Του Γιώργου Κασκάνη
Κείνη τη χαρά της υποδοχής, ποτέ δεν την κατάλαβα. Μα να πηδά σαν τρελή κάθε που ακούει το κλειδί στην πόρτα; Κόσμο και κοσμάκη γνώρισα σε αυτό τον μισό αιώνα της ζωής μου και δεν θυμάμαι ποτέ κάποιος να ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που με είδε. Κι ούτε κι εγώ από την πλευρά μου θυμάμαι να έδειξα ποτέ τόσο εκδηλωτικός έναντι κάποιου, ακόμα και πολύ στενού μου, ανθρώπου. Και να γίνεται αυτό κάθε μέρα!
Τι έχω κάνει που ν’ αξίζω τόσης αγάπης και τόσης αφοσίωσης; Να ‘ναι που συνηθίσαμε τις τυπικές χαιρετούρες και τους επιτήδειους ενθουσιασμούς της δικής μας καθημερινότητας; Που το αμέσως επόμενο λεπτό μπορεί και να γίνονται περίεργες γκριμάτσες και πικρόχολα σχόλια; Δεν ξέρω. Μάλλον σμικρύναμε πολύ τους εαυτούς μας και την επαφή τους μ’ ένα περιβάλλον που έχει τόσα πολλά κι εμείς βλέπουμε τόσα λίγα.
Κι ύστερα, κείνα τα μάτια τα καθάρια, γιατί να είναι τόσο σπάνια; Βλέπεις γύρω σου και συναντάς κενά βλέμματα. Πονηρά, νευρικά, ψεύτικα, θολά. Κι όμως, αυτή εκπέμπει μια βαθιά γαλήνη που είναι προφανές ότι πηγάζει από ένα κόσμο που δεν μπορείς να δεις.
Ούτε καν να ανιχνεύσεις έτσι που μάθαμε να ζούμε στην επιφάνεια της πραγματικότητας. Με μαγνητίζει. Λες και με παίρνει από το χέρι και με ρίχνει σε μια θάλασσα κάθαρσης που ξεπλένει όλα εκείνα τα μικρά που σωρεύονται κάθε μέρα στο σώμα και την ψυχή.
Κι όλα μοιάζουν πιο όμορφα, πιο απλά, πιο κατανοητά. Τι να τους κάνεις τους γιατρούς και τους θεραπευτές όταν αυτό το πλάσμα λειτουργεί σαν βάλσαμο στην κάθε σου πληγή; Κι όταν, σιωπηλά, χωρίς να κάνει διαλέξεις και να πουλά πνεύμα, σε μαθαίνει ξανά όλα εκείνα που ξέχασες μέσα στην πολυπλοκότητα της δικής σου ζωής;
Μου είναι ανεκτίμητη αυτή η συντροφιά. Μ’ έμαθε όσα δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα οι άνθρωποι, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια. Κυρίως, εκείνη τη βασική αρχή: η ευτυχία δεν θέλει πολλά. Λίγο φαγητό, λίγο νερό, την υγειά μας και μια ζεστή αγκαλιά. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται. Ειδικά όταν δεν τα ψάχνεις. Ποιος να το πίστευε πως στους τόσους καθοδηγητές που συνάντησα στη ζωή μου, ο πιο πολύτιμος θα ήταν ένα σκυλί…
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους τους βάρβαρους του ανθρώπινου γένους. Που δεν θα μάθουν ποτέ το αληθινό περιεχόμενο αυτής της ζωής και θα μείνουν για πάντα λειψοί…
