Εκατομμύρια πολίτες μιας πολύπαθης μικρής χώρας χάνουν διά παντός τα δάση του τόπου τους, τους πνεύμονες του φυσικού τους περιβάλλοντος. Εύβοια, Ρόδος, Αλεξανδρούπολη και Δαδιά… Τα τελευταία δύο χρόνια μονάχα! Ορισμένοι, μαζί με τον φυσικό πλούτο, χάνουν και το κύριο μέσο οικονομικής δραστηριότητά τους. Πολλοί χάνουν και τα σπίτια κι όλη την περιουσία τους στις πύρινες φλόγες. Καταδικάζονται για το υπόλοιπο της ζωής τους να ζουν σε ερημοποιημένη γη, άκληροι, άνεργοι, επαίτες μιας πενιχρής επιδοματικής είσπραξης που περιπαίζει την ανυπολόγιστη και μη αναστρέψιμη απώλειά τους. Αλλά ακούνε (και υπακούνε;) πως πρέπει να είναι ευγνώμονες, γιατί κάποτε μετρήσαμε και θύματα…
Κάποτε, στο διόλου μακρινό 2018, στο Μάτι Αττικής, 102 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί ή πνίγηκαν στη σκοτεινή θάλασσα όπου ζήτησαν διαφυγή. Τριάντα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της -κατά τα άλλα- γεμάτης αίγλης πρωτεύουσας. Μιας χώρας του δυτικού αναπτυγμένου κόσμου! Έσβησαν τραγικά μόνοι ή πιο τραγικά ακόμη μαζί με τον/ την σύζυγο, τα παιδιά, το έξι μηνών βρέφος, τα αδέλφια, την μάνα, τον πατέρα, τη γιαγιά, τον παππού… Αργοπέθαιναν με βασανιστικούς πόνους και με τη βασανιστικότερη συνείδηση του επερχόμενου πρόωρου, άδικου, οριστικού τέλους.
Αν η φρίκη είναι το γινόμενο του μεγέθους μιας καταστροφής επί τον αριθμό των πληγέντων, ποια είναι μεγαλύτερη φρίκη;
Κι ακόμη κι αν το γινόμενο δεν βγάζει «φρίκη», πού κατατάσσονται άλλου είδους μαζικές απώλειες, που συνεχίζουν αμείωτες, χωρίς κανένα σχέδιο αναχαίτισης; Είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι άνθρωποι που χάνουν την πρώτη κατοικία όχι σε φωτιές, αλλά σε ληστρικό πλειστηριασμό. Ανάγεται άραγε το βαρύ αυτό γινόμενο σε φρικώδες, όταν λαμβάνονται υπόψη οι μεταβλητές «διαιωνιζόμενο νομικό κενό» και «ανάλγητος πολιτικός ποντιοπιλατισμός»; Με την κατάλληλη νομοθετική πρωτοβουλία, τα δάνεια που δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν, θα μπορούσαν να εξαγοράζονται από τους νόμιμους ιδιοκτήτες στην εξευτελιστική τιμή που τώρα εξαγοράζονται από τα μεγάλα funds. Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα προωθούσε την προστασία κι ελάφρυνση ανίσχυρων και αναλώσιμων μονάδων και θα ανέκοπτε το φαγοπότι για τους έχοντες διπλές ατσάλινες μασέλες. Δεν συνάδει με τον καπιταλιστικό πολιτισμό μας! «Αυτοί ήθελαν και τα έπαθαν», λένε πολλοί, και είτε ανόητα το πιστεύουν είτε χειρότερα τους βολεύει. Καθημερινές πολλαπλές σκηνές απληστίας και ασυδοσίας περικόπτονται στο μοντάζ του μάτριξ όπου κάποιοι επιλέγουν να διαβιούν, αποδιώχνοντας -από τη σκέψη τους τουλάχιστον- την κοινή μας μίζερη υπαρξιακή συνθήκη.
Σε χαμηλότερες πιθανόν βαθμίδες της κλίμακας της φρίκης, πολλές περισσότερες χιλιάδες νοικοκυριά πλήττονται επίσης καθημερινά, στην ηπιότερη μα άκρως μουδιαστική περιδίνηση της ακρίβειας και του πληθωρισμού. Χωρίς θέρμανση, με όλο και λιγότερα τρόφιμα και βασικά αγαθά βδομάδα τη βδομάδα, με συνεχή περιορισμό εξόδων, επιλογών, ζωής! «Αντιστέκονται» όμως ακόμα, «κρατούν γερά», απέχοντας από την ολοσχερή πτώχευση ή εξαθλίωση, χάρη στα market pass, fuel pass και άλλες τζούφιες «pάssες» που τους πετούν σαν ξεροκόμματα. Γιατί οι υπεύθυνοι τέτοιων νοικοκυριών στα όρια της επιβίωσης και μιας ζωής που ροκανίζεται, αυτό θεωρούν αντίσταση, αυτό μπορούν.
Είναι κοινώς παραδεκτό ότι «φρίκη» είναι η απώλεια ζωής. Η άδικη, η απρόσμενη, η βίαιη απώλεια ζωής! Ακόμη κι αν οι «χαμένοι» είναι πολύ λιγότεροι. Σκληρά παραδείγματα είναι τα 57 θύματα σε σύγκρουση τρένων στον κεντρικό σιδηροδρομικό άξονα της χώρας στα Τέμπη το Φεβρουάριο 2023 (6 μήνες πριν!) και οι 85 ανασυρμένοι νεκροί με τους εκατοντάδες ακόμα αγνοούμενους στα ανοικτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023 (2 μήνες πριν!!). Από τις δύο αυτές τραγωδίες φαίνεται ότι η συστηματική εγκληματική κρατική αμέλεια μπορεί να αναχθεί σε εκθετική μεταβλητή του μεγέθους «φρίκη», δεδομένης και της ευρείας κοινωνικής κατακραυγής που ήγειρε. Ωστόσο, τα σταθερά παραποιημένα -προς τα κάτω- στοιχεία από τις αρμόδιες αρχές, για τη συμμετοχή του κόσμου στις αντίστοιχες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και καταγγελίας του κρατικού εγκλήματος, δεν επιτρέπουν τη χρησιμοποίησή τους ως δείκτες της προκληθείσης φρίκης. Ομοίως, η χρονικά σύντομη εκτόνωση της έκφρασης του μαζικού αποτροπιασμού δεν αφαιρεί κάτι από το μέγεθος της φρίκης. Αυτή θα ερμηνευόταν ορθότερα ως εξοικείωση υποδοχέων στο ενοχλητικό ερέθισμα ή ως απουσία υγιούς αντανακλαστικού που θα μετέστρεφε το ερέθισμα σε αποτελεσματικότερη και ολοκληρωμένη αντίδραση.
Το παράδοξο στην κλίμακα της φρίκης είναι η πολλαπλάσια φρίκη που προκάλεσε η απώλεια μίας και μόνο ζωής, του Αντώνη από την Κρήτη στο Λιμάνι του Πειραιά το βράδυ της Τρίτης 5 Σεπτεμβρίου (μόλις 2 μέρες πριν – και η συχνότητα των γενομένων φρικαλεοτήτων αυξάνει επικίνδυνα!!!). Αλλά είναι παράδοξο μόνο φαινομενικά και μόνο αν επιχειρείται να εξηγηθεί με κυνικές μαθηματικές εξισώσεις. Ο τρόπος εκτέλεσης είναι φρικώδης ο ίδιος. Μια αγέλη μισάνθρωπων κτηνών επιτίθενται απρόκλητα και χωρίς καμιά δικαιολογία με σκοπό, αν όχι να σκοτώσουν, καταφανώς να προσβάλουν, να μειώσουν και να χτυπήσουν έναν ακίνδυνο κι ανυπεράσπιστο άνθρωπο. Ο τόπος και η ώρα του συμβάντος καταδεικνύει ακόμη περισσότερο την εγκληματική πρόθεση. Στον βρεγμένο κι ολισθηρό καταπέλτη ενός πλοίου, με τις προπέλες σε λειτουργία, την ώρα που το πλοίο απομακρύνεται από την αποβάθρα, με τα νερά να στροβιλίζονται πίσω του ορμητικά, οι πιθανότητες ατυχήματος ή δυστυχήματος είναι οι μέγιστες. Το γνωρίζουν καλά οι εργαζόμενοι σε πλοία και λιμάνια. Δεν βρίσκονται σε ρινγκ με άμμο ούτε σε πίστα golf. Συνεπώς, στη δολοφονική αγέλη δεν μπορούν να αποδοθούν ελαφρυντικά άγνοιας κινδύνου για τους καταγεγραμμένους τραμπουκισμούς και τις μοιραίες συνέπειες. Όμως, ακόμη κι αν δεχτούμε το σενάριο της ταυτόχρονης συλλογικής αποβλάκωσης, κι ότι δεν υπήρξε ένας να επισημάνει την αυτονόητη κι οφειλόμενη ανάγκη επαγγελματισμού και διασφάλισης του χώρου και των παραβρισκομένων, αυτό που αποδεικνύει τελεσίδικα την ψυχρή εκτέλεση είναι τα γεγονότα που ακολούθησαν. Βασικός κανόνας στη ναυσιπλοΐα είναι πως, όταν άνθρωπος πέφτει στη θάλασσα, τα κοντινά πλεούμενα σταματούν τη ρότα τους και μοναδικό τους μέλημα γίνεται η διάσωσή του. Άλλωστε αυτό λέει και η κοινή ανθρώπινη λογική. Απλώνεις το χέρι και σώζεις! Βασικό ένστικτο απέναντι σε κάθε κίνδυνο ζωής. Αντίθετα, «αυτό το πλοίο -Β.F.S.- σάλπαρε» και μαζί και η ανθρωπιά μας. Τη θέση της τώρα παίρνει μια έντονη ακατανίκητη ναυτία και η απόλυτη φρίκη!
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι κάνουμε, αν δεν θέλουμε να ζούμε στο εξής λαμβάνοντας με τη σέσουλα αντιεμετικά και αναισθητικά. Πότε επιτέλους βρίσκουμε τον κοινό παρονομαστή που μάς ενώνει και μάς συσπειρώνει απέναντι στον απανταχού και καθημερινό κίνδυνο αφανισμού μας. Ούτε τα σπίτια μας ούτε οι ζωές μας μετράνε. Δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει μόνο ένα σύστημα σαδιστικό που και μάς φοβερίζει και μάς αποδίδει ατομικές ευθύνες μετά παρανοϊκών ποινών, για να μας ελέγχει αμφοτερόπλευρα. Τρέφεται και διαιωνίζεται από τη φρίκη μας. Είμαστε ένας αγρός καλλιέργειας και παραγωγής φρίκης για το φρικοτραφές σύστημα! Αυτή θέλουμε να είναι η σοδειά μας; Έχουμε πάθει τόση και τόσο μόνιμη μετάλλαξη;
