(«Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;» – Γιουβενάλης, Ρωμαίος σατιρικός ποιητής)
Στη έργο «Η Δίκη» του Φραντς Κάφκα, στο περίφημο κεφάλαιο με την αινιγματική παραβολή για το Νόμο, ο διωκόμενος ήρωας Γιόζεφ Κ., σχολιάζοντας το περιεχόμενο της παραβολής με τον ιερέα του Δικαστηρίου, καταλήγει στο «θλιβερό συμπέρασμα» ότι ο δόλιος τρόπος με τον οποίο ο Φύλακας του Νόμου διαχειρίζεται το Νόμο «μετατρέπει ένα ψέμα σε γενική αρχή».
Όπως και ολόκληρο το έργο του Κάφκα (μυστηριώδες και αμφίσημο) έτσι και η παραβολή είναι εξαιρετικά επίκαιρη για την φύση και τους μηχανισμούς του Νόμου μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των συστημάτων εξουσίας.
Μπορούμε να έχουμε πίστη στο Νόμο και ειδικότερα στους Φύλακες του Νόμου; Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα του Γιόζεφ Κ. – ένα ερώτημα που απασχολεί κάθε άνθρωπο και σε κάθε εποχή.
Στις μέρες μας το ερώτημα αυτό αποκτά αγωνιώδεις διαστάσεις. Καθώς στην χώρα μας και σε πολλές άλλες χώρες η δικαστική εξουσία είναι μερικά ή ολικά υποταγμένη στην εκτελεστική, ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο πολίτης στις αποφάσεις των δικαστηρίων και που αλλού να προσφύγει όταν οι ίδιοι οι Φύλακες του Νόμου ερμηνεύουμε δόλια επιχειρήματα το γράμμα και το πνεύμα των Νόμων; Ή, με τα λόγια του Γιόζεφ Κ., όταν «μετατρέπουν ένα ψέμα σε γενική αρχή;».
Σε πρόσφατες αποφάσεις δικαστηρίων κάποιοι Φύλακες του Νόμου τελείως αυθαίρετα και μονόπλευρα και με μοναδικό επιχείρημα την χιλιοειπωμένη φράση περί «προστασίας της δημόσιας υγείας» δεν έκαναν δεκτές προσφυγές εργαζομένων που δικαίως υποστήριξαν ότι η τροπολογία για την αναστολή εργασίας λόγω μη εμβολιασμού ήταν προδήλως αντισυνταγματική.
Το αυταπόδεικτο γεγονός ότι η τροπολογία παραβιάζει καμιά δεκαριά κορυφαία άρθρα του Συντάγματος, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο (Κανονισμός 2021/953) και κορυφαίους νόμους για την προστασία του ανθρώπου από καταναγκαστικές ιατρικές πράξεις περιφρονήθηκε με τρόπο εξοργιστικό, απάνθρωπο και παράλογο.
Με μοναδικό άλλοθι το καταχρηστικό επιχείρημα για την δημόσια υγεία οι Φύλακες του Νόμου εκθέτουν σε κίνδυνο και προκαλούν απειλητικές και εν δυνάμει θανατηφόρες συνέπειες στην ατομική υγεία χιλιάδων πολιτών αφού με την αναστολή της εργασίας τους κινδυνεύουν με φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση, άγχος, κοινωνικό αποκλεισμό, αυτοκτονικές τάσεις – ακόμα και με πρόωρο θάνατο.
Πώς είναι δυνατόν μια τέτοια θανάσιμη νομική λογική να γίνεται αποδεκτή ως αφετηρία μιας τόσο βαρύνουσας δικαστικής απόφασης; Τι είδους άνθρωποι βρίσκονται πίσω από την δικαστική τους ιδιότητα; Τι συμβαίνει στα παρασκήνια; Με ποιο ηθικό, νομικό και πολιτικό δικαίωμα παραβιάζουν και καταπατούν τον σκληρό πυρήνα του Συντάγματος κάνοντας σημαία των αποφάσεών τους το γενικόλογο και ύποπτο επιχείρημα για την «προστασία της δημόσιας υγείας» λες και μπορεί να υπάρξει υγεία χωρίς ελευθερία, εισόδημα και εργασία; Και τι απομένει στον πολίτη να κάνει όταν – όπως ο Γιόζεφ Κ. – δεν βρίσκει δικαίωση και προστασία από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν ορκιστεί να προστατεύουν τους πολίτες και να μεριμνούν για την τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων;
Στην «Παραβολή για το Νόμο» του Κάφκα, ο άνθρωπος που περιμένει μια ολόκληρη ζωή να εισέλθει στο Νόμο στο τέλος πεθαίνει χωρίς να το καταφέρει. Πρόκειται για πλάνη όχι μόνο με την έννοια του λογικού σφάλματος και της αποτυχημένης λογικής αλλά και ως πρόθεση εξαπάτησης εκ μέρους του Φύλακα του Νόμου. Μια πλάνη που οδηγεί την σκέψη μας στο κλασικό και αναπάντητο ερώτημα: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;».
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
