Το φιάσκο των Ακαδημιών!

Του Θεόδωρου Σαχινίδη

Η πρόσφατη μου ενασχόληση, με τις Ακαδημίες Καλυθιών ήρθε να επιβεβαιώσει, γι άλλη μια φορά αυτά, που έζησα τα δύο προηγούμενα χρόνια στην Παστίδα:
Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός παράγοντα και ειδικά του Προέδρου, για το νευραλγικό αυτό κομμάτι, του Αθλητισμού (των Ακαδημιών), που τόσο πολύ καυχιούνται, ότι αναπτύσσουν και δίνουν βάρος. Το ίδιο, λαμβάνει χώρα και σε άλλες Ακαδημίες, από ότι λένε και οι άλλοι προπονητές. Ξεκινάει η κάθε χρονιά με υποσχέσεις και ξαφνικά ,μετά από λίγο μένει ο προπονητής ολομόναχος, με μεγάλο αριθμό παιδιών, ασυνόδευτος στα τουρνουά που γίνονται, εργάτης πραγματικός και κάποιοι άλλο, το παίζουν παράγοντες. Τα πάντα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο. Δεν υπάρχει σχεδιασμός, προγραμματισμός, παρά μόνο πλήρη εγκατάλειψη. Και ο ήρωας αγωνίζεται με τα φαντάσματα, χώρια ότι δεν μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά του, λόγω έλλειψης χώρου και υπερβολικά μεγάλου αριθμού παιδιών.
Οι υποσχέσεις πολλές, «Τα πράγματα, θα αλλάξουν», «Του χρόνου, θα μπουν σωστές βάσεις». Δεν είναι τυχαίο, που ορισμένοι από αυτούς, είναι και υποψήφιοι στις εκλογές…
Θα πρέπει επιτέλους να μπει ένα φρένο σε αυτή την παρωδία και οι γονείς, που πληρώνουν για το καλό των παιδιών τους, θα πρέπει να είναι πολύ αυστηροί στο ποιους επιλέγουν για να γυμνάσουν – εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους.
Βέβαια , θα μου πείτε ότι αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, όμως κάποια στιγμή πρέπει κάτι να αλλάξει, να μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Πρέπει να σταματήσουμε εμείς οι προπονητές, να διαιωνίζουμε τέτοιες καταστάσεις, να απαιτήσουμε για να φτιάξουμε τα πράγματα σωστά, όπως πρέπει. Έχουμε χρέος, απέναντι στους γονείς και περισσότερο στα παιδιά, που γυμνάζουμε να τους διασφαλίσουμε ένα υγιές περιβάλλον, στο οποίο δεν έχουν θέση άνθρωποι ανεύθυνοι , που δεν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα του έργου που επιτελείται.