Αχαριστία. Πολύ ισχυρή λέξη. Τη λες και γεμίζει το στόμα σου. Παντού άνθρωποι «καλομαθημένοι» χωρίς ευγένεια, χωρίς σεβασμό και χωρίς εκτίμηση προς αυτό που τους προσφέρεις.
Τα θεωρούν όλα δεδομένα. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο (επικαλούμενοι τον αυθορμητισμό τους) να δείξουν έστω και λίγη χαρά για την όμορφη κίνηση που έκανες, για το γεγονός ότι μπήκες στη θέση τους και προσπάθησες να σκεφτείς όπως εκείνοι. Εσύ είχες τη λαχτάρα και την καλοσύνη να τους ευχαριστήσεις και εκείνοι ήταν απλά αδιάφοροι.
Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι δήθεν «καλοί» και «καλοπροαίρετοι», οι οποίοι ό,τι κάνουν, το κάνουν με απώτερο σκοπό να κερδίσουν τη συμπάθεια. Ο καθένας μας μπορεί σε κάποια στιγμή αδυναμίας ή χαμηλής αυτοεκτίμησης να έκανε ή να είχε την πρόθεση να κάνει κάποιο δώρο, να «καλοπιάσει» κάποιον, να «γλυκάνει» έναν μελλοντικό φίλο ή μια συμπαθητική κοπέλα. Όλοι μας έχουμε τις στιγμές αδυναμίας μας. Η αναφορά μου, όμως, στην αχαριστία δε σχετίζεται με τους ανθρώπους, που έχουν κάποιον απώτερο σκοπό.
Η αναφορά μου σχετίζεται με τους λίγους εκείνους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν αγνά αισθήματα και θέλουν να πράττουν με καλοσύνη. Εκείνοι, στους οποίους η ενσυναίσθηση είναι πολύ ανεπτυγμένη και χαρακτηρίζει τις πράξεις τους. Μπορεί να είναι ελάχιστοι, αλλά υπάρχουν. Και είναι εκείνοι, που μένουν συνήθως μόνοι και βιώνουν την απόρριψη. Γιατί οι άλλοι τους θεωρούν δεδομένους, «θύματα» και ό,τι άλλο υποτιμητικό υπάρχει, οπότε δεν τους υπολογίζουν, αλλά τους θυμούνται σε φάσεις συμφέροντος. Ξέρετε τι εννοώ. Έχει live η μπάντα τους και θέλουν άτομα να γεμίσουν το μαγαζί, έχουν ξεμείνει από χρήματα και θυμούνται το άτομο που ίσως μπορέσει να τους δανείσει κτλ.
Ξέρω ότι γράφω με θυμό, αλλά δε με πειράζει. Κάποτε εσωτερίκευα και έστρεφα το θυμό προς εμένα. Προτιμώ πλέον να τον στρέφω προς την κατεύθυνση, που τον προκάλεσε. Βέβαια είναι σαν να έχω στα χέρια μια τρελαμένη πυξίδα, η οποία δεν ξέρει προς ποια κατεύθυνση να πρωτοδείξει! Το κακό έρχεται από παντού και με βία. Αν είσαι ευαίσθητος, το παίρνεις προσωπικά και είσαι διαρκώς απογοητευμένος και θλιμμένος. Προσπαθείς να βρεις λύση, αν υπάρχει, ή να αλλάξεις τα πράγματα, το οποίο όμως είναι δύσκολο έως αδύνατο. Οπότε μένει απλά μία πικρή απογοήτευση…
Το ερώτημα, λοιπόν, που με βασανίζει, είναι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτούς τους ανθρώπους, να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν τι κάνουν, να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν περισσότερο. Ή τι πρέπει να αλλάξουμε στον εαυτό μας, εφόσον διαπιστώσουμε ότι οι άλλες προσπάθειες είναι μάταιες. Ποιος έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης; Αυτός που ελπίζει σε κάτι καλύτερο και ζει στην ουτοπία του περιμένοντας όμορφα πράγματα από τους ανθρώπους χωρίς να συμβιβάζεται με την αθλιότητα ή εκείνος που καταστρέφει κάθε ελπίδα και θετική σκέψη υποστηρίζοντας πως οι καλοί είναι βαρετοί και πως πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της κοινωνίας χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να αλλάξουμε το παραμικρό;
Περιμένω τις απαντήσεις σας…
Γεννήθηκα στα Χανιά και στη συνέχεια έζησα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Σπούδασα στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στο Ηράκλειο Κρήτης και παράλληλα εργάστηκα στην εστίαση και σε διαφημιστικές προωθήσεις προϊόντων. Από το 2014 ξεκίνησα να εργάζομαι σε τουριστικές επιχειρήσεις σε διάφορα αντικείμενα, όπως ξεναγήσεις, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σέρβις κ.α. Ως ανήσυχο πνεύμα, διαρκώς παρατηρώ, προβληματίζομαι και δοκιμάζω καινούρια πράγματα με σκοπό την εξέλιξη σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Το Μάρτιο του 2021 ξεκίνησα να εργάζομαι ως κοινωνική λειτουργός, ενώ στα ενδιαφέροντά μου συγκαταλέγονται η συγγραφή παραμυθιών, η χειμερινή κολύμβηση, η μαγειρική και τα ταξίδια.
