(«Ο φασισμός που έρχεται, δεν θα ονομάζεται πια φασισμός. Θα ονομάζεται «ολοκληρωτικό θεραπευτικό κράτος» – Κλεάνθης Γρίβας, νευρολόγος, ψυχίατρος, καθηγητής Ψυχιατρικής στο ΑΠΘ)
Από την γέννησή μέχρι και τον θάνατό του κάθε άνθρωπος το μόνο «πράγμα» που κατέχει είναι το σώμα του. Όλα τα άλλα – κτήσεις και κατακτήσεις – καθώς βρίσκονται πέρα και έξω από το σώμα δημιουργούν την αυταπάτη μιας κατοχής που ανάλογα με την έντασή της μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια ολέθρια στάση ζωής με κυρίαρχα στοιχεία την απληστία και την ματαιοδοξία. Το σώμα σαν υλική κατασκευή και σαν βιολογική έδρα αυτής της μυστηριώδους «ουσίας» που ονομάζουμε ψυχή ή συνείδηση είναι το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο. Γνωρίζουμε την κατάληξή του και αυτή η γνώση, συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι που μας οδηγεί σε έναν ατέλειωτο αγώνα να δώσουμε νόημα και μορφή στη ζωή μας – ένα νόημα και μια μορφή που μέχρι το τέλος παραμένουν υποκειμενικά και ανολοκλήρωτα.
Από την αρχαιότητα το ανθρώπινο σώμα ήταν ο στόχος κάθε εξουσίας. Στο καθεστώς δουλοκτησίας το σώμα του σκλάβου ανήκε στον αφέντη. Αφέντες και σκλάβοι ήταν πάντα το κυρίαρχο μοτίβο κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης με μικρές ή μεγάλες διαφορές ανάλογα με το είδος του συστήματος. Στα τυραννικά καθεστώτα το σώμα διώκεται και ελέγχεται απροκάλυπτα και ανελέητα ενώ στα λεγόμενα δημοκρατικά συστήματα διακυβέρνησης ο έλεγχος του σώματος (και του νου) είναι πιο ύπουλος, πιο επιστημονικός και πιο δόλιος.
Μέρος και προέκταση αυτής της δολιότητας είναι αυτό που ζούμε εδώ και 18 μήνες σε ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και ειδικά στις χώρες του λεγόμενου «δυτικού κόσμου», στις χώρες δηλαδή με τυπικές αστικές δημοκρατίες και με υψηλό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης. Αφού η διεθνής άρχουσα τάξη και τα πολιτικά τους ανδρείκελα δεν μπορούν αναίτια να καταργήσουνdefactoτην δημοκρατική τάξη και να επιβάλλουν δικτατορίες, επινόησαν το σενάριο της «πανδημίας» και με πρόσχημα «την προστασία της δημόσιας υγείας» επέβαλλαν τυραννίες με υγειονομικό μανδύα. Σατανική ιδέα, επιτυχημένη εφαρμογή – άσχετα αν το σχέδιό τους, το τελευταίο διάστημα, αποδομείται συστηματικά από την ίδια την πραγματικότητα και από αυξανόμενες παρεμβάσεις έντιμων ειδικών.
Αλλά και οι καθεστωτικοί «ειδικοί» τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτουν τις δόλιες προθέσεις της ιατρικής τυραννίας. Με κυνισμό και θράσος αμφισβητούν το ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα του ανθρώπου να κατέχει και να ορίζει ο ίδιος το σώμα του. «Δεν είναι ατομικό δικαίωμα η άρνηση εμβολιασμού» λέει ο ένας, «θα εμβολιάσουμε όλα τα παιδιά» λέει ο άλλος, «αυτονόητη η υποχρέωση εμβολιασμού για πολλούς κλάδους» υπερθεματίζει κάποιος άλλος. Προφανώς δεν αγνοούν ότι υπάρχουν ιερές και πανίσχυρες νομικές και συνταγματικές διατάξεις που προστατεύουν το ανθρώπινο σώμα από κάθε πράξη ιατρικού φασισμού. Αλλά αυτό ακριβώς επιδιώκουν: την αποδόμηση και την κατάργησή τους πρώτα σε επίπεδο λεκτικής βίας και προπαγάνδας και ύστερα σε επίπεδο κατάργησης νόμων και διεθνών συμβάσεων. Αν αυτό συμβεί, αν το επιτρέψουμε να συμβεί, η υγειονομική τυραννία θα αποτελέσει την ταφόπλακα της ανθρωπότητας. Και το ανθρώπινο σώμα, ιερό και έσχατο καταφύγιο του ανθρώπου, δεν θα ανήκει πια στον κάτοχό του.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
