Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Η φράση του τίτλου είναι ότι πιο αισιόδοξο και «δυνατό» έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες. Το «δανείζομαι» από ένα άρθρο του πάτερ Ανδρέα Κονάνου που ομολογώ ότι με άγγιξε πάρα πολύ. Και αν το αναλύσουμε, είναι έτσι. Σε καθημερινή βάση δεν ακούς τίποτε άλλο παρά μόνο τι κάνει και πως συμπεριφέρεται ο κορωνοϊός. Η τηλεόραση είναι γεμάτη αρνητική ενέργεια. Συνέχεια μιλάνε για πτώματα και φέρετρα και χρησιμοποιούν πομπώδεις εκφράσεις, όπως «τραγική», «τρομαχτική» και άλλες οι οποίες έχουν το ιδίωμα να σφηνώνονται στο ανθρώπινο μυαλό και να δημιουργούν ανησυχίες και ψυχολογικά προβλήματα. Είναι τρομερό… Καταστάσεις που βλέπαμε μόνο σε ταινίες τώρα τις ζούμε στην καθημερινότητα μας. Και μη χειρότερα… Και από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που έχουν μια άλλη οπτική και προσέγγιση. Έχουμε ακούσει για τον αντίχριστο, την αποκάλυψη, την χάραξη, τον έξω από εδώ και επίσης για τους Iλλουμινάτι, τους Εβραίους, τις φαρμακοβιομηχανίες και το εμβόλιο που δεν θα είναι …εμβόλιο αλλά κάτι άλλο που θα μας το βάλουν και θα μας ελέγχουν… Το μυαλό μας έχει εγκλωβιστεί σε ένα απίστευτο …σκοτάδι. Ο κόσμος έχει φοβηθεί, κλείνεται στα σπίτια του και στον εαυτό του. Αναγκαίο κακό θα μπορούσε να πει κάποιος. Ίσως, τι να πω, ειλικρινά δεν ξέρω. Όπως όμως είναι αναγκαίο να κάνουμε …μια αντίσταση στο σκοτάδι, επενδύοντας στο φως για το καλό της ψυχικής μας ηρεμίας και για να μπορούμε να ορθοποδήσουμε και πάλι…
