Περί ηλικίας!!

Πολλές φορές μας έτυχε να κοιτάμε συνομήλικούς μας και  σκεφτόμαστε :
> “Μα δεν μπορεί να’ ναι τόσο μεγάλος!”
> Αν λοιπόν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν: 
> Λέγομαι Λένα Παπαμιχαήλ και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κλπ.
> Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο oνοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο – κάπου 40 χρόνια πίσω
> και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του )
> Μπορεί να έχει σχέση μ’ αυτόν εδώ τον τύπο ; 
> “Μπα, αποκλείεται ” ,σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
> Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ’ ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
– “Άκου τώρα ! Ασφαλώς , και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο ” , μου είπε με περισσό καμάρι.
> – Πότε αποφοιτήσατε ; τον ρώτησα
> – Το 1962 μου απάντησε – Γιατί με ρωτάτε ;
– Γιατί ήσασταν στη τάξη μου !!!! 
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε :
– Τι μάθημα διδάσκατε ;;;