Ο τέως σπουδαίος προπονητής της Εθνικής μας ομάδας στο μπάσκετ, της ΑΕΚ, του Άρη και του Ολυμπιακού με μεγάλες επιτυχίες και πρώην υφυπουργός αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης μίλησε στον Ανδρέα Γαβαλά μετά την τελετή λήξης του final 4 του μπάσκετ με αμαξίδιο που ήταν προσκεκλημένος. Αναλυτικά:
-Παρακολουθήσατε το final 4 του μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο. Ποιό πιστεύετε ότι είναι το μήνυμα που προβάλλεται μέσω αυτού του ιδιαίτερου αγωνίσματος από τον αθλητισμό;
«Για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι το άθλημα με το αμαξίδιο θα πρέπει να το δοκιμάσει και θα καταλάβει ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους που παίρνουν μια μπάλα και παίζουν έξω μπάσκετ. Αυτοί οι άνθρωποι παίζουν και δείχνουν τι ψυχή και τι καρδιά έχουν. Αυτό το οποίο είναι στερημένοι για τον Α ή Β λόγο , το ξεπερνούν. Έγιναν αγώνες υψηλού επιπέδου εδώ και μέχρι το τελευταίο παιχνίδι παιζόταν ποιος θα βγει πρωταθλητής, αν κέρδιζε το Μαρούσι θα έβγαινε το Μαρούσι , αν κέρδιζε ο Δωδεκάνησος , το πρωτάθλημα θα πήγαινε στον Άρη, όπως και έγινε. Θα πρέπει να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο αυτό το άθλημα εδώ και να ασχοληθούμε, διότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο δίνει ακόμα ένα νόημα ζωής σε ορισμένους ανθρώπους που έχουν κινητικό πρόβλημα».
-Εσείς , πως νιώθετε όταν βρίσκεστε κοντά στον αθλητισμό και ειδικά σε τέτοιες εκδηλώσεις;
«Εμένα είναι η ζωή μου. Το αίμα μου. Είμαι πολύ πιο άνετος, πολύ πιο χαρούμενος κτλ… Όταν είμαι σε αυτόν τον χώρο και παρακολουθώ. Είτε είναι αγώνες με αμαξίδιο , είτε ανθρώπων που είναι αρτιμελείς. Όλο αυτό σου δίνει χαρά, σου δίνει κίνητρο για να προσπαθείς να πείσεις , ειδικά τα νέα παιδιά για το τι ανάχωμα είναι ο αθλητισμός για οτιδήποτε παράδρομο. Για αυτό τον λόγο αν τα παιδιά μας είναι στον αθλητισμό , θα έχουμε πολύ λιγότερα παραπτώματα ζωής από αυτά. Θα πρέπει να προσπαθούμε για αυτό, γιατί αν κρατήσουμε στατιστική θα δούμε πόσο τοις εκατό είναι τα παιδιά που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό και έπεσαν σε ολισθηρά στρώματα και πόσοι περισσότεροι είναι αυτοί που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τον αθλητισμό και βρέθηκαν εκεί . Αυτό δείχνει ότι είναι πολύ καλό και για να αποφύγουν παράδρομους και για να γυμναστούν , για να είναι σε ένα φυσικό περιβάλλον. Υπάρχει και η σωματική και η ψυχική δύναμη για να γίνονται κάθε μέρα όλο και καλύτεροι».
Είναι ιδιαίτερο για εσάς που κατέκτησε το final 4 ο Άρης, στον οποίο ήσασταν προπονητής στο τμήμα της καλαθοσφαίρισης σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες;
«Είναι το σπίτι μου. Χάρηκα πολύ, γιατί για πρώτη φορά παρευρέθην εδώ και για πρώτη φορά στην ιστορία ο Άρης πήρε το πανελλήνιο πρωτάθλημα του μπάσκετ με αμαξίδιο. Έτυχε να έχω έρθει και εγώ και να δώσω τα μετάλλια στην ομάδα».
