Με αφορμή σημερινό δημοσίευμα εφημερίδας (Εστία) περί εισηγήσεων που δέχεται ο πρωθυπουργός να κηρύξει την χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» (προφανώς οι φωτιές θα εργαλειοποιηθούν πολιτικά όπως και ο Covid-19) ακολουθεί ένα σύντομο απόσπασμα από το πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο μου «Μανιφέστο Αγωνίας» (σελίδες 104-105):
Ανάπηρη και ετοιμόρροπη, με πλήθος εσκεμμένες παθογένειες, δέσμια της κομματικής δικτατορίας, υποταγμένη σε εγχώριες και διεθνείς ολιγαρχικές συμμορίες, χωρίς ανεξάρτητη δικαιοσύνη και χωρίς Συνταγματικό Δικαστήριο, η δημοκρατία στη χώρα μας είναι συνταγματικά ευάλωτη και επιρρεπής στον αυταρχισμό και σε κάθε μορφής τυραννίες.
Στο Σύνταγμα της χώρας μας τα βασικά άρθρα-παγίδες έχουν τους αριθμούς: 44 (παράγραφος 1), 48 (παράγραφος 1). Ειρωνεία ή δόλια μίμηση της ιστορίας, τον αριθμό 48 είχε και το άρθρο του Συντάγματος της Βαϊμάρης με βάση το οποίο ο Χίτλερ εξέδωσε το «Διάταγμα για την προστασία του λαού και του κράτους» και εγκαινίασε την δωδεκαετή κόλαση της ζοφερής κυριαρχίας του στην διάρκεια της οποίας η ανθρώπινη φρίκη έφτασε για μια ακόμα φορά στο αποκορύφωμά της.
Στο Σύνταγμα της Ελλάδας το άρθρο 48 αναφέρεται στην λεγόμενη «κατάσταση πολιορκίας» ενώ το άρθρο 44 στην γενικόλογη, αόριστη «κατάσταση επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης» όπου αναφέρεται ότι:
«Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» κτλ. Η μοναδική ουσιαστική διαφορά τους είναι ο βαθμός τυραννίας που επιφέρουν, με το άρθρο 48 να καταλύει ολοκληρωτικά τα βασικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του πολίτη.
Στο εν λόγω άρθρο, στην πρώτη παράγραφο, αναφέρεται το εξής ανατριχιαστικό αφήγημα: «Σε περίπτωση πολέμου (κτλ)…. η Βουλή με απόφασή της, που λαμβά-νεται ύστερα από πρόταση της Κυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την επικράτεια ή σε τμήμα της, το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων των άρθρων 5 (παράγραφος 4), 6, 8, 9, 11, 12 (παράγραφοι 1 έως 4), 14, 19, 22 (παράγραφος 3), 23, 96 (παράγραφος 4) και 97.
Χαρακτηρίζω αυτό το συνταγματικό αφήγημα «ανατριχιαστικό» γιατί αν διαβάσει κάποιος ποια είναι τα άρθρα που αναστέλλει και αν έχει μια στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία το πιθανότερο είναι πως θα ανατριχιάσει. Τα άρθρα που καταργεί προσωρινά (;) είναι όλα εκείνα που προστατεύουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την σωματική αυτοδιάθεση του ανθρώπου/πολίτη. Με το άρθρο 48, παράγραφος 1, του Συντάγματος της χώρας μας, στην ουσία αναστέλλεται ριζικά το κράτος δικαίου και ο πολίτης καθίσταται απόλυτο έρμαιο της κρατικής εξουσίας.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
