Με αφορμή τον εορτασμό για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, διαβάστε ένα ποίημα από τον Γεώργιο Ι. Πάττα:
Αιώνες ολόκληρους προσπάθησαν να μας αλλαξοπιστήσουν,
δεν μπόρεσαν για την Ελλάδα μας, την δίψα μας να σβήσουν.
Από αρχαιοτάτων χρόνων η Δωδεκάνησος ήταν Ελλάς,
είναι δυνατόν το αίμα που ρέει στις φλέβες μας, να το ξεγελάς;
Με αγώνες των προγόνων μας γράφτηκε η ιστορία,
με μπροστάρη την Παναγιά, οδηγηθήκαμε εις την ελευθερία.
Αυτός ο ευλογημένος Τόπος που μας φιλοξενεί,
το σκέπασμα απ’την γαλανόλευκη, δέος μας προξενεί.
Ακρίτες, άγρυπνοι φρουροί, φύλακες των συνόρων,
ορκισμένοι είμαστε να δώσουμε το αίμα μας ως φόρον,
κάθε φορά που χρειαστεί και όποτε μας καλέσουν,
και οποιαδήποτε απειλή, ευθύς αμέσως να ανασχέσουν.
Αυτά τα Δώδεκα νησιά, τα χιλιοβασανισμένα,
περίμεναν την Ένωση για να είναι αγιασμένα.
Φάροι στα κύματα εσαεί, το φως τους το χαρίζουν,
το πάθος για τη Ελλάδα μας, αχόρταγα ταΐζουν.
Πολλοί εζήλεψαν μαθές, την ομορφιά, το κάλλος,
νόμιζε ο κατακτητής ότι θα γίνονταν μεγάλος.
Στην λήθη να μην επιτρέπουμε, να μας κυριαρχήσει,
εάν θέλουμε το γένος μας, ποτέ του να μην σβήσει.
Το παρελθόν και η ιστορία μας, το πάθος, τα ιδανικά,
πάντοτε αποδείκνυαν πως τα Δωδεκάνησα ήταν ελληνικά.
Την Άγια εκείνη την στιγμή που ανέβηκε η σημαία στον βωμό,
Άγγελοι έψαλλαν ωδές, φόρο τιμής στον θυσιασμό,
εκείνων που ονειρεύονταν πως θα’ρθει ετούτη η ώρα,
και στης Ελλάδας τον κορμό, προστέθηκε η γη του Διαγόρα.
Όλοι εσείς που κείτεστε, που δώσατε την ζωή σας,
αναπαυθείτε ήρεμα, γαλήνεψε η ψυχή σας.
Γλώσσα μας έδωσαν Ελληνική και πίστη και παιδεία,
περήφανα τα έχουμε, σωσίβια σε σχεδία.
Κι αν τον σταυρό μας κάνουμε, με ευλάβεια προσκυνάμε,
ένα κεράκι για αυτούς, που όλα τους τα χρωστάμε.
Με δέος γονατίζουμε, μπροστά εις την σημαία,
ασπίδα ορκιζόμαστε για κάθε επιδρομέα.
Ελλάδα μάνα μας γλυκιά και χιλιοαγαπημένη,
αιώνια μέσα στην καρδιά, σ’έχουμε φυλαγμένη.
