Όταν ρώτησαν τον πρώτο άνθρωπο ,που έφτασε στην κορυφή των Ιμαλάϊων. Γιατί τόσες πολλές προσπάθειες ; Γιατί αυτή η μεγάλη επιθυμία του , να σκαρφαλώσει στην κορυφή του Έβερεστ ; Γιατί τόσο μεγάλο ρίσκο ;
Και εκείνος απάντησε . Δεν θα ησύχαζα ποτέ , μέχρι να το κατακτήσω .Είναι πρόκληση, για το εγώ μου
Σε αυτό το σημείο ακριβώς, βρίσκεται η αλήθεια για όσους απορούνε, γιατί κάποιοι πρόεδροι παραμελούν οικογένεια , επάγγελμα και τόσα άλλα , προκειμένου να πετύχουν την αναρρίχηση της ο ομάδας τους, στην κορυφή
Τους ορειβάτες προέδρους τραβάει το δύσκολο ,θέλουν να κατακτήσουν την πρώτη θέση ,μεγαλώνοντας παράλληλα το ΕΓΩ τους.
Ξέρουν ότι αν τα καταφέρουν θα τους γράψει η ιστορία . Θέλει όμως προσοχή ,υπάρχει κίνδυνος (ορισμένους) να τους θυμάται και σαν ανόητους. Γιατί και οι ανόητοι γράφουν ιστορία.
Υπάρχουν και οι πρόεδροι, που δεν θέλουν την αναρρίχηση και ασκούνται στα χαμηλά οροπέδια.
Θυμάμαι ,πριν πολλά χρόνια , τον παλιό πρόεδρο της Ασπίδας Απολλακιάς ,Μανώλης Ζαράρης να μου λέει «Δεν θέλω η ομάδα μου ν ανεβεί ψηλά, θέλω να είναι στην χαμηλή κατηγορία» Τότε ήταν από τις εξαιρέσεις ,αυτές η επιθυμία προέδρου
Σήμερα ,έχουν λιγοστέψει οι αναρριχητές πρόεδροι .Σ αυτούς μάλλον δεν συμπεριλαμβάνεται πλέον ο πρόεδρος του Διαγόρα ,Κώστας Χρυσοχοΐδης Υπάρχουν ήδη πολλοί πρόεδροι στη Δωδεκάνησο , που συμφωνούν με κάποιους φιλόσοφους οι οποίοι λένε ότι, το ευκολότερο στη ζωή είναι και το πιο σωστό
