H …νέα τάξη πραγμάτων στο τοπικό ποδόσφαιρο

Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης

Η λέξη (και κυρίως η έννοια) παράγοντας στο τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ευτελίζετε ολοένα και περισσότερο. Κάθε χρονιά που περνά, νέα «ήθη και έθιμα» εισχωρούν στο ποδόσφαιρο μας, αλλάζοντας με γεωγραφικό πρόοδο το dna του. Τα τελευταία χρόνια, ζούμε μια «νέα τάξη πραγμάτων» και αυτό μπορούν να το αντιληφθούν πολύ εύκολα όσοι είναι πιο παλιοί και θυμούνται τι συνέβαινε πριν κάποια χρόνια. Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στο χρόνο πάρα πολύ πίσω.

Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 αν πάμε θα συναντήσουμε μια εντελώς διαφορετική εποχή όπου υπήρχαν ακόμα κάποιες διαχωριστικές «κόκκινες γραμμές» που δεν τολμούσε να τις περάσει εύκολα κανείς. Ή τουλάχιστον το σκεφτότανε μια, δυο και τρεις καμιά φορές καμιά φορά. Πλέον, όχι απλά «κόκκινες γραμμές» δεν υπάρχουν, αλλά σε αρκετές των περιπτώσεων δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα. Παλιότερα, αν ένας παίκτης άνηκε σε μια ομάδα, δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η σκέψη από κάποια άλλη να μπει στην διαδικασία διαπραγμάτευσης μαζί του.

Για να μετακινούταν παίκτης από μια ομάδα του τοπικού σε μια άλλη, έπρεπε να γίνουν …δέκα συμβούλια, να …κλάψουν οι γονείς, να μπει και κανένα …μέσο και μετά βλέπουμε. Και αν κάποτε λέγαμε πως δεν είναι και πρέπον οι διοικήσεις των ομάδων να είναι τόσο σκληρές με το ποδοσφαιρικό μέλλον των παιδιών μας, τώρα έχουμε πάει στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Ποια ουσία έχει δηλαδή αν τα βάλουμε κάτω, να μετακινηθεί ένας παίκτης από μια ομάδα Α’, Β, ή Γ’ Κατηγορίας και να πάει σε μια άλλη του ίδιου πρωταθλήματος; Υπάρχει νόημα;

Μπορούμε να δώσουμε πάρα πολλά παραδείγματα μετατροπής …του dna του ποδοσφαίρου μας αλλά μας περιορίζει ο αριθμός των λέξεων που έχουμε στη διάθεση μας για το συγκεκριμένο άρθρο. Ας θυμηθούμε ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάποτε όταν ένας παίκτης έδινε τα χέρια με μια ομάδα και έλεγε προφορικά «συμφωνήσαμε», ήταν …συμβόλαιο. Δεν μπορούσε να αλλάξει γνώμη. Πλέον, τα …χέρια δεν έχουν την ίδια δύναμη. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η προφορική συμφωνία με κάποιον, είναι στον …αέρα. Δεν ισχύει τίποτα.

Μέσα σε λίγη ώρα μπορεί να ανατραπεί. Έχουμε φθάσει σε σημείο να διαβάζουμε επίσημες ανακοινώσεις σωματείων που την επόμενη ημέρα απλά …δεν ισχύουν. Ανατρέπονται πλήρως. Τι να πιστέψει ο απλός φίλαθλος; Πως μπορεί να είναι σίγουρος κανείς; Ιδού η απορία…

Για τις παραπάνω καταστάσεις και για την σταδιακή αλλαγή κουλτούρας και φιλοσοφίας, ευθύνονται σοβαρά οι παράγοντες που διαχειρίζονται τις τύχες των ομάδων τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου. Είναι οι πρώτοι που πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Αλλά προφανώς είναι και αυτοί επηρεασμένοι, όπως και ο περισσότερος κόσμος άλλωστε, από την γενικότερη ισοπέδωση αξιών και συνηθειών στο βωμό της σύγχρονης κοινωνίας με ότι αυτό συνεπάγεται…