«Στο ποδόσφαιρο πρέπει να ονειρεύεσαι!»

Είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις που ο Μιχάλης Χατζηνικήτας δέχτηκε να παραχωρήσει συνέντευξη, αφού τις αποφεύγει όπως ο «διάβολος το λιβάνι». Τον συναντήσαμε στο γραφείο της επιχείρησης του για τις ανάγκες της έντυπης έκδοσης του news12 και εκεί ξεκινήσαμε μια συζήτηση που αν είχαμε την άνεση θα μιλούσαμε τουλάχιστον για δυο-τρεις μέρες, κλεισμένοι εκεί με καφεδάκια, φαγητό και μπόλικο νερό, όπως συνέβη με τους υποψήφιους αγοραστές των τηλεοπτικών αδειών! Ο Μιχάλης Χατζηνικήτας έχει αλώσει τα γήπεδα της Δωδεκανήσου από μικρό παιδί και ως βασικός παίκτης των μικτών τα γήπεδα διάφορων περιοχών της χώρας μας. Όταν εισήλθε στον χώρο των παραγόντων είχε πολλά στο μυαλό του αλλά δεν είναι εύκολο να τα πραγματοποιήσει όλα. Είναι από τους ανθρώπους που του έχουν μείνει αρκετά αρνητικά από την εποχή που ήταν ποδοσφαιριστής και εκείνα που δεν του πρόσφεραν οι παράγοντες της εποχής του θέλει όσο είναι δυνατόν να τα προσφέρει στους παίκτες που βρίσκονται κοντά του.

ΕΡ. Κύριε Χατζηνικήτα είστε από τους λιγοστούς προέδρους που έχουν παίξει ποδόσφαιρο. Τι είναι εκείνο που σας έκανε να στραφείτε προς τα εκεί και πως βλέπετε το ποδόσφαιρο μας από την εποχή που ήσασταν ποδοσφαιριστής και σήμερα στην προεδρία του Ιάλυσου;
ΑΠ. Καταρχήν ευχαριστώ εσένα και την εφημερίδα σας για την συνέντευξη και σας εύχομαι καλή επιτυχία γι’ αυτό που ξεκινήσατε. Στα γήπεδα είμαι από έντεκα χρονών και μεγάλωσα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και έκανα πάρα πολλούς και καλούς φίλους. Το ποδόσφαιρο είναι υγεία, είναι ένα άθλημα που όποιος έχει ασχοληθεί μαζί του και έχει παίξει, τότε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Τόσα χρόνια μέσα από το ποδόσφαιρο έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Όταν αποφάσισα να σταματήσω να αγωνίζομαι και να ασχοληθώ από την θέση του παράγοντα ήταν σίγουρα κάτι διαφορετικό. Το βασικό είναι πως όταν περάσεις το στάδιο του ποδοσφαιριστή και μετακινηθείς στην θέση του παράγοντα, ξέρεις τι σημαίνει ποδοσφαιριστής και ποια είναι η ψυχολογία του. Όταν έγινα παράγοντας το μόνο που δεν ήθελα να κάνω, ήταν να μην στερήσω πράγματα τα οποία στερήσανε σε μένα κάποιοι παράγοντες όταν ήμουνα ποδοσφαιριστής. Βέβαια εκείνα τα χρόνια που παίζαμε εμείς δεν υπήρχαν ούτε υποδομές, ούτε ακαδημίες, τα γήπεδα ήταν ακόμα χωμάτινα και δεν είχε εξελιχθεί το ποδόσφαιρο τόσο πολύ στο νησί μας. Πέρασα και από τις μικτές που πάντα είχε ταλέντα και το Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο έβγαζε παίκτες αλλά έμεναν στάσιμοι γιατί ήταν μακριά από το κέντρο και δεν μπορούσε κανένας να τους παρακολουθήσει. Όποιο παιδί έφευγε ήταν γιατί κάποιο μάτι το έβλεπε μέσα από τις μικτές. Κάποιοι είχαν την υπομονή να παίξουν ποδόσφαιρο σε ψηλότερο επίπεδο, κάποιοι πέτυχαν ενώ κάποιοι δεν είχαν τα μέσα για να προχωρήσουνε. Δυστυχώς , έτσι είναι τα πράγματα αν δεν έχεις και το μέσο και την τύχη δεν μπορείς να παίξεις πιο ψηλά. Οι περισσότεροι στην εποχή μας έπαιζαν εδώ στις ομάδες του τοπικού και κάποιοι στον Διαγόρα η στην Ρόδο. Τώρα από την θέση του παράγοντα θεωρώ πως στο νησί μας υστερούμε σε παράγοντες παρά σε αθλητές. Ταλέντο υπάρχει και απλά δεν υπάρχουν παράγοντες να διαχειριστούν σωστά αυτά τα παιδιά. Εκείνο που βλέπω χρόνο με τον χρόνο είναι ότι πιο παλιά οι γονείς δεν ασχολούντο τόσο πολύ με τα παιδιά τους αλλά από τότε που δημιουργήθηκαν οι ομάδες Κ-20, Κ-17 κ.λ.π. και μπήκε στο προσκήνιο η λέξη «μάνατζερ», που είναι η μεγαλύτερη ζημιά του ποδοσφαίρου, οι γονείς επηρεάστηκαν πολύ και το μόνο που σκέφτονται για τα παιδιά τους είναι μόλις παίξουν στην μικτή η συμπληρώσουν τα 14 έτη τους, τότε ψάχνουν πως να τα στείλουν σε μια από τις μεγάλες ομάδες της χώρας μας, νομίζοντας πως εκεί θα γίνουν επαγγελματίες και θα αγωνιστούν σε υψηλό επίπεδο. Από την εμπειρία μου, πιστεύω πως κανένα παιδί που πήγε σε αυτές τις ομάδες(Κ) δεν προχώρησε με αυτό τον τρόπο. Τον ποδοσφαιριστή θα πρέπει οι γονείς να τον συμβουλεύουν μέχρι ενός σημείου σαν γονείς και όχι σαν προπονητές. Εκεί έχουμε μπερδευτεί λίγο και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το κομμάτι, ότι ο προπονητής είναι προπονητής και οι γονείς είναι γονείς. Δυστυχώς, όσο περνούν τα χρόνια οι γονείς αρχίζουν και γίνονται και προπονητές και μάνατζερ στα παιδιά τους. Θεμιτό όλα τα παιδιά να θέλουν να παίξουν σε ψηλό επίπεδο, όμως αυτό δεν γίνεται καθώς κάποια θα παίξουν και κάποια θα γίνουν καλοί αθλητές και καλοί άνθρωποι στην κοινωνία μας, αυτό θα πρέπει να σκέφτονται και όχι πως όλοι είναι οι καλύτεροι και πως οι ομάδες του νησιού μας τους αδικούν και φέρνουν άλλους παίκτες από άλλες περιοχές της χώρας μας. Εγώ έχω προσπαθήσει να πάρω ταλέντα από το νησί μας τα τελευταία τρία χρόνια να τα βοηθήσω να αναδειχτούν αλλά δυστυχώς τα παιδιά δεν έχουν υπομονή να δουλέψουν. Ένας παίκτης που προέρχεται από το εφηβικό η άλλη ομάδα του τοπικού, δεν μπορεί ξαφνικά να βρεθεί στην 18αδα η στην 11αδα μιας ομάδας στην Γ΄ Εθνική. Το επίπεδο είναι εντελώς διαφορετικό, υπάρχει πίεση, υπάρχει ένταση με τα παιδιά να μην είναι δουλεμένα για να ακολουθήσουν αυτό το πρόγραμμα. Πρέπει λοιπόν να έχουν υπομονή, να ακούν τους προπονητές τους, να δουλέψουν, αν μείνουν εκτός 18αδας, να αντέξουν όλη αυτή την κατάσταση και σιγά-σιγά όσοι αξίζουνε θα πάρουν την ευκαιρία. Δυσ-τυχώς, πολλά παιδιά που θεωρούνται ταλέντα για το νησί μας, δεν αντέχουν να μείνουν σε ένα «ρόστερ» της Γ΄ Εθνικής. Από όλα αυτά αντιλαμβάνομαι πως τα παιδιά προτιμούν να παίζουν βασικοί στην ομάδα του χωριού τους η σε μια ομάδα του εφηβικού και όχι να δώσουν χρόνο στον εαυτό τους να δουλέψουν επαγγελματικά και να διαπιστώσουν αν αξίζουνε η όχι. Πρέπει στο ποδόσφαιρο, παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές να κάνουν αυτοκριτική και όχι κριτική μόνο στους άλλους. Ίσως επικρατεί τέτοια νοοτροπία στους παίκτες η υπάρχει έλλειψη ποδοσφαιρικής παιδείας από τις υποδομές.

ΕΡ. Το φετινό πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής θα έχει κάτι διαφορετικό από το περυσινό;
ΑΠ. Πέρυσι επειδή υποβιβάζονταν πολλές ομάδες ήταν πολύ πιο δύσκολο από ότι φέτος καθώς θα υποβιβαστεί μόνο μια ομάδα. Παρόλα αυτά ο όμιλος μας απαρτίζεται από ομάδες με μεγάλη ιστορία σε μεγαλύτερες κατηγορίες και καλές έδρες. Θα είναι ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα όπου θα παλέψουν όλοι για να σωθούν.

ΕΡ. Κύριε Χατζηνικήτα που βρίσκεται το προπονητήριο σας και πως πάνε τα πράγματα στις Ακαδημίες της ομάδας;
ΑΠ. Αυτή την περίοδο ο Ιάλυσος έχει 140 παιδιά στις ακαδημίες του, ενώ όταν ανέλαβα την ομάδα δεν βρήκα ακαδημίες. Ήταν το όνειρο μου να δημιουργήσω ακαδημίες και να βγαίνουν παίκτες που θα ενσωματώνονταν στην ομάδα μας και να έχει πραγματικά δικά της παιδιά. Δυστυχώς όταν δεν υπάρχουν χώροι εκγύμνασης, δηλαδή γήπεδα και προπονητήρια πως μπορείς να πετύχεις; Μπορείς να κάνεις όνειρα αλλά αν η πολιτεία δεν στηρίζει τα όνειρα του κάθε παράγοντα δεν μπορείς να το πετύχεις. Προσπαθούμε να υλοποιήσουμε ένα έργο, το οποίο στηρίζει η περιφέρεια στο Λύκειο Ιαλυσού και παλεύουμε τα τελευταία έξι χρόνια να το τελειώσουμε. Λένε ότι έχει εγκριθεί ένα κονδύλι από την περιφέρεια και λένε ότι θα γίνει. Πραγματικά αυτό το γήπεδο θα δώσει μεγάλη ζωή στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό της Ιαλυσού. Μετά μπορείς να οργανώσεις τις υποδομές πραγματικά και όχι η λέξη υποδομή να είναι «εισπράττω το εικοσάρικο και το εκμεταλ-λεύομαι», όπως κάνουν οι περισ-σότερες ομάδες. Η λέξη υποδομή είναι μεγάλη κουβέντα και αν ξεκινήσουμε μια τέτοια συζήτηση θα μιλάμε για ώρες και μέρες, γιατί δυστυχώς στο νησί μας καμία ομάδα, και πάνω από όλα βάζω τον εαυτό μου χωρίς να θέλω να προσβάλω τους υπόλοιπους, δεν έχει ακαδημίες έτσι όπως πρέπει να είναι η ακαδημία. Η λέξη ακαδημία είναι παρθένα για το νησί μας, κάποιοι την εκμεταλλεύονται προσωπικά για να φανεί το όνομα τους και μόνο σαν προπονητές και τίποτα παραπάνω. Η ακαδημία είναι να βγάλω δικά μου παιδιά και να τα προωθήσω παραπάνω. Δυστυχώς τόσα χρόνια εμείς χωρίς γήπεδο δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε τα όνειρα μας.
Παλεύουμε με ένα γήπεδο 5Χ5 και το Οικονομίδειο. Έχουμε κάνει μια συνεργασία με την Παστίδα και μας εξυπηρετούν οι άνθρωποι. Δώσαμε φέτος 20 παιδιά στον Αστέρα Π. που έχουν γεννηθεί το 2004 για να κάνουν προπόνηση εκεί και να αγωνιστούν στο παιδικό πρωτάθλημα με την ονομασία Παστίδα-Ιάλυσος. Η περιοχή έχει παιδιά με ταλέντο αλλά όταν δεν έχεις γήπεδο να τα διδάσκεις ποδόσφαιρο δεν μπορείς να υλοποιήσεις αυτά που ονειρεύεσαι. Πιστεύω στο μέλλον όταν γίνει το γήπεδο να βάλουμε νέες βάσεις και να συζητήσουμε από την αρχή τι σημαίνει ακαδημία.

ΕΡ. Υπάρχει κάτι στο μυαλό σας που θα θέλατε να κάνετε και δεν το έχετε κάνει;
ΑΠ. Σίγουρα πρέπει να ονειρεύεσαι στο ποδόσφαιρο και όταν ονειρεύεσαι πετυχαίνεις πράγματα. Όταν δεν το κάνεις αυτό , ότι και να προσπαθείς δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα, πάντα θα είσαι στάσιμος. Εγώ μαζί με τους συνεργάτες μου ονειρευόμαστε μια ομάδα σε ψηλότερο επίπεδο. Είναι κρίμα και άδικο για το νησί της Ρόδου να μην έχει μία τουλάχιστο ομάδα στην Β΄ Εθνική και αργότερα στην Α΄. Ζηλεύουμε κάποιες περιοχές της Ελλάδας που έχουν ομάδες στην Α΄ Εθνική , οι οποίες έχουν μικρότερη δυναμικότητα από το νησί μας. Αυτό είναι λυπηρό και στενοχωριόμαστε που βλέπουμε να μην ανταποκρίνονται οι επιχειρηματίες και να μην είναι κοντά στο ποδόσφαιρο. Η Ρόδος είναι ένα μεγάλο νησί και με μεγάλη ιστορία και της αξίζει να έχει μια ομάδα σε μεγαλύτερες κατηγορίες.

«Να γίνουμε μια οικογένεια!»
ΕΡ. Την άποψη σας για τις εκλογές στην Ε.Π.Ο και ποια η προσδοκία σας από το αποτέλεσμα;
ΑΠ. Εμείς σαν ομάδες περιμένουμε να δούμε κάτι διαφορετικό και να αγκαλιάσουνε περισσότερο το Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο. Τα τελευταία 2.5 χρόνια με πρόεδρο στην ΕΠΣΔ τον Παναγιώτη Διακοφώτη έχουμε μια εντελώς καλύτερη αντιμετώπιση από την Ε.Π.Ο. Με τις γνωριμίες του οι πόρτες είναι ανοιχτές και μας βλέπουν διαφορετικά, ενώ στους πίνακες της διαιτησίας βλέπουμε πως ανεβαίνουν πιο εύκολα οι διαιτητές μας, υπάρχει πρόσβαση. Με τον Παναγιώτη το Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Τώρα σε ότι αφορά τις εκλογές της ομοσπονδίας, εμείς σαν ομάδες εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εμπιστευτούμε την ΕΠΣΔ και η Ένωση πρέπει να δει τι θα ψηφίσει για το καλό το δικό μας. Εμείς ήμαστε τα παιδιά, η μάνα είναι η ΕΠΣΔ και ο πατέρας η Ε.Π.Ο. Πρέπει να γίνουμε μια οικογένεια για το καλό του ποδοσφαίρου.

ΕΡ. Παρατήρησα ότι η προσέλευση των φιλάθλων δεν είναι η αναμενόμενη στα παιχνίδια του Ιάλυσου και της Ρόδου. Τι έχετε να μας πείτε;
ΑΠ. Θα μιλήσω για την δικιά μας ομάδα. Πιστεύω ότι η διοίκηση του Ιάλυσου περιμένει περισσότερο κόσμο. Έχει κάνει ένα καλό «ρόστερ» και έχει στείλει το μήνυμα στον κόσμο ότι πρέπει να έρθει στο γήπεδο. Δυστυχώς υπάρχουν παράπονα από τον κόσμο γιατί η ομάδα είναι στην Γ΄ Εθνική. Τα έξοδα είναι τεράστια και για να μπορέσει η ομάδα να πετύχει τους στόχους της η ακόμα να υπάρχει στην κατηγορία που λέγεται Γ΄ Εθνική, πρέπει να έρχεται ο κόσμος στο γήπεδο, όμως δεν το βλέπουμε αυτό. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν έρχεται. Δεν απευθύνομαι μόνο στον κόσμο της Ιαλυσού αλλά σε όλους τους φιλάθλους του νησιού. Υπάρχουν δύο ομάδες στην κατηγορία, ο Ιάλυσος και η Ρόδος και γι’ αυτό ζητήσαμε να παίζουμε η μία εντός και η άλλη εκτός , ώστε να δώσουμε την ευκαιρία σε όλους να έρχονται στο γήπεδο και να στηρίξουν και τις δύο ομάδες. Δεν γίνεται όμως αυτό σε καμία από τις δύο. Είναι ένας μεγάλος προβληματισμός για την διοίκηση, αν αξίζει να βάζει τον πήχη ψηλά, να ξοδεύει για τα 13 ταξίδια και το κόστος για τις διαιτησίες που είναι ψηλό. Μου δίνετε την ευκαιρία να «παρακαλέσω» τον κόσμο να έρθει κοντά στην ομάδα του Ιάλυσου και γενικότερα και στην Ρόδο, διότι είναι δύσκολο να επιβιώσουν οι ομάδες στην Γ΄ Εθνική.

ΕΡ. Το παράδειγμα του Κολοσσού σας έχει προβληματίσει ποτέ;
ΑΠ. Οι άνθρωποι που είναι στον Κολοσσό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Είναι μια παρέα η οποία είναι καθαρά μπασκετική και τους αρέσει το μπάσκετ. Μεγαλώσανε με το μπάσκετ, έπαιξαν μπάσκετ και ασχολήθηκαν με το άθλημα. Φέρανε επιχειρηματίες κοντά τους και με τον τρόπο τους αγκαλιάσανε το άθλημα. Ο Κολοσσός είναι μια διαφήμιση για το νησί μας και είναι πρότυπο στην Α1 στην «ελίτ» του Ελληνικού μπάσκετ.

Ηλίας Λοίζος