιστούν για όλους τους φανατικούς της εξουσίας. Θεραπεία δεν υπάρχει αλλά τουλάχιστον η ανθρωπότητα θα μπορούσε να πορευτεί πιο ήσυχα και με λιγότερο πόνο μέσα στην δύσκολη περιπέτεια της ζωής και του θανάτου.
Αλλά δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η εξουσία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στην ανθρώπινη εμπειρία. Και η ικανότητα του ανθρώπου να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται με χίλιους δυο τρόπους είναι αθεράπευτη. Ο άνθρωπος θα χαθεί από την τάση του να γίνεται σκλάβος των πραγμάτων, των ιδεών, των θεσμών και των συστημάτων που παράγει. Δεν πρόκειται να γλυτώσουμε από το καρκίνωμα της εξουσίας. Και ούτε πρόκειται να γλυτώσουμε εύκολα από τα νύχια του κάθε «σωτήρα». Τι απομένει; Πώς να την βγάλεις καθαρή μέσα σε μια κόλαση από «σωτήρες;». Θα ήταν εύκολο να πούμε «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» αλλά επιμένουμε να διατηρούμε την αφελή πίστη ότι ακόμα και μέσα στην κόλαση η τελευταία λέξη πρέπει να είναι η συμπόνια.Μέσα σε τόση απόγνωση είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
