Στη γνωστή δραματική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», ένας νεαρός ρεπόρτερ εμπνέεται από μια πόλη στα σύνορα που χωρίζουν την χώρα μας από κάποια άλλη. Στο φιλμ εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι να ομιλεί από βήματος στην Ελληνική Βουλή ως πολιτικός που όμως στη συνέχεια εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω του ερωτηματικά. Η εικόνα που κυριαρχεί στο τέλος είναι το σηκωμένο πόδι του πρωταγωνιστή πάνω από τα σύνορα όπως ο πελαργός που ακροβατεί…
Πόσο προφητική ήταν αλήθεια αυτή η σκηνή και πόσο πολύ μοιάζει το μελαγχολικό σκηνικό των συνόρων με την «μετέωρη» συμφωνία των Πρεσπών που υπερβαίνοντας τις πάγιες Ελληνικές θέσεις και την αρχή του «erga omnes» οδήγησε στην αναγνώριση στα βόρεια σύνορά μας, κράτους με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» του οποίου οι κάτοικοι αναγνωρίζεται ότι ομιλούν «Μακεδονική γλώσσα» και φέρουν «Μακεδονική εθνικότητα».
Υπερψηφίστηκε λοιπόν την 25η Ιανουαρίου 2019 από την Ελληνική Βουλή με 153 ναι, 146 όχι και 1 «παρών» η συμφωνία αυτή αφήνοντας πίσω της πλήθος άλυτων ζητημάτων και εμπεριέχοντας σειρά από σοβαρότατους εθνικούς κινδύνους και απειλές. Η φλόγα του αλυτρωτισμού του νοτιοσλαβικού κράτους της FYROM όχι απλώς δεν έσβησε αλλά αναζωπυρώνεται μετά την συμφωνία. Όσοι εποφθαλμιούν και σφετερίζονται την Μακεδονία μας απλώς ανασυγκροτούνται και οργανώνονται σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις τους εις βάρος μας.
Είναι εύκολος ο αφορισμός του εθνικισμού, του λαϊκισμού και του ακραίου για όποιον δεν συμφωνεί με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας και την αδικαιολόγητη υποχώρηση από το erga omnes όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η αντικειμενική διαπίστωση είναι πως η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού διαφωνεί κάθετα με την συμφωνία αυτή η οποία έγινε την ώρα που η άλλη πλευρά βρίσκεται στην ζωτικής σημασίας ανάγκη, ένταξης σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση για την επιβίωση του κρατιδίου και είναι διατεθειμένη ή ορθότερα εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να προβεί σε υποχωρήσεις…
Αλήθεια όμως, τι κερδίσαμε εμείς; Ένα γεωγραφικό προσδιορισμό ή στην καλύτερη περίπτωση ένα γράμμα του αλφαβήτου μπροστά από το όνομα της Μακεδονίας. North Macedonia ή Β. Μακεδονία. Περί αυτού πρόκειται. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν θα το αναφέρουν καν… Πολύ περισσότερο όταν αλόγιστα έχει παραδοθεί προς το σλαβοαλβανικό μόρφωμα των Σκοπίων, «Μακεδονική γλώσσα και εθνική ταυτότητα». Η Ελλάδα δεν έπαθε τίποτα μη αποδεχόμενη από το 1991 ονομασία του κρατιδίου με τον όρο Μακεδονία και τηρώντας απαρέγκλιτα την εθνική θέση και γραμμή. Τα Σκόπια είχαν την ανάγκη συμφωνίας και όχι εμείς, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την σύσκεψη του Βουκουρεστίου το 2008 και την άρνηση του Κώστα Καραμανλή παρά τις τότε αφόρητες πιέσεις να αποδεχθεί είσοδο της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή ονομασία και πριν την επίλυση του ονοματολογικού…
Είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι υποστηρικτές με λόγο και έργα της συμφωνίας αυτής βρίσκονται σε τρομερή αμηχανία και ανάγκη να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αυτό όμως δεν τους επιτρέπει να προβαίνουν σε απαράδεκτες δηλώσεις, στερούμενες σοβαρότητας και λογικής και δεν επιτρέπεται να μείνουν ασχολίαστες.
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Νεκτάριος Σαντορινιός στις 24-01-2019 αναφέρθηκε στο θέμα της συμφωνίας για «ένα ζήτημα που είχε ουσιαστικά δημιουργήσει συνθήκες απομόνωσης της χώρας μας». Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Απομονωμένο και εκτός Ευρωατλαντικών δομών ήταν το κρατίδιο και όχι η Ελλάδα που συμμετέχει σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και απετέλεσε το στρατηγικό όχημα μετάβασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νοτιοανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Στο ίδιο μήκος κύματος με τα παραπάνω ανιστόρητα αλλά ακόμα χειρότερη και πλέον απαράδεκτη είναι η τοποθέτηση και μάλιστα εντός του εθνικού μας κοινοβουλίου του βουλευτή Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ηλία Καματερού, ο οποίος ανέφερε στις 23-01-2019 ότι είναι «περήφανος με αυτή τη Συμφωνία» και ότι «σας ζηλεύουμε εσάς τους Μακεδόνες» για την συμφωνία των Πρεσπών… Τι να πει κανείς… Ουδέν σχόλιον, πέραν του ότι ο Ελληνικός λαός και όλοι οι Δωδεκανήσιοι, εκτός του ιδίου, ούτε υπερήφανοι είναι ούτε ζηλεύουν την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας αλλά αγωνιούν για τις εξελίξεις και όσα θα προκαλέσει η συμφωνία αυτή.
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, όσα όλοι γνωρίζουμε για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και την ιστορική διαδρομή του θέματος για το οποίο τόσα πολλά έχουν ειπωθεί. Πρέπει όμως να τονιστεί και τούτο δεν είναι προφητεία ή πρόβλεψη αλλά αναμφισβήτητο δεδομένο, ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές σ’ αυτό το άρθρο-διαμαρτυρία κατά της μετέωρης συμφωνίας των Πρεσπών, την ίδια ακριβώς στιγμή τόνοι μελάνι χρησιμοποιούνται στη γειτονική μας χώρα και εκτός αυτής από την διασπορά τους σε Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία ίσως δυστυχώς και από εγκάθετούς τους στην Ελλάδα για να τυπωθούν χάρτες που θα αποτυπώνουν τάχα την «γεωγραφική» Μακεδονία και θα περιλαμβάνουν σε αυτούς την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία μας ενσωματώνοντάς την με το ίδιο χρώμα στο κρατικό μόρφωμα που η Κυβέρνηση αποδέχθηκε να ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία. Αν αυτό που τώρα συμβαίνει, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι με τα ονόματα των 153 «ναι» όσων επικύρωσαν την συμφωνία τι θα γίνει αύριο; Αν αυτό δεν είναι αλυτρωτισμός και διεκδίκηση Ελληνικού εδάφους τότε, τι είναι; Πριν εκστομίσουν ανόητα επιχειρήματα περί κινδυνολογίας όσοι υποστηρίζουν την «συμφωνία» αυτή ας αναλογιστούν την ιστορική τους ευθύνη και ας εφαρμόσουν το αρχαίο γνωμικό «κρείττον του λαλείν το σιγάν».
Γιάννης Φλεβάρης
