(«Η βαρβαρότητα έρχεται μεταμφιεσμένη, δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ, αλλά για μεθοδευμένη και επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου» – Οδυσσέας Ελύτης, 1911 – 1996)
Για κάθε άνθρωπο που δεν έχει υπνωτιστεί από την προπαγάνδα και επιμένει να αναλύει τα γεγονότα προσεχτικά και με διαύγεια τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αυτονόητα.
Πώς είναι δυνατόν να θέλουν να σε σώσουν από τον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο αυτοί που χρόνια τώρα επιβάλλουν πολιτικές που προκαλούν πόνο, αρρώστια και θάνατο;
Πώς είναι δυνατόν να θέλουν την προστασία της υγείας σου αυτοί που συστηματικά καταστρέφουν την υγεία σου με κάθε λογής βία, στέρηση ελευθερίας, οικονομική καταστροφή, φτώχεια, αδικία και θανάσιμο άγχος;
Και πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να αποδέχονται ως κανονικότητα την ανωμαλία του σκαναρίσματος, των αδιάκοπων και άχρηστων τεστ, της απάνθρωπης μασκοφορίας και του εγκληματικού εκβιασμού «εμβόλιο ή ανεργία-φτώχεια-πείνα»;
Με το πρόσχημα μιας αμφιλεγόμενης «ασθένειας» που στηρίζεται σε ιατρικές αλχημείες και στατιστικές απάτες ομολογημένες από τους ίδιους τους διαχειριστές της (βλέπε τις επίσημες ομολογίες από τα CDC και άλλες υγειονομικές αρχές για την αναξιοπιστία των τεστ PCR και τα στατιστικά μαγειρέματα για αριθμό νεκρών με βάση τις οδηγίες του ίδιου του Π.Ο.Υ.), κυβερνήσεις/μαριονέτες των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών και της διεθνούς πλουτοκρατίας επιχειρούν να επιβάλλουν έναν απάνθρωπο τρόπο ζωής χωρίς τα ιερά και απαραβίαστα δικαιώματα της σωματικής αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας – δυο δικαιώματα που η κατάργησή τους ισοδυναμεί με κατάργηση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Με το ψέμα της «προστασίας της δημόσιας υγείας» επιχειρούν να αναβιώσουν και να επιβάλλουν ξανά τον ναζισμό όχι με βόμβες και πολυβόλα αλλά με την «επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου», καταργώντας όλο το νομικό οπλοστάσιο που προστατεύει το ανθρώπινο σώμα από κάθε επιβουλή της εξουσίας.
Αν καταφέρουν να εξαφανίσουν τις ιερές συνταγματικές κατοχυρώσεις, τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Κώδικα της Νυρεμβέργης τότε ανοίγει ο δρόμος για την κόλαση: θα μετατρέψουν την ζωή σε εφιάλτη και τον πλανήτη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό ακριβώς σχεδιάζουν οι αδίστακτες διεθνείς οικονομικές και πολιτικές συμμορίες: τον απόλυτο έλεγχο των ανθρώπων, την απόλυτη τυραννία, την απόλυτη καταστροφή όλων των θεσμών και των πραγμάτων που κάνουν την ζωή υποφερτή, διαχειρίσιμη και ανθρώπινη.
Καταργούν και καταστρέφουν τα πάντα. Καταργούν δικαιώματα και ελευθερίες. Καταργούν το Σύνταγμα. Καταργούν την ήδη σακατεμένη δημοκρατία. Σπέρνουν τον διχασμό και την καταστροφή. Καταστρέφουν την εργασία, την ελεύθερη απασχόληση, την οικονομία, την παιδεία, την τέχνη, τον αθλητισμό, την θρησκεία. Και ακόμα καταστρέφουν το σώμα μας, την ψυχή μας, την υγεία μας, τη ζωή μας, το παρόν μας, το μέλλον μας, τα παιδιά μας. Καταστρέφουν την ύπαρξή μας ολόκληρη.
Δυο χρόνια τώρα μας τρομοκρατούν, μας φυλακίζουν, μας φτωχοποιούν, μας καταστρέφουν για να μας… «σώσουν». Θα «σωθούμε» από μια γρίπη αλλά θα πεθάνουμε από φτώχεια, πείνα, σκλαβιά, καρκίνους, καρδιά, εγκεφαλικά, πειραματικά σκευάσματα και θανάσιμο άγχος. Μας καταστρέφουν αλλά η κρίσιμη κοινωνική πλειοψηφία συνεχίζει να εκτελεί τις καταστροφικές εντολές αδιαμαρτύρητα. Ανασηκώνει τους ώμους και λέει «και τι να κάνουμε;»…
Μια πιθανή απάντηση είναι: αρχικά να μην πέσουμε στην παγίδα του διχασμού και μετά κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να προασπίσουμε τα δικαιώματα μας, την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας. Ό,τι μπορεί ο καθένας με βάση τη δύναμη και τις αντοχές του. Αλλά όχι παραίτηση, όχι υποταγή. Θα κερδίσουμε μάχες και θα χάσουμε μάχες. Αλλά αυτό γίνεται σε κάθε πόλεμο.
Είναι πόλεμος αυτό που έχουν κηρύξει οι δόλιες κυβερνήσεις ενάντια στους λαούς, είναι πόλεμος ενάντια στη ζωή, στην ελευθερία και στην αξιοπρέπειά μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει με κάθε τρόπο να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Δεν μπορείς να ελπίζεις παθητικά σε μια μελλοντική σωτηρία από άλλους. Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη της προσωπικής του σωτηρίας. Έτσι χτίζονται οι συλλογικές αντιστάσεις, ως σύνολο ατομικών πρωτοβουλιών.
Το Σύνταγμα είναι το ανώτερο νομικό κείμενο και, παρά την συστηματική προσπάθεια να το απαξιώσουν και να το καταργήσουν, υπάρχει και πρέπει να μάθουμε να το υπερασπιζόμαστε για να μην καταλήξουμε σκλάβοι σε μια ζοφερή τεχνοκρατική φυλακή που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.
Ενδεικτικό της ιερής ευθύνης του Έλληνα πολίτη απέναντι στο Σύνταγμα είναι το άρθρο 120παράγραφος 4: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Είναι βία όλα όσα ζούμε εδώ και 20 μήνες. Ωμή, απροκάλυπτη, συστηματική κρατική βία. Μια βίαιη επίθεση εναντίον της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς μας με το πρόσχημα μιας ψευδεπίγραφης σωτηρίας. Οι περιβόητες δυτικές δημοκρατίες κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Τα ιερά ατομικά δικαιώματα εξαϋλώθηκαν. Τα συντάγματα ξεχάστηκαν λες και δεν υπάρχουν.
Η ζωή δεν είναι ποτέ εύκολη και έρχεται πάντα η στιγμή που πρέπει να πάρουμε τις μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις: αυτές που επιβεβαιώνουν ότι κάτι ανώτερο υπάρχει μέσα μας, κάτι που μας ανυψώνει πάνω από τις μικροσκοπικές σωματικές μας διαστάσεις και πάνω από την πρόσκαιρη επίγεια ύπαρξή μας.
Είναι ακριβώς αυτή η στιγμή. Και το μεγάλο δίλημμα της εποχής μας στο οποίο πρέπει να πάρουμε θέση είναι ένα και μοναδικό: ή θα ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι ή θα σερνόμαστε σαν σκλάβοι και σαν πειραματόζωα προορισμένα για κάθε λογής αποτρόπαιες και θανατηφόρες χρήσεις.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
