Είναι φανερό, το νοιώθουμε πια στο πετσί μας: έχουν ξεπεράσει κάθε όριο απανθρωπιάς, υποκρισίας και ανηθικότητας. Και το χειρότερο είναι πως αν δεν τους σταματήσουμε θα ξεπεράσουν και άλλα όρια, και άλλες κόκκινες γραμμές: ηθικές, νομικές, πολιτικές, επιστημονικές.
Ακόμα και καλόπιστοι πολίτες αναρωτιούνται: είναι αυτή πολιτική; Και είναι αυτοί πολιτικοί; Η ανηθικότητα τους δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Δεν είναι ανηθικότητα ανθρώπων που από ιδιοτέλεια ασχολούνται με την πολιτική. Μοιάζει και είναι κάτι άλλο, ένας τρόπος σκέψης και μια μέθοδος δράσης που θυμίζει συμμορία: τρομοκρατία, μνησικακία, τιμωρία, εκδίκηση.
Τους ακούς στα μέσα μαζικής εξαπάτησης και δεν πιστεύεις στ’ αυτιά σου. Τους βλέπεις στα τηλεοπτικά παράθυρα και νοιώθεις να πνίγεσαι από πρωτόγνωρα συναισθήματα που δεν τα ένοιωσες ούτε για τους μεγαλύτερους πολιτικούς απατεώνες που πέρασαν από τα ιερά χώματα της πατρίδας μας.
Ξέρεις πως έχουν καταργήσει Σύνταγμα, Νόμους και Κράτος Δικαίου αλλά δεν μπορείς να το χωνέψεις. Σε καταστρέφουν σωματικά, ψυχικά, οικονομικά, κοινωνικά και σου λένε με ύφος χιλίων καρδιναλίων πως «είναι για το καλό σου». Σου φωνάζουν, βγάζοντας αφρούς από το ανίερο στόμα τους, «εμβολιάσου ή ψόφα της πείνας» και αναρωτιέσαι: «μήπως κοιμάμαι και βλέπω εφιάλτη;».
Πολεμάς με τις σκέψεις και με τις λέξεις μήπως και βρεις μια λύση, μια ιδέα, ένα στήριγμα. Και είναι πολλές οι φορές που νοιώθεις πως και οι λέξεις τίποτα πια δεν εκφράζουν – κραυγές απόγνωσης στην παγωμένη σιγαλιά του κόσμου. Θες να φωνάξεις «αιδώς Αργείοι και αχρείοι!» και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η λέξη «ντροπή» και άλλες παρόμοιες δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο και στη συνείδησή τους.
Αλλά κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς που παραμένουμε πιστοί στον αγώνα ενάντια στο ψέμα, στην καταπίεση και στην τυραννία; Μήπως δεν αγαπάμε την ελευθερία αρκετά; Μήπως δεν έχουμε το θάρρος που απαιτούν οι περιστάσεις; Μήπως ελπίζουμε με τρόπο που δεν δικαιολογείται από τα σκληρά δεδομένα της κατάστασης;
Δεν έχω απαντήσεις. Διατηρώ μόνο μια πίστη που πηγάζει από την συλλογή των πληγών και των βασάνων μου: ξέρω ότι πάντα υπάρχουν γεγονότα, ανατροπές και λύσεις που δεν είναι ακόμα ορατές.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να επιμείνουμε. Όπως πάντα, πρέπει να επιμείνουμε. Το ιστορικό δράμα του ανθρώπου συνεχίζεται. Οι τυραννίες πάντα υπήρχαν, οι εξεγέρσεις το ίδιο. Κάθε τυραννία είναι μια άρνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας: καταργεί την ελευθερία, προσβάλλει το θεμελιακό δικαίωμα του ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται. Εξ ορισμού κάθε εξέγερση είναι μια λογική, φυσική αντίδραση στην βασική ιδέα της τυραννίας.
Ταυτόχρονα είναι μια πορεία από την υποταγή στην αντίσταση, από την απόγνωση στην ελπίδα, αλλά θέλει τον χρόνο της για να ωριμάσει. Κάθε πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο ακολουθεί έναν ορισμένο κύκλο: γέννηση, ωρίμανση, κορύφωση, αποδόμηση, εξαφάνιση. Στην κορύφωση κάθε τυραννίας γεννιούνται συνθήκες εξέγερσης. Κάθε τυραννία, ως ακραία έκφραση της ανθρώπινης αλαζονείας, κυοφορεί την αυτοκαταστροφή της. Ταγμένοι στο κακό, θύματα της μεγαλομανίας τους, όλοι οι τύραννοι προκαλούν την παρακμή και την πανωλεθρία τους. Αρνητικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας προκαλούν πόνο και θάνατο σε έναν κόσμο που είναι από τη φύση του παραδομένος στον πόνο και στο θάνατο – και αυτό είναι το πιο μεγάλο και ασυγχώρητο έγκλημα τους.
Αλλά, παρότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή μιας καινούριας απόγνωσης, μικρές ελπίδες έχουν κιόλας ξεφυτρώσει. Πηγή δράσης ή αδράνειας, η ελπίδα πάντα υπάρχει. Και η σωτηρία, εντός ή εκτός της ιστορίας, είναι πάντα μια δυνατότητα – έστω και προσωρινή. Αρκεί να μην είμαστε κορόιδα.
Και όπως λέει ο ποιητής: «τίποτα δεν χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε» (Μιχάλης Γκανάς, Ποιητής, Στιχουργός, 1944).
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
