Από την πρόσφατη συνέντευξη τύπου του υπουργείου υγείας που έγινε υπό το άγρυπνο βλέμμα εκπροσώπου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) με θέμα τη μεταρρύθμιση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και τον προσωπικό γιατρό (Π.Ι.), θα ξεχωρίσουμε τα εξής σημεία:
- Το υπουργείο εμμένει σταθερά στην πρόθεση να μην συμπεριλάβει στο θεσμό του προσωπικού γιατρού άλλες ειδικότητες πέραν των γενικών γιατρών και παθολόγων. Ο ασθενής που παρακολουθείται για ένα γνωστό χρόνιο νόσημα από τον αντίστοιχο ειδικό γιατρό θα πρέπει, αν θέλει να διατηρήσει το δικαίωμα σε δωρεάν παροχή υγείας, να εγγραφεί και να παρακολουθείται εφεξής από γενικό γιατρό ή παθολόγο. Στα πλαίσια αυτά το υπουργείο ανακοινώνει και τη δημιουργία 312 ιατρείων για χρόνια νοσήματα.
- Το υπουργείο αποφασίζει πλέον να εξαιρέσει τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατρούς από το θεσμό του προσωπικού γιατρού, αφού αυτοί ούτως ή άλλως δεν εκδήλωσαν το απαιτούμενο ενδιαφέρον για συμμετοχή στο θεσμό, όταν κλήθηκαν από το υπουργείο. Ο θεσμός θα βασιστεί αποκλειστικά σε κρατικούς υπαλλήλους, οι οποίοι λόγω της αναφερόμενης από τον υπουργό ένδειας σε παθολόγους, θα ψαρεύονται με το αντίστοιχο οικονομικό δέλεαρ από τη δεξαμενή φρέσκων απόφοιτων των σχολών και θα εκπαιδεύονται ειδικά για την υπηρεσία στο θεσμό. Για το σκοπό αυτό δημιουργούνται επτά κέντρα υγείας που θα περιλαμβάνουν εκπαιδευτικούς σταθμούς τηλεϊατρικής.
- Το υπουργείο τονίζει εμφαντικά ότι κυρίαρχοι στόχοι αυτού του σχεδιασμού είναι:
- ο συμβουλευτικός ρόλος των προσωπικών γιατρών για εναρμόνιση του πληθυσμού με υγιή τρόπο ζωής προς αποφυγή της νοσηρότητας,
- η προώθηση μέσω των προσωπικών γιατρών πολλαπλών προγραμμάτων προληπτικών εξετάσεων και ελέγχων στον πληθυσμό και
- η καταχώρηση σε έναν ηλεκτρονικό φάκελο υγείας όλων των δεδομένων αναφορικά με το βαθμό ανταπόκρισης του ασθενή στις ως άνω παρεμβάσεις.
- Προκειμένου να διασφαλιστεί η προσήλωση των γιατρών στους ως άνω στόχους προβλέπονται οικονομικά και άλλα κίνητρα αφενός αλλά και ποινές μέσω ελεγκτικών μηχανισμών και αρνητικών αξιολογήσεων αφετέρου.
- Η εγγραφή του πολίτη σε προσωπικό γιατρό γίνεται υποχρεωτική μέσω αυτόματης αντιστοίχισης σε κάποιον γιατρό για όσους δεν έχουν μεριμνήσει ως τώρα για την εγγραφή τους.
Λαμβάνοντας υπόψη τη νέα νομοθεσία και παλαιότερες διευκρινιστικές δηλώσεις υπουργών, διακρίνουμε στις νέες δηλώσεις του υπουργείου τις εξής στοχεύσεις:
Η αλληλεπίδραση του πολίτη με το σύστημα υγείας θα γίνεται αποκλειστικά μέσω του προσωπικού γιατρού, ο οποίος θα είναι ο μόνος αρμόδιος για την διαχείριση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης του ασθενή αλλά και για την παραπομπή του σε οποιαδήποτε άλλη βαθμίδα περίθαλψης.
Με την εδραίωση του συστήματος παραπομπών, είτε αυτές αφορούν σε επίσκεψη σε ειδικό γιατρό είτε στην είσοδο σε νοσοκομείο για χειρουργείο κλπ, η μοναδική πύλη εισόδου θα είναι ο προσωπικός γιατρός, ο οποίος δεν θα είναι καθόλου εύκολος διαπραγματευτής, αλλά θα περνάει τον ασθενή από σαράντα κύματα για να εγκρίνει μια παραπομπή. Φυσικά στη συνέντευξη τύπου δεν γίνεται καμία αναφορά σε αυτό το σημείο, η νομοθεσία ωστόσο είναι σαφής.
Για τη στήριξη του θεσμού υπό αυτούς τους όρους απαιτείται βέβαια μεγάλος αριθμός υπαλλήλων. Για το σκοπό αυτό το υπουργείο επιλέγει να επιστρατεύσει μια νέα γενιά επιστημόνων υγείας, τους οποίους με συνοπτικές διαδικασίες και μέσω τηλεμάθησης θα εκπαιδεύει επάνω σε μεθοδολογίες παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδας, βασισμένες σε τυποποιημένους αλγόριθμους που θα προωθούνται στο γιατρό μέσω ηλεκτρονικού συστήματος, χωρίς δυνατότητα να τροποποιηθούν ή να προσαρμοστούν κατά την κρίση του γιατρού στην ιδιαίτερη περίπτωση του ασθενή. Δεν είναι τυχαίο ότι το υπουργείο προτιμά άπειρους νέους γιατρούς, χωρίς ανεπτυγμένη κριτική σκέψη επάνω στο γνωστικό αντικείμενο, πιο εύκολα προσαρμόσιμους σε μεθόδους αυτοματοποιημένης ιατρικής. Σε αυτούς τους γιατρούς θα τσουβαλιάζονται και όλοι οι ασθενείς με ειδικά χρόνια νοσήματα, οι οποίοι αποκόπτονται στην ουσία από την παρακολούθηση από τον ειδικό γιατρό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους. Η “επιλογή” που αφήνει το υπουργείο στον ασθενή για τον ειδικό γιατρό είναι υποκριτική καθώς επί ανάγκης για παραπομπή σε οποιαδήποτε άλλη παροχή υγείας, ο προσωπικός γιατρός δεν παρακάμπτεται.
Φυσικά το όλο εγχείρημα έχει ως βασικό γνώμονα την εξοικονόμηση κόστους και όχι την ωφέλεια για τον ασθενή και είναι συνάρτηση των συμφωνιών με ιατροφαρμακευτικούς και ασφαλιστικούς ομίλους. Ως προς τις συμφωνίες αυτές το υπουργείο εκτελεί και το δεύτερο μέρος των δεσμεύσεών του απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο της ιδιωτικής υγείας αποκλείοντας τεχνηέντως από το θεσμό τους μικρούς ιδιώτες γιατρούς, τους βασικούς ως τώρα στυλοβάτες της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Αυτοί αποτελούν τον τελευταίο ανταγωνιστικό πόλο προς τους ομίλους υγείας μετά και την εξαγορά όλου του ΕΣΥ, και η εκστρατεία για την εξαφάνισή τους από το πεδίο της υγείας με διάφορες μεθόδους οικονομικού στραγγαλισμού, έχει αποφέρει τους καρπούς της. Τα περισσότερα μικρά διαγνωστικά κέντρα, εργαστήρια και ιατρεία έχουν βάλει λουκέτο. Το αποτέλεσμα γίνεται ήδη αισθητό από τους πολίτες που αναζητούν περίθαλψη, με την αύξηση των αναμονών, όχι μόνο στις δημόσιες δομές αλλά και στις ιδιωτικές καθώς συνολικά οι πάροχοι υγείας λιγοστεύουν σημαντικά.
Από κάθε άποψη λοιπόν οι μεθοδεύσεις στην υγεία φαίνεται να δυσχεραίνουν προοδευτικά την πρόσβαση σε παροχές αλλά να οδηγούν και σε έκπτωση της ποιότητας της παροχής υγείας για όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών, ανεξάρτητα από το είδος της ασφαλιστικής κάλυψης του καθενός.
Οι σχεδιασμοί ωστόσο δεν σταματούν εδώ. Η έμφαση στην πολιτική της πρόληψης ώστε να μειωθεί η νοσηρότητα στον πληθυσμό και ως εκ τούτου να μειωθούν οι ανάγκες σε παροχές υγείας, θα ήταν ευχής έργον και ακούγεται λογικότατη στα αυτιά του ανυποψίαστου. Ωστόσο στους σχεδιασμούς του υπουργείου βρίσκεται η προώθηση τεράστιων πακέτων “προληπτικών” ελέγχων που θα πλασάρονται στον ασθενή μέσω του προσωπικού γιατρού, με γνώμονα όχι την πρόληψη αλλά πρωτίστως πάλι την κερδοφορία των συμβεβλημένων ιατροφαρμακευτικών εταιρειών. Σε τι ποσοστό αυτές οι εξετάσεις θα είναι πραγματικά αναγκαίες παραμένει για την ώρα ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Αυτό που το υπουργείο δεν φανερώνει ανοιχτά αλλά εξάγεται από μασημένα μισόλογα, είναι ότι αυτοί οι έλεγχοι δεν θα είναι προαιρετικοί αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΙ για τον πολίτη προκειμένου να διατηρεί το δικαίωμα πρόσβασης στην περίθαλψη, ενδεχομένως δε και την ίδια την ασφαλιστική του ενημερότητα.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αν ο ασθενής δεν συμμορφώνεται πλήρως στις “συμβουλές” του προσωπικού γιατρού για αλλαγή του τρόπου ζωής του ή δεν ακολουθεί τους “προληπτικούς” ελέγχους, δεν θα παίρνει έγκριση από τον προσωπικό γιατρό για παραπομπή σε χειρουργείο του ΕΣΥ ή δεν θα καλύπτεται από τον ασφαλιστικό φορέα σε περίπτωση που προκύψει για παράδειγμα ένας καρκίνος. Η παρακολούθηση του βαθμού συμμόρφωσης του ασθενή στις υποδείξεις διασφαλίζεται μέσω καταχώρησης όλων των δεδομένων του σε ηλεκτρονικό φάκελο υγείας που βάσει νόμου τηρεί υποχρεωτικά ο προσωπικός γιατρός και στον οποίο φάκελο φυσικά θα έχουν πρόσβαση εκτός από τον κρατικό ελεγκτικό μηχανισμό και όλοι οι ασφαλιστικοί φορείς.
Παράλληλα το υπουργείο διασφαλίζει και την πειθάρχηση του γιατρού στην προώθηση των προγραμμάτων πρόληψης με εργαλείο αφενός οικονομικά κίνητρα και αφετέρου μηχανισμούς καταστολής, όπως την αξιολόγηση που θα κυριαρχεί εφεξής σε όλο το φάσμα της υγειονομικής δραστηριότητας, με την αρωγή του ΠΟΥ, σύμφωνα με την κυρία Αγαπηδάκη.
Δεν αποκλείεται καθόλου μάλιστα να ενσωματωθούν αργότερα στα “προληπτικά” αυτά προγράμματα και “προληπτικές” αγωγές και θεραπείες ή ακόμα και επεμβατικοί χειρισμοί.
Όποιος δεν συμμορφώνεται πλήρως σε αυτά θα αποκλείεται από την περίθαλψη. Το δικαίωμα στην υγεία ξεπέφτει σε προνόμιο με χαρακτήρες επιβολής και υποχρεωτικότητας, κατά το ίδιο πρότυπο ολοκληρωτισμού υπό το οποίο επιβλήθηκε η υποχρεωτικότητα στον εμβολιασμό έναντι κωρονοϊού το 2021. Όποιος τότε είχε πιστέψει ότι η επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού ήταν μια κατ’ εξαίρεση ρύθμιση στα πλαίσια συνθηκών εκτάκτου ανάγκης, θα πρέπει οδυνηρά να διαπιστώσει τώρα ότι η υποχρεωτικότητα στις ιατρικές πράξεις ήρθε για να μείνει.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η επιβολή που αφορούσε σε πρώτο στάδιο την εγγραφή στον προσωπικό γιατρό, ξεκίνησε με έναν εκβιασμό: Όποιος δεν εγγραφεί αντιμετωπίζει μεγαλύτερη οικονομική συμμετοχή στα φάρμακα και αυξημένους χρόνους αναμονής για εξετάσεις.
Οι πολίτες έσπευσαν προβατηδόν να εγγραφούν προκειμένου να γλιτώσουν τις ποινές, για να διαπιστώσουν τελικά ότι αυξήθηκε υπέρογκα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τόσο η συμμετοχή στα φάρμακα όσο και οι χρόνοι αναμονής.
Διότι όποιος ενδίδει σε εκβιασμό, στο τέλος ποτέ δεν αποφεύγει αυτό που φοβάται.
Έτσι το υπουργείο μπορεί πλέον να ανακοινώσει την υποχρεωτική εγγραφή για όλους τους υπόλοιπους πολίτες με ποινή τον αποκλεισμό από την (δωρεάν) περίθαλψη καθώς το ποσοστό των εγγεγραμμένων ξεπέρασε το κρίσιμο όριο του 50%. Με τον ίδιο τρόπο είχε επιβληθεί και ο εμβολιασμός για COVID. Αρχικά εκβιαστικά, ώστε να ελευθερωθούμε από την καραντίνα και τους περιορισμούς και μόλις πιάσαμε τα ποσοστά έγινε υποχρεωτικός με ποινή την απώλεια εργασίας.
Η φάκα για τον πολίτη, για άλλη μια φορά έχει κλείσει. Η πρώην αναπληρώτρια υπουργός υγείας, κυρία Γκάγκα το είχε διατυπώσει αρκετά γλαφυρά εντός της βουλής: Ο πολίτης που συμμορφώνεται στις απαιτήσεις της πολιτείας θα πρέπει να ανταμείβεται και αντίστοιχα, αυτός που δεν συμμορφώνεται θα πρέπει να έχει ποινές.
Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης κατά το κινέζικο μοντέλο είναι ήδη εδώ και εφαρμόζεται με εργαλείο την υγεία μας. Η υποχρεωτικότητα των ιατρικών πράξεων που ξεκίνησε από ένα εμβόλιο χωρίς να συναντήσει τις απαιτούμενες ισχυρές αντιστάσεις από την κοινωνία, μπορεί τώρα να επεκταθεί σε όλο το φάσμα, όχι μόνο του χώρου της Υγείας αλλά και οποιουδήποτε άλλου τομέα.
Ο πολίτης έχει προσαρμοστεί..
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΥ.Ρ.Α
Αυτοοργάνωση Ρήξη Αυτοδιάθεση
