Ο Παναγιώτης Ζούνης, είναι γιος του αείμνηστου μεγάλου παίκτη Σάββα Ζούνη. Ο Παναγιώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρόδο και τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε στον Διαγόρα με του οποίου την φανέλα στα 17 του χρόνια έπαιξε στην Β΄ Εθνική και μετά τον στρατό στην Α΄ . Αργότερα με την ομάδα της Ρόδου πήρε το πρωτάθλημα στην Δ΄ Εθνική και συνέχισε στην Γ΄ . Επίσης φόρεσε την φανέλα του Ιάλυσου ( Δ΄ εθνική), του Φοίβου( Δ΄Εθνική 2 χρόνια) και με τον Διγενή κέρδισε το πρωτάθλημα Δωδεκανήσου και την άνοδο στην Δ΄ Εθνική. Είναι ουσιαστικά ο ιδρυτής των Ατρόμητων Ρόδου που φέτος αγωνίζονται στην τρίτη κατηγορία Δωδεκανήσου. Μίλησε στην έντυπη έκδοση του news12 sports.
ΕΡ. Παναγιώτη από ποια ηλικία είναι μαζί σου τα παιδιά, τα οποία τώρα είναι στην Γ΄ κατηγορία;
ΑΠ. Η ομάδα που αγωνίζεται σήμερα στην τρίτη κατηγορία Δωδεκανήσου, την έχω από το 2008 από τότε που ιδρύθηκε. Τα παιδιά όταν ξεκίνησαν τότε ήταν 6 με 8 ετών και φτάσαμε στο σημείο φέτος να αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας.
ΕΡ. Πόσο δύσκολη η εύκολη ήταν αυτή διαδρομή για σένα αλλά και για τα παιδιά;
ΑΠ. Δύσκολη δεν μπορώ να πω ότι ήταν γιατί από την αρχή το είδαμε σαν παιχνίδι, σαν διασκέδαση για τα παιδιά. Βέβαια όσο περνούσαν τα χρόνια οι υποχρεώσεις των παιδιών μεγάλωναν αλλά για μένα μπορώ να πω ότι ήταν μια ευχάριστη διαδρομή γιατί κάθε μέρα έβλεπα την πρόοδο και την βελτίωση τους, μέσα από τις προπονήσεις και τα φιλικά παιχνίδια, αργότερα δε και τα επίσημα. Παράλληλα έβλεπα τον ενθουσιασμό τους και τα όνειρα τους.
ΕΡ. Είναι όλα μαζί σου τώρα η κάποια έχουν αποχωρήσει για οποιοδήποτε λόγο;
ΑΠ. Σίγουρα δεν είναι όλα τα παιδιά τα ίδια από τότε που ξεκινήσαμε. Κάποια έχουν φύγει για διάφορους λόγους και κάποια άλλα έχουν έρθει. Βέβαια μια τέτοια περίπτωση δεν είναι καλή για τις ομάδες. Όπως γνωρίζεις μπορεί ένα παιδί να θέλει να μείνει στην ομάδα αλλά οι γονείς σκέφτονται διαφορετικά και δεν κάνουν καλό στα παιδιά.
ΕΡ. Στην προσπάθεια που ξεκινήσατε το 2008, οι γονείς πόσο στάθηκαν κοντά στα παιδιά, σε σένα και στην ομάδα;
ΑΠ. Εκείνοι που έμειναν στην ομάδα, έκαναν κάτι παραπάνω από όσο ήθελα εγώ. Δεν ανακατεύτηκαν καθόλου με την δουλειά μου, διότι συζήτησα από την αρχή μαζί τους και τους εξήγησα πως πρέπει να συμπεριφέρονται ακόμα και σαν φίλαθλοι. Το έχουν κατανοήσει αυτό, είναι κοντά στην ομάδα και βοηθούν άμεσα και έμμεσα. Βέβαια αυτά ισχύουν για αυτούς που έμειναν κοντά μας. Εκείνοι που έφυγαν έκαναν την επιλογή τους, δικαίωμα τους και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
ΕΡ. Παναγιώτη από τότε που ξεκίνησες την προπονητική ασχολείσαι μόνο με τα παιδιά η κάνω λάθος;
ΑΠ. Ναι ασχολούμαι μόνο με τα παιδιά και δεν θέλω με κάτι άλλο. Εννοείται με τα παιδιά της ομάδας μου. Έχουν μπει στην εφηβεία σε λίγο θα γί-νουν άντρες, έχουν πάρει όμως τις βάσεις πάνω σε αυτό που δουλεύουμε ως Ατρόμητοι Ρόδου. Βέβαια και άλλες ομάδες δουλεύουν πάνω σε θέματα ήθους, αξιοπρέπειας, σεβασμού, όλα αυτά που πρέπει να πάρει ένα παιδί σαν βάσεις για να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Είμαστε αθλητές και τίποτα άλλο. Αυτό κοιτάζουμε και εμείς.
ΕΡ. Αν σου γίνει πρόταση να αναλάβεις μια αντρική ομάδα θα δεχτείς η όχι;
ΑΠ. Μου έχουν γίνει προτάσεις τα προηγούμενα χρόνια, όταν τα παιδιά ήταν πιο μικρά, αλλά και σε άλλες ακαδημίες χωρίς να αφήσω την δικιά μου. Όμως εγώ το αρνήθηκα γιατί ήθελα να ασχοληθώ μόνο με τα παιδιά, να τα βοηθήσω και ότι γνωρίζω να τους το μετα-δώσω.
ΕΡ. Όταν ξεκινούσες με τα παιδιά, τα προετοίμασες και τους είπες πως δεν μπορούν όλα να γίνουν καλοί ποδοσφαιριστές, για να μην απογοητευτούν ξαφνικά;
ΑΠ. Πολύ σωστά το θέτεις. Εμείς οι προπονητές θεωρώ πως έχουμε καθήκον να το κάνουμε αυτό. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε τους χαρακτήρες των παιδιών και μετά τους ποδοσφαιριστές. Εγώ πάντα τους έδινα δύο στόχους-ερωτήσεις. Το αγαπάτε το ποδόσφαιρο; Ωραία, φροντίστε να το κάνετε σωστά αυτό που αγαπάτε. Αν θέλετε να πετύχετε και έχετε ταλέντο και δουλέψετε, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πετύχετε γιατί χρειάζεται και τύχη και κάποια ακόμη πράγματα. Το δεύτερο που λέω στα παιδιά είναι το σχολείο, η μόρφωση τους. Είναι σημαντικότατο κομμάτι το οποίο τα παιδιά το παραμελούν εξ αιτίας του ποδοσφαίρου και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Πάντα τους αναφέρω, ότι με το σχολείο θα ανοίξει το μυαλό σας. Ακόμα και να μην σπουδάσουν τις βάσεις του σχολείου θα τις έχουν πάρει που θα τους βοηθήσουν σε αποφάσεις της ζωής τους. Επίσης τα προετοιμάζω και τους λέω ότι δεν θα γίνουν όλοι ποδοσφαιριστές, όμως θα μπορέσουνε να παίξουνε μπάλα να το ευχαριστηθούν έστω και σε τοπικό επίπεδο , αν δεν τα καταφέρουν στο επαγγελματικό. Κάποια παιδιά ίσως προχωρήσουν ψηλότερα, κάποια παιδιά ίσως όχι. Εκείνο που με ενδιέφερε όσο ήταν μικρά τα παιδιά, ήταν να παίζουν όλα, να κάνουν αθλητισμό και να δοκιμάζονται σε διάφορες θέσεις.
ΕΡ. Για το θέμα των εγκαταστάσεων τι έχεις να μας πεις; Γιατί, εντάξει τα 5χ5 και τα 8χ8 αλλά μετά δεν είναι επαρκή τα γήπεδα αυτά όσο μεγαλώνουν τα παιδιά.
ΑΠ. Πολύ σωστά το είπες. Ναι για κάποιες ηλικίες αυτά τα γήπεδα είναι κατάλληλα. Από εκεί και πέρα, από τα 12 η και 10 χρόνια τα παιδιά πρέπει να μπαίνουν σε μεγαλύτερα γήπεδα και σιγά-σιγά να μπουν σε κανονικό. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη γηπέδων, υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν γυμνάζονται σωστά, υπάρχουν πολλές ομάδες που δεν προπονούνται σωστά και γι’ αυτό κάτι πρέπει να κάνουν οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι. Πιστεύω ότι χώροι του δημοσίου υπάρχουν, χρήματα δεν υπάρχουν , όμως υπάρχουν ίσως ευρωπαϊκά προγράμματα που κάτι μπορεί να γίνει. Ειδικά στην πόλη μας δεν έχουμε γήπεδα και οι ομάδες δεν γυμνάζονται σωστά, αφού κάνουν προπόνηση σε μισό γήπεδο και ούτε ένα οικογενειακό διπλό δεν μπορείς να κάνεις.
ΕΡ. Τελικά έχουμε ταλέντα η τα χάνουμε;
ΑΠ. Όλοι ξέρουμε ότι ταλέντα υπάρχουν και στο νησί μας και σε όλα τα Δωδεκάνησα.
Πιστεύω ότι δουλεύονται και σωστά, γιατί τώρα στις περισσότερες ακαδημίες οι προπονητές είναι διπλωματούχοι, και όχι μόνο αυτό, αλλά ενημερώνονται συνέχεια και πιστεύω ότι γίνεται πολύ καλή δουλειά. Τα παιδιά είναι τυχερά που έχουν έστω και αυτό τον συν-θετικό χλοοτάπητα, γιατί στην εποχή μου όταν ήμουνα στον Διαγόρα, και παλαιότερα, κάναμε προπόνηση στο χώμα ακόμα και στο τσιμέντο στο γήπεδο του μπάσκετ στο δημοτικό στάδιο με τον κ. Παναγιώτη Ρίζο. Τώρα τα παιδιά έχουν παπούτσια, επικαλαμίδες, δοκάρια, χορτάρι και σωστή προπόνηση, εξειδικευμένη προπόνηση για την κάθε ηλικία. Έχουν τις καλύτερες προοπτικές και όλα εκείνα με τα οποία μπορούν να βοηθηθούν και να πάνε ψηλότερα, ενώ υπάρχουν και οι Μικτές μας ομάδες. Όλοι και οι ομάδες εκτός Ρόδου παρακολουθούν τα παιδιά εκτός από τις δικές μας ομάδες!
ΕΡ. Πως είναι η κατάσταση στην αντρική ομάδα μετά το πολύ καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, ενώ τώρα χάσατε έδαφος; Πώς αισθάνονται τα παιδιά; Υπάρχει κάποια απογοήτευση;
ΑΠ. Σίγουρα υπάρχει απογοήτευση στα παιδιά γιατί κάποια στιγμή βρέθηκαν στα ψηλά και ξέρεις το δύσκολο είναι να κρατηθείς εκεί. Εμείς ξαφνικά βρε-θήκαμε στα ψηλά ενώ δεν είχαμε βάλει στόχο το πρωτάθλημα. Τρώγοντας όμως ανοίγει η όρεξη και αφού βρεθήκαμε στην πρώτη θέση μετά και την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, σκεφτήκαμε ότι έχουμε τις δυνατότητες για κάτι άλλο. Κάποια στιγμή δεν ήρθαν τα αποτελέσματα που θέλαμε και αυτή είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Εγώ χαίρομαι γι’ αυτό το πράγμα γιατί ακόμα και οι αποτυχίες είναι εφόδια για τα παιδιά. Έτσι θα μάθουνε ότι ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύονται, ότι πρέπει να αγωνίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή. Είναι ένα παιχνίδι όπου δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, υπάρχουν νίκες και ήττες.
ΕΡ. Πως σας αντιμετώπισαν οι άλλες ομάδες με την δική σας να έχει τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας παικτών;
ΑΠ. Μπορεί ο μέσος όρος να είναι 16 η 17 χρονών αλλά έχουμε και 14χρονους στην ομάδα μας. Ο μεγαλύτερος (22) είναι ο γιός μου ο Σάββας που ήρθε από τον Διγενή καθώς λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορούσε να μείνει εκεί. Οι νέοι στην εφηβεία μπορούν να έχουν καλά σωματικά προσόντα οπότε οι αντίπαλες ομάδες δεν μπορούσαν να τους βλέπουν σαν παιδιά. Με ίσους όρους μας αντιμετώπιζαν αλλά ίσως στην αρχή να μην μας υπολόγισαν σωστά, να αιφνιδιάστηκαν. Όμως στο δεύτερο γύρο μας ήξεραν πλέον και μας αντιμετώπισαν σοβαρά, οπότε άρχισαν τα άσχημα αποτελέσματα για μας. Βέβαια τα παιδιά έπαιζαν καλά, έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό και αγωνιστικά είμαι ευχαριστημένος από την προσπάθεια τους, συνυπολογίζοντας και τα φροντιστήρια που είχαν και έχαναν προπονήσεις.
Ωστόσο, εμείς συνεχίζουμε την προσπάθεια μας, δεν μας ενδιαφέρουν τα άτυχα αποτελέσματα. Τώρα έχουμε πάρει μαζί μας και τρία παιδιά της εφηβικής ομάδας, από τους οποίους ο Γιάννης Δουκίσσης (του 2002) παίζει βασικός στην εντεκάδα.
ΕΡ. Παναγιώτη μια συμβουλή για όλα τα μικρά παιδιά;
ΑΠ. Εκείνο που θα συμβουλέψω όλα τα παιδιά του νησιού μας είναι ότι μέσα από την δουλειά μπορούν να πετύχουν πολλά πράγματα. Να είναι σίγουροι ότι το ταλέντο δεν θα χαθεί, φτάνει να βάλει στόχο, να δουλέψει σωστά και να κάνει αυτό που πρέπει σωστά. Το ποδόσφαιρο είναι μια αλυσίδα με διατροφή, να κοιμάται νωρίς, να μην χάνει προπονήσεις και να τις συνδυάσει με τα μαθήματα για να έχει καλύτερη σκέψη μέσα στο γήπεδο. Αν ένας κρίκος σπάσει ίσως να μην πετύχει τον στόχο του. Δουλειά και μέσα από εκεί όλα έρχονται.
Ηλίας Λοίζος
