Ήταν μία ημέρα της καραντίνας (Απρίλιος 2020), της περιόδου δηλαδή όπου όλοι είχαμε κλειστεί στα σπίτια μας και για να κυκλοφορήσουμε έπρεπε ή να το δηλώσουμε ηλεκτρονικά με sms ή να έχουμε χαρτί επάνω μας με ακριβή ατομικά στοιχεία και για ποιον λόγο βρισκόμασταν έξω.
Ο Ιερέας της ενορίας μου (Άγιος Νικόλαος Παστίδας Ρόδου) Πατέρας Μακάριος, με κάλεσε στο τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα μπορούσα να καλύψω φωτογραφικά ή με βιντεοσκόπηση της Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, μιας και δεν θα είχε κόσμο και τα πράγματα θα ήταν ούτως ή άλλως πρωτόγνωρα και θα έπρεπε να μείνουν αυτά στην ιστορία.
Δέχτηκα αμέσως χωρίς βέβαια να γνωρίζω τι συναισθήματα θα μου προκαλούσε –όχι μόνο σε μένα- η Ακολουθία των Παθών χωρίς πιστούς.
Μεγάλη Πέμπτη λοιπόν εγώ, δύο ιερείς και δύο ψάλτες. Άδεια τα καθίσματα, άδεια η εκκλησία, άδεια όλα. Σαν ψάρι έξω από τα νερά του εγώ προσπαθούσα να αποτυπώνω τις στιγμές αυτές και σε βίντεο αλλά και σε φωτογραφίες.
Κάποια στιγμή βγαίνει ο Εσταυρωμένος και ένας βουβός θρήνος ξεπήδησε από τα σωθικά μου. Για πρώτη φορά καταλάβαινα και το κυριότερο ένιωθα στο πετσί μου τα μαρτύρια που πέρασε ο Χριστός με αποκορύφωμα την Σταύρωση του. Η ψυχή μου έκλαιγε με απίστευτο μοναδικό τρόπο και πονούσε πολύ, πάρα πολύ.
Ο Εσταυρωμένος εκεί μπροστά μου και δεν υπήρχε κανείς πιστός για να προσκυνήσει, καθόλου λαμπάδες και κεριά δίπλα του, καμία γυναίκα για να τον μοιρολογήσει μέχρι το ξημέρωμα της Μεγάλης Παρασκευής. Μόνος του –λες και ήταν ξεχασμένος από τον κόσμο- και ταπεινωμένος για δεύτερη φορά όπως πολύ εύστοχα είπε και ο Πατέρας Μακάριος.
Όταν τελείωσε η Λειτουργία «άδειαζα» την κάρτα μνήμης στον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή και διαπίστωσα το απίστευτο μέγεθος των εικόνων που βίωσα πρωτύτερα.
Περιττό να σας πω ότι δυσκολεύτηκα πάρα πολύ για να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ αφού η ψυχή μου ήταν σαν να είχε φορτωθεί τεράστιο βάρος.
Μεγάλη Παρασκευή, νέα πένθιμη ημέρα για την Ορθοδοξία. Ο Επιτάφιος χωρίς το κουβούκλιο που τον χαρακτηρίζει και που κάθε χρόνο –τουλάχιστον μέχρι τώρα- στολιζόταν με κάθε λογής όμορφα λουλούδια. Ο Χριστός σαν εικόνα κεντημένη στολισμένη με ροδοπέταλα. Η Τελετή της Αποκαθήλωσης με τους δύο ιερείς να γυρνάνε μόνοι τους εντός του Ναού.
Νέα παράξενα συναισθήματα, να βλέπεις αυτή την εικόνα με άδεια τα καθίσματα, χωρίς πιστούς. Να νιώθεις την θλίψη των ιερέων και των ψαλτών και να θρηνείς κι εσύ μαζί τους βουβά, χωρίς λόγια, χωρίς πράξεις.
Αυτός που ήρθε και θυσιάστηκε για την σωτηρία μας, να είναι μόνος του εντός της Εκκλησίας χωρίς να γίνεται η καθιερωμένη Περιφορά του Επιταφίου που έφτανε μέχρι το Κοιμητήριο.
Χωρίς δαυλούς, χωρίς φαναράκια, χωρίς τους Ρωμαίους Στρατιώτες και τους ιουδαίους που συμμετείχαν κάθε χρόνο στην Αναπαράσταση των Παθών στην Παστίδα Ρόδου, από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Παστίδας «Καμάρι». Το συγκεκριμένο έθιμο το οποίο είναι μοναδικό σε όλη την Ελλάδα κρατάει εδώ και πολλά χρόνια και προσελκύει αρκετό κόσμο όχι μόνο από το νησί της Ρόδου αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα.
Πιο αναλυτικά, την Μεγάλη Πέμπτη νέοι ντυμένοι Ρωμαίοι στρατιώτες βρίσκονται κάτω από τον σταυρό του Κυρίου ενώ την Μεγάλη Παρασκευή εκτός από τους Ρωμαίους, στην πορεία προς το Κοιμητήριο, συνοδεύουν και μικρά κορίτσια ντυμένα μυροφόρες που ραίνουν με ροδοπέταλα τον Επιτάφιο. Άλλα παιδιά ντυμένα Ιουδαίοι έχοντας δαυλούς και φαναράκια, δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα στα Πάθη του Κυρίου.
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί η πρώτη Ανάσταση μέσα σε μια άδεια εκκλησία. Το έθιμο με τα θρονιά. Εγώ και οι Επίτροποι να χτυπάμε με όση δύναμη είχαμε τα θρονιά για να ακούσει όλος ο κόσμος ότι ο Κύριος μας αναστήθηκε. Οι Ιερείς Μακάριος και Στέφανοςνα κουνάνε τους πολυελαίους, να πετάνε φύλλα δάφνης και να διαλαλούν το χαρμόσυνο μήνυμα να φτάσει παντού.
Το βράδι του Μεγάλου Σαββάτου όμως έμελλε να είναι και το πιο συγκλονιστικό. Οι ιερείς μαζί με τους ψάλτες και τους επιτρόπους βγήκαμε έξω στην εξέδρα όπου ετοιμάστηκαν για την μεγάλη στιγμή.
Όταν ο Ιερέας κλαίγοντας έψαλλε το Χριστός Ανέστη κύματα δακρύων άρχισαν να ρέουν από τα μάτια μου, σαν πηγή που ανάβρυζε απευθείας από την ψυχή μου.
Άκουγα το «Χριστός Ανέστη» και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από χαρά για το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης του Κυρίου μας.
Με την βοήθεια της τεχνολογίας μετέδιδα ζωντανά στο διαδίκτυο αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές θέλοντας να δώσω λίγα από τα μοναδικά αυτά συναισθήματα στους συμπολίτες μας που δεν είχαν την δυνατότητα να βρίσκονται εκεί μαζί μας.
Παρεμπιπτόντως τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα έκαναν ξαφνικά την εμφάνιση τους, δίνοντας ένα ξεχωριστό χρώμα στα τεκταινόμενα. Κόσμος μπορεί να μην υπήρχε στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Παστίδας αλλά το μήνυμα της Αναστάσεως διαδόθηκε παντού φέροντας γαλήνη και αγαλλίαση στις καρδιές όλων.
Ακόμα και τώρα λίγους μήνες μετά, η καρδιά μου έχει χαραγμένο επάνω της το «Χριστός Ανέστη» του Μακάριου, το Μεγαλείο της Πίστης μας που ακόμα και εν μέσω Πανδημίας συνεχίζει να ακτινοβολεί και το κυριότερο; Να δίνει ελπίδα…
Ευλογημένος για αυτά που έζησα και που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας !!!!
Παστίδα Ρόδου εν μέσω πανδημίας Απρίλιος 2020
Γεώργιος Ι. Πάττας
