Βράδυ έξω από super market σε κεντρικό δρόμο της Παροικιάς. Στο συγκεκριμένο κατάστημα υπάρχει διαγράμμιση για τη στάθμευση με μεγάλες, κίτρινες γραμμές. Η κατεύθυνσή τους, όπως κοιτάμε, είναι διαγώνια πάνω αριστερά. Έλα, όμως, που υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα διαγώνια πάνω δεξιά… Δηλαδή αντίθετα από τη φορά των γραμμών.
Και αναρωτιέμαι: ΤΙ ΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ το να ακολουθήσεις τη διαγράμμιση; Ποιος είναι ο λόγος; Μπορεί να σας φαίνεται ασήμαντο θέμα και συμφωνώ εν μέρει, όμως κι αυτό, όπως πολλά άλλα, κάτι δείχνει. Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι αυτή η συμπεριφορά είναι ένα τυχαίο γεγονός, γιατί συμβαίνει πολύ τακτικά.
Η πρώτη «αθώα» σκέψη μου είναι ότι ο άνθρωπος που πάρκαρε αρχικά απλά δε βλέπει καλά κι έτσι δεν είδε τις διαγραμμίσεις, είτε λόγω κάποιου προβλήματος όρασης είτε λόγω ηλικίας. Ο άλλος οδηγός πιθανότατα ακολούθησε τον πρώτο. Η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι τις είδαν, αλλά δεν τις θεώρησαν σημαντικές. Μπορεί πχ να έρχονταν από το αντίθετο ρεύμα και, για να προσαρμοστούν σε αυτές, να έπρεπε να κάνουν μανούβρες, οπότε δεν τους βόλευε κτλ κτλ.
Η τρίτη σκέψη και, δυστυχώς, η επικρατούσα στο μυαλό μου, είναι η εξής: Είδαν τις γραμμές, τις αγνόησαν και επέλεξαν σκόπιμα να παρκάρουν αντίθετα. Γιατί, όμως, προβληματίζομαι και δίνω σημασία; Θα σας απαντήσω αμέσως. Διότι αυτή η λεπτομέρεια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δηλώνει κάτι, που δεν εμφανίζεται μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους. Αλλά για την ώρα ας μείνουμε στην οδήγηση.
Πόσες φορές σας έχει τύχει να προπορεύεται κάποιο όχημα και να αλλάξει πορεία χωρίς τη χρήση φλας; Πόσες φορές σας έχει τύχει να κινείστε με αυξημένη ταχύτητα και στα 10 μέτρα απόσταση (ή και λιγότερο) να «πετιέται» ένα άλλο όχημα, να ανακόπτει βίαια την πορεία σας, να κινείται με 20 χλμ και όλη αυτή η αναστάτωση να συμβαίνει απλά για να σταματήσει λίγο παρακάτω;
Όλες αυτές οι οδηγικές συμπεριφορές εμφανίζονται λίγο-πολύ σε όλη την Ελλάδα. Είναι στην κουλτούρα μας. Είναι η νοοτροπία του «θα κάνω ό,τι με βολεύει, θα χωθώ, ο άλλος είναι υποχρεωμένος να με περιμένει, είμαι ανώτερος και θα περάσει το δικό μου». Κομπλεξικές αντιλήψεις, που το μόνο που δηλώνουν στην ουσία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν παιδεία, δεν έχουν ενσυναίσθηση (τ’ ειν τούτο;;) και νιώθουν ότι κάπως ξεχωρίζουν με αυτή τη συμπεριφορά. Έχουν, δηλαδή, μια ψευδαίσθηση εξουσίας. Παιδικά τραυματικά κατάλοιπα από εποχές, που τους είχαν του «κλώτσου και του μπάτσου», που η γνώμη τους δε μετρούσε σε τίποτα, που έψαχναν τρόπους να αντιδράσουν και από ό,τι φαίνεται, η οδήγηση ήταν ένας από αυτούς.
Πολλά μπορείς να καταλάβεις από την οδηγική συμπεριφορά κάποιου. Μου το έλεγαν από παλιά, αλλά δεν έδινα σημασία. Μεγαλώνοντας και διανύοντας πολλά χιλιόμετρα σε δρόμους της χώρας μας διαπίστωσα πως πράγματι το αυτοκίνητο είναι ένα εργαλείο, με το οποίο συνδεόμαστε άμεσα. Είναι η προέκταση του εαυτού μας. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να ξυπνήσουν άγρια και θυμωμένα ένστικτα. Καλό θα ήταν να το έχουμε κατά νου, πάντα με σεβασμό πρώτα από όλα σε εμάς και έπειτα στους άλλους οδηγούς.
Υ.Γ.: Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον φωνακλά πατερούλη μου, που πάντα έβριζε και είχε διαφόρων ειδών αλληλεπιδράσεις με τους άλλους οδηγούς, όταν χρειάστηκε μια ημέρα πηγαίνοντας προς το συνεργείο να οδηγήσει χωρίς παρμπρίζ… Ήταν η καλύτερή του!!!
Γεννήθηκα στα Χανιά και στη συνέχεια έζησα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Σπούδασα στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στο Ηράκλειο Κρήτης και παράλληλα εργάστηκα στην εστίαση και σε διαφημιστικές προωθήσεις προϊόντων. Από το 2014 ξεκίνησα να εργάζομαι σε τουριστικές επιχειρήσεις σε διάφορα αντικείμενα, όπως ξεναγήσεις, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σέρβις κ.α. Ως ανήσυχο πνεύμα, διαρκώς παρατηρώ, προβληματίζομαι και δοκιμάζω καινούρια πράγματα με σκοπό την εξέλιξη σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Το Μάρτιο του 2021 ξεκίνησα να εργάζομαι ως κοινωνική λειτουργός, ενώ στα ενδιαφέροντά μου συγκαταλέγονται η συγγραφή παραμυθιών, η χειμερινή κολύμβηση, η μαγειρική και τα ταξίδια.
