Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία ότι αυτό που ξεκίνησε ως «υγειονομική κρίση» παίρνει πλέον την μορφή μιας ολοφάνερης πολιτικής τυραννίας που με πρόσχημα την «προστασία της δημόσιας υγείας» καταργεί την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και οδηγεί τους λαούς στην φυλακή μιας παγκόσμιας δικτατορίας.
Παρατηρώντας με ειλικρίνεια και καθαρό μυαλό όσα συμβαίνουν τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες και χωρίς διάθεση κινδυνολογίας και εντυπωσιασμού, ακόμα και μια απλή προβολή των σημερινών τάσεων στο μέλλον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκτίμηση ότι αυτό που έρχεται – αν δεν το αποτρέψουμε – θα είναι μια ριζική αλλαγή της ανθρώπινης ζωής για το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας: μια αλλαγή που θα οδηγήσει στην μετατροπή του πλανήτη μας σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης επιτηρούμενων ανθρώπων-σκλάβων χωρίς νομική και πολιτική υπόσταση, με απόλυτο σωματικό και διανοητικό έλεγχο και χωρίς καμιά δυνατότητα αυτονομίας και αυτοπροσδιορισμού.
Τόσο αυτά που γίνονται στη χώρα μας (εμβόλιο ή φτώχεια και πείνα) όσο και αυτά που συμβαίνουν σε πολλές άλλες χώρες (Γαλλία, Ιταλία, Ισραήλ, Αυστραλία κ.α.) είναι ενδεικτικά του σχεδίου υποδούλωσης των λαών από τις ίδιες τις κυβερνήσεις που τελείως ωμά και απροκάλυπτα καταργούν με συνοπτικές διαδικασίες συντάγματα, νόμους και διεθνείς συμβάσεις. Εκτός από την δική μας ζοφερή πραγματικότητα, εξωφρενικό είναι και αυτό που συμβαίνει στην Νέα Ζηλανδία όπου για ένα μόνο κρούσμα (!) η νεαρή πρωθυπουργός (υπόδειγμα νεοταξίτικης μαριονέτας) κλείδωσε στα σπίτια τους περίπου πέντε εκατομμύρια ανθρώπους ενώ κλειστά παραμένουν και τα σύνορα της χώρας εδώ και μήνες.
Πίσω από τις θλιβερές πολιτικές μαριονέτες, ως αυτόκλητοι ιδιοκτήτες και διαχειριστές αυτού του πρωτόγνωρου και ιδιόμορφου καθεστώτος εμφανίζονται τα μέλη της παγκόσμιας υπέρ-τάξης, μιας πανίσχυρης διεθνούς ομάδας παλιών και νέων ολιγαρχών που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους αδιανόητο πλούτο – τόσο που μπορούν να χρηματοδοτούν και να ελέγχουν, να εξαγοράζουν και να διαφθείρουν, όλους τους διεθνείς οργανισμούς και το σύνολο σχεδόν των εθνικών κυβερνήσεων.
Με επίσημα δηλωμένο στόχο τους αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «Μεγάλη Επαναφορά» (GreatReset) και με το πρόσχημα μιας πλαστής «πανδημίας» (που σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία) έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο τους για την Μεγάλη Εκκαθάριση και Υποδούλωση του ανθρώπινου γένους. Ενδεικτικό των προθέσεών τους είναι ότι ο ίδιος ο ιδρυτής και ενεργός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο Κλάους Σβαμπ, δηλώνει σταθερά και απροκάλυπτα ότι η Κόβιντ-19 είναι η τέλεια ευκαιρία για επιτάχυνση των ριζικών αλλαγών στο παγκόσμιο σύστημα και ότι η ανθρωπότητα δεν θα επιστρέψει ποτέ στην παλιά κανονικότητα – πράγμα που σημαίνει ότι η ατομική ελευθερία και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα κινδυνεύουν με αφανισμό.
Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και νοιάζεται για τα παιδιά του και για το μέλλον της ανθρωπότητας οφείλει να ψάξει, να μάθει, να αφυπνιστεί και να αντισταθεί με κάθε τρόπο ενάντια σε αυτή την πρωτοφανή τυραννία που αν δεν την σταματήσουμε θα προκαλέσει το τέλος του ελεύθερου βιολογικού ανθρώπου.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
