Ένα άψυχο σώμα κάποτε στα βάθη της αρχαιότητας αποτέλεσε την αιτία για τη μεγαλύτερη σύγκρουση ανάμεσα στην Εξουσία και στον Πολίτη. Ήταν το άψυχο κουφάρι του Πολυνείκη, γιού του Οιδίποδα και αδελφού της Αντιγόνης, που με απόφαση του άρχοντα κείτονταν εκτός των τειχών της πόλης άταφο, άκλαυτο, «οἰωνοῖς γλυκὺν θησαυρὸν εἰσορῶσιπρὸς χάριν βορᾶς». Αυτήν την απόφαση τότε είχε πάρει ο Κρέοντας, νεόκοπος άρχοντας, που καυχιόταν ότι το δημόσιο καλόείναι υπεράνω όλων.
Για το καλό της πόλης , λοιπόν, και με μεγάλη δόση αλαζονείας ο «πολλά υποσχόμενος ηγέτης» αποφάσισε ότι έχει εξουσία σε έμψυχα και άψυχα. Και έτσι απλά ξεκίνησε μια αναμέτρησηανάμεσα σε Κράτος και Πολίτη, που στοιχειώνει τις κοινωνίες ακόμα και σήμερα. Το θάρρος ενός μικρού κοριτσιού που πίστευε ότι κάνει το σωστό ήταν αρκετό, για να προκαλέσει μία δίνη εξελίξεων, που τελείωσε με τον δικό της αφανισμό και τη συντριβή της Εξουσίαςη οποίαδιαλυμένη πλέον στο τέλος παραδεχόταν ότι είναι «ένα ΤΙΠΟΤΕ».
Με την ίδια αυταρέσκεια και αναίδεια η σύγχρονη Εξουσία παγκοσμίως (πλην λαμπρών εξαιρέσεων)αποφάσισε ότι έφτασε η έκτακτη εκείνη ανάγκη που επέβαλε να καταπατηθούν όλα τα ατομικά δικαιώματα. Το πρώτο που έπρεπε να θιγεί, ώστε να επέλθει και η επιδιωκόμενη πολιτειακή εκτροπή, ήταν όπως όλοι αντιληφθήκαμε- και πολλοί αποδεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα – η αυτοδιάθεση του σώματος.
Αιφνιδίως «έγκριτοι» νομικοί, πανεπιστημιακοί με πολλές περγαμηνές, υψηλόβαθμοι ιατροί και σχεδόν ολόκληρο το κοινοβούλιο απεφάνθη ότι το άτομο είναι έρμαιο των ορέξεων του Κράτους. Τι πιο φυσικό και πιο συνηθισμένο! Για ολοκληρωτικά καθεστώτα , βέβαια! Αλλά ποιος δίνει σημασία;
Καθόλου αιφνιδίως και εντελώς ανερυθρίαστα λαμβάνεται μία απόφαση – διαταγή σύμφωνα με την οποία οι οικογένειες των θυμάτων του πρόσφατου εγκλήματος (ξέρετε, αυτού για το οποίο υπεύθυνος ήταν – λέει- κάποιος σταθμάρχης και η κακιά στιγμή !) θα παραλάβουν ερμητικά κλειστά φέρετρα. Για το καλό τους πάλι!
Ερμητικά κλειστά ήταν και τα φέρετρα τα φιλοξενούντα τους νεκρούς από ή με τον εισβολέα ιό για μεγάλο χρονικό διάστημα (εκ παραδρομής , όπως αποκαλύφτηκε, πάλι χωρίς να ανοίξει ρουθούνι), γιατί ως γνωστόν ένας νεκρός ενδέχεται να σηκωθεί και να σκορπίσει τον όλεθρο στους παρευρισκόμενους μόνο… με ένα του βλέμμα!
Ερμητικά κλειστά ήταν και είναι και τα μάτια της χειραγωγημένης συμπαγούς πλειοψηφίας που αισθανόμενη ασφάλεια από την απατηλή δύναμη των αριθμών και της κοινωνικής αποδοχής αδιαφορεί για την αλήθεια που αναδύεται μέρα με την ημέρα , αποκαλύπτοντας το ψεύδος , τη διαφθορά, την ανυποληψία, την επιορκία…
Τα μάτια δεν γνωρίζω αν θα ανοίξουν ποτέ! Άλλωστε η θέαση της Αλήθειας ήταν πάντα δυσοικονόμητη!
Όμως, το γεγονός ότι οι πολλοί δεν μπορούν να τη διαχειριστούν ή να την δουν, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εκτίθεται στο ευρύ κοινό ή ότι δεν υπάρχει.
Το σώμα μας ανήκει! Πάντοτε μας άνηκε. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ! Και καμία έκτακτη ανάγκη δεν μπορεί να αναιρέσει τη φύση μας, που είναι ελεύθερη να αποφασίζει για το δικό της καλό, το καλό που μόνο εκείνη είναι σε θέση να γνωρίζει.
Χρωστάμε εμείς, οι σύγχρονοι, πολλά στην Αντιγόνη! Αν εκείνη είχε κλείσει τα μάτια, αν είχε επαναπαυτεί ή φοβηθεί, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά για όλους μας.
Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε κι εμείς, λοιπόν! Της το χρωτάμε! Το χρωστάμε στη θυσία της, στη Θυσία του Θεανθρώπου που ανέβηκε έναν Γολγοθά σηκώνοντας το βάρος του μαρτυρίου του, το χρωστάμε στη Φύση, το χρωστάμε στη Λογική, το χρωστάμε στα παιδιά μας!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
*Ο τίτλος (Έχουμε σώμα;) αποτελεί παράφραση της γνωστής αρχής «habeascorpus», που αποτελεί ένα εκ των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του εθιμικού αγγλοσαξονικού δικαίου. Μεταφράζεται «να έχεις σώμα» και είναι εμφανές ότι αναφέρεται στην αυτοδιάθεση του ατόμου.
Απόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος «Δημιουργική Γραφή»του ομώνυμου διεπιστημονικού προγράμματος ΕΑΠ & Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Από το 2002 εργάζεται στο χώρο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας σε εκπαιδευτικού περιεχομένου πονήματα, , ενώ τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί για θέματα της επικαιρότητας. Πρόσφατα τιμήθηκε με το 1ο βραβείο Διηγήματος στον 23ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Τ.Ε.Π Κερατσινίου.
