Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Έχουν παρεξηγηθεί κάποια πράγματα. Αυτό καταλαβαίνω προσωπικά μέσα από την ενασχόληση μου με το αθλητικό ρεπορτάζ από το 1990 και μετά. Στην Ελλάδα νομίζουν όλοι ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Δεν υπάρχει το γνώθι σαυτόν και η σωστή αξιολόγηση πρώτα απ ‘ όλα του ίδιου μας του εαυτού και των δυνατοτήτων του.
Το ίδιο ισχύει και στα ποδοσφαιρικά πράγματα της περιοχής μας. Όλοι νομίζουν ότι μπορούν (και πρέπει να παίξουν ποδόσφαιρο). Και έτσι φθάσαμε στο σημείο να έχουμε πάνω από 60 ποδοσφαιρικά σωματεία που ανήκουν στη δύναμη της ΕΠΣΔ και να μην μπορούν να προπονηθούν σωστά και οργανωμένα γιατί δεν επαρκούν οι χώροι.
Πότε έκανε κανείς (η εκάστοτε κυβέρνηση;) μια σοβαρή αξιολόγηση για το ποιες θα πρέπει να είναι οι προϋποθέσεις για να «ανοίξει» ένα νέο σωματείο που θα καλλιεργεί το ποδόσφαιρο; Πότε ασχολήθηκε κανείς σοβαρά με το να θέσει προτεραιότητες και να οριοθετήσει το τι ταιριάζει να γίνει σε έναν τόπο; Τι είναι αυτό που κουμπώνει περισσότερο και με τη μορφολογία της περιοχής;
Με την ίδια ευκολία για παράδειγμα που έγινε ένα κλειστό γυμναστήριο μπάσκετ στο νησί της Σύμης, χωρίς να υπάρχει ομάδα μπάσκετ (σκέφθηκε κανείς ότι είναι ένα κατεξοχήν …ναυτικό νησί και δεν έχει ένα ναυταθλητικό κέντρο;), με άλλη τόση …ξεπήδησαν και ένα σωρό γήπεδα στα χωριά, τα οποία τα στρώσαμε και με χλοοτάπητα ή τάπητα αλλά τα χρησιμοποιούμε μια φορά το δεκαπενθήμερο και αυτό είναι όλο.
Πως είναι δυνατόν σε μια ακτίνα 10 χιλιομέτρων να έχουμε τέσσερα, πέντε ποδοσφαιρικά γήπεδα και άλλες τόσες ομάδες, τη στιγμή που δεν υπάρχει μια παιδική χαρά, ας πούμε; Ποιος νοήμων νους άραγε μπορεί να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση; Διάβασα στην τοποθέτηση του προέδρου του Απόλλωνα Καλυθιών ότι ετοιμάζονται κάποιοι να ιδρύσουν και τέταρτο ποδοσφαιρικό σωματείο στην περιοχή του! Δηλαδή τα τρία που ήδη υπάρχουν δεν είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν τις ποδοσφαιρικές ανάγκες των 3000 περίπου κατοίκων (2.836 σύμφωνα με την απογραφή του 2011); Χρειάζονται και άλλα; Οι παλιότεροι είμαι σίγουρος ότι έχουν ακούσει το αμίμητο …κλαίει η μάνα του Πελέ.
Στην Ελλάδα λοιπόν, εν έτη 2020 δεν μπορούμε ακόμα να βάλουμε μυαλό και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι όλοι πρέπει να παίζουμε μπάλα. Και φτιάχνουμε σωματεία τα οποία δεν έχουν που να προπονηθούν. Δεν διαθέτουν τμήματα υποδομών, αρκετά από αυτά κατά καιρούς δεν έχουν διπλωματούχους προπονητές, οι παίκτες δεν έχουν που να αλλάξουν. Στο τέλος τέλος, αυτά τα σωματεία που κάνουν ζημιά στον αθλητισμό, έχουν και άποψη για το πως πρέπει να γίνονται τα πράγματα και τι αποφάσεις θα ληφθούν…
Έ, όχι αδέλφια. Δεν πάει καθόλου έτσι. Ως εδώ και μη παρέκει. Ήρθε η ώρα μου φαίνεται –ελέω κορωνοϊού- να σοβαρευτούμε. Να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη μπας και σώσουμε οτιδήποτε και αν σώζεται, που λέει και το γνωστό άσμα του Τσακνή…
