Του Τάσου Βογιατζόγλου
Συνηθισμενο φαινόμενο είναι πλέον στη Δωδεκάνησο , οι τιμωρίες ομάδων ,λόγω μη ψύχραιμης συμπεριφοράς, οργισμένων φιλάθλων ,παραγόντων η αθλητών τους.
Νομίζω ότι ηρθε η ώρα να γραφτεί ένα αρχαίο γνωμικό, με μεγάλα γράμματα στο κεντρικότερο σημείο των γηπέδων μας , που θα λέει: «Εν οργή μήτε τι λέγε μήτε τι πράττε.»
Η κάτι ανάλογο που λέει ο λαός μας, «τον απογευματινό θυμό, να τον φυλάγεις για το πρωί.»
Μήπως αυτή η πινακίδα πείσει, έστω και λίγους θερμοκέφαλους , ότι πρέπει να υπάρχει ,ένα χρονικό περιθώριο μεταξύ της ενέργειας του άλλου (π.χ διαιτητή) και της δικής του αντίδρασης.
Ώστε να έχεις τον χρόνο να κρίνεις, να εκτιμήσεις. Και αφού προβλέψεις τις συνέπειες, τότε ενήργησε ανάλογα.
Έχοντας υπ’ όψιν ότι στην αδικία δεν σιωπούμε, αφού (η σιωπή) θα θεωρηθεί σαν αποδοχή η δειλία.
Καλύτερα ν αντιδράς όταν σε αδικούν, όμως ΠΟΤΕ, οργισμένος. Γιατί ο τρελός διαφέρει από τον οργισμένο, μόνο ως προς την διάρκεια…
