«Μήπως φταίμε και εμείς;»

Διαβάστε μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για τις αναπτυξιακές ηλικίες και το ποδόσφαιρο από τον γυμναστή, ποδοσφαιριστή και προπονητή Δημήτρη Γκάϊδα:

«Δεν μπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν ένας γονιός να ΑΠΑΙΤΕΙ από το παιδί του να κερδίσει φωνάζοντάς του ή δίνοντας του οδηγίες από την κερκίδα, η οποία τις περισσότερες φορές απέχει εκατοστά από τα παιδιά, τα οποία τρομοκρατημένα ακούν γονείς (δικοί τους και μη) να φωνάζουν στα αυτιά τους μην αφήνοντάς τα να διασκεδάσουν και να χαρούν το παιχνίδι.
Οι γονείς θα πρέπει να είναι υποστηρικτές των παιδιών τόσο στις καλές τους στιγμές (νίκες) όσο και στις κακές τους (ήττες). Θα πρέπει να αφήσουν ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού στον προπονητή (ο οποίος είναι και υπεύθυνος) και θα πρέπει να «αγχώνονται» μόνο για το αν τα παιδιά τους διασκέδασαν ή όχι.
Οι μόνες λέξεις που θα πρέπει να ακούγονται σε αγώνες τμημάτων υποδομής από τους γονείς προς τα παιδιά θα πρέπει να είναι μπράβο και δεν πειράζει. Έχετε ποτέ πραγματικά συνειδητοποιήσει ότι είναι ακόμη ΠΑΙΔΙΑ !!!”
Μήπως για όλες τις παραπάνω συμπεριφορές μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς οι προπονητές αναπτυξιακών ηλικιών;;;
Μήπως ΕΜΕΙΣ πρώτοι πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα στους γονείς ;;;
Μήπως πρέπει μέσα από διάλογο και παραδειγματισμό να δείξουμε ποιος είναι ο σκοπός άθλησης κάθε παιδιού χωριστά;;;
Στο τέλος όμως, μήπως θα έπρεπε ΠΡΩΤΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΑΙΔΙΑ;;;
Λέω μήπως…!».