Και όμως είναι γεγονός. Ο Διγενής τελειώνει το φετινό πρωτάθλημα έχοντας κάνει μόνο δυο νίκες εντός έδρας. Και μάλιστα η πρώτη άργησε πάρα, μα πάρα πολύ. Ήταν στις 9 Μαρτίου απέναντι στον Ηρακλή όπου οι Κοσκινιάτες είχαν επικρατήσει με 1 – 0. Η δέυτερη φορά που κέρδισαν στα Κοσκινού ήταν απέναντι στον βαθμολογικά αδιάφορο Ορφέα τον οποίο κέρδισαν με 5 – 1 στις 6 Απριλίου.
Με αυτό το …βαρύ και ασήκωτο στατιστικό, η ομάδα του Κοσκινού κλήθηκε να παίξει εντός έδρας όλη την χρονιά. Από την στιγμή που ήθελε μόνο νίκη, ήταν κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο πριν ακόμα ξεκινήσει το παιχνίδι. Πως θα μπορούσε ο Διγενής να ξορκίσει τον …δαίμονα των εντός έδρας παιχνιδιών σε ένα ματς που έπαιζε την ύπαρξη της; Και μόνο σαν ιδέα ήταν απελπιστικά δύσκολο.
Ο Διγενής έχασε φέτος σημαντικά παιχνίδια μέσα στα Κοσκινού πληρώνοντας ως επί το πλείστων δικά του λάθη και αδυναμίες στο σκοράρισμα. Πράγματα που εν πολλοίς φάνηκαν και στο καθοριστικό παιχνίδι με τον Διαγόρα Βατίου.
Τα πράγματα έτσι και αλλιώς θα ήταν πάρα πολύ δύσκολα από τους Κοσκινιάτες οι οποίοι είχαν απέναντι τους μια ομάδα που πήγε στα Κοσκινού με μια άλλη δυναμική. Μια δυναμική που τις έδωσε η ίδια η δική της πορεία στο δεύτερο γύρο που ήταν πραγματικά για πρωταθλητισμό. Συγκέντρωσε 20 ολόκληρους βαθμούς. Αν αναλογιστεί κανείς ότι σε όλο το πρώτο γύρο πήρε μόνο 4 τότε καταλαβαίνει πόσο μεγάλη ήταν η δυναμική που είχε αναπτύξει η ομάδα της Νότιας Ρόδου. Ο Διγενής είχε το ίδιο σχεδόν πρόσωπο και στους δυο γύρους. Φαίνεται και από τους αριθμούς. Η συγκομιδή του στον πρώτο γύρο ήταν 11 βαθμοί και στο δεύτερο 12. Πάνω κάτω το ίδιο.
Σημασία έχει πάντως ότι έκανε τη δική του μεγάλη προσπάθεια. Πάλεψε όσο μπορούσε αλλά δεν τα κατάφερε. Η ζωή συνεχίζεται και στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και αυτά. Και πάνω αλλά και κάτω…
