Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Δεν είναι λίγοι αυτοί που ξαφνιάστηκαν με την τοποθέτηση φυσικού χλοοτάπητα στο γήπεδο του Ατρομήτου Διμυλιάς. Ενδεχομένως μάλιστα και κάποιοι εντός σωματείου που περίμεναν ότι το γήπεδο τους θα πρασινίσει μεν, αλλά με πλαστικό τάπητα δε. Και η αλήθεια είναι ότι προς αυτήν την κατεύθυνση πήγαινε η όλη ιστορία μέσω της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου μέχρι που εμφανίστηκε ο πρόεδρος του ΔΟΠΑΡ Αλέξης Κολιάδης και άλλαξε άρδην το πλάνο.
Και αποφάσισε να μπει φυσικός χλοοτάπητας σκεπτόμενος καταρχήν το …αυτονόητο. Ότι σε ένα τέτοιο θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον, δεν μπορεί σε καμία απολύτως περίπτωση να ταιριάζει η …πλαστικούρα. Και έχει απόλυτο δίκιο. Είναι κάτι που ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος μπορεί να αντιληφθεί πολύ εύκολα και δεν χρειάζεται να κάνει ιδιαίτερα ανάλυση. Ο Αλέξης Κολιάδης, πήρε την απόφαση αυτή, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Όταν επισκέφθηκε πρόσφατα τον χώρο αντιλήφθηκε δυο πράγματα και αμέσως άρχισε να κάνει σκέψεις με γνώμονα το καλό του τόπου μας.
Ότι το κλίμα της περιοχής είναι εξαιρετικό και ενώ μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού η πόλη της Ρόδου …έβραζε από την υψηλή θερμοκρασία, στην Διμυλιά μετά τη δύση του ήλιου ήταν τουλάχιστον πέντε βαθμούς κάτω (το βραδάκι χρειάζεσαι και ένα ζακετάκι). Και ότι υπάρχει άφθονο τρεχούμενο νερό δίπλα από το γήπεδο. Κατευθείαν από την πηγή στην κατανάλωση δηλαδή. Και επειδή ο Κολιάδης είναι ένας άνθρωπος που έχει εργαστεί ως διερμηνέας στο υψηλό επίπεδο του ποδοσφαίρου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Κατάρ και έχει θητεύσει πλαϊ σε μεγάλους προπονητές, γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτά που έχει το γήπεδο της Διμυλιάς είναι αυτά που ζητάνε μεγάλες ομάδες για να κάνουν προετοιμασία.
Δηλαδή ένα κλίμα δροσερό τους καλοκαιρινούς μήνες και καθαρό νερό. Και φυσικά έναν καλό φυσικό αγωνιστικό χώρο. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Αυτό που λείπει από τον Ατρόμητο είναι το τρίτο. Και πάνω σε αυτό σκέφτηκε να επενδύσει, μήπως και μπορέσει το νησί μας και …ξυπνήσει επιτέλους και καταλάβει ότι μπορεί να κερδίσει πολλά από το ενδεχόμενο να αποτελέσει χώρο προετοιμασίας για μεγάλες ομάδες του εξωτερικού. Κάποτε οι Ιταλοί επέλεξαν την Ελεούσα για την κατασκευή του Σανατορίου και προφανώς ήξεραν τι έκαναν.
Το κλίμα στην περιοχή αυτή είναι εξαιρετικό χωρίς καθόλου υγρασία. Ο παίκτης ο οποίος θα κάνει προπόνηση το απόγευμα ή μετά τη δύση του ήλιου το μόνο σίγουρο είναι ότι θα νιώθει υπέροχα. Βεβαίως το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι το πώς θα συντηρηθεί ένα γήπεδο με φυσικό χλοοτάπητα από τη στιγμή που δεν υπάρχει βοηθητικό. Και είναι μια δίκαιη και απόλυτα σωστή ερώτηση. Κανονικά πρώτα κάνεις το βοηθητικό και μετά το κυρίως γήπεδο αλλά στην Ελλάδα πάντα τα πάμε αντίθετα. Εν πάση περιπτώσει, μαθαίνω ότι στη Διμυλιά υπάρχει σχεδόν 200 μέτρα πιο δίπλα έτοιμος χώρος για να γίνει και το βοηθητικό.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό λοιπόν. Αν οι τοπικοί φορείς το αντιληφθούν, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η Διμυλιά μπορεί να γίνει ο χώρος όπου θα έρχονται μεγάλες ομάδες από το εξωτερικό για να κάνει την προετοιμασία τους. Το έχετε σκεφθεί;
To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ροδιακή
