(«Πούλα μια ασθένεια και θα πουλήσεις τα φάρμακά σου» – Βασική στρατηγική φαρμακευτικού μάρκετινγκ.)
Ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα – και κυρίως από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου – διακαής πόθος της διεθνούς κυρίαρχης εξουσίας ήταν να βρει έναν τρόπο χειραγώγησης του παγκόσμιου πληθυσμού ώστε χωρίς πολέμους και αιματοχυσίες να μπορεί να ασκεί τον απόλυτο έλεγχο σε όλο τη φάσμα της ζωής και του θανάτου των πολιτών. Η ιστορική διάσταση του θέματος είναι πολύ μεγάλη και η έκταση του κειμένου περιορισμένη. Θα φτάσω, λοιπόν αμέσως στην κατακλείδα και θα αρκεστώ σε μερικά σχόλια.
Εδώ και εφτά περίπου δεκαετίες η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό το μεγαλύτερο και πιο θανάσιμο σχέδιο που έχει γνωρίσει η παγκόσμια κοινότητα. Σχεδιαστής: οι εταιρίες φαρμάκων και οι οικονομικές δυναστείες που κρύβονται πίσω τους. Στρατηγική: η ιατρικοποίηση της ανθρώπινης ζωής και η πλήρης διαφθορά της ιατρικής κοινότητας σε όλα τα επίπεδα. Στόχος: η μετατροπή ολόκληρης της ανθρωπότητας, ακόμα και των υγιών ατόμων, σε ένα απέραντο άσυλο ασθενών/πελατών απόλυτα ελεγχόμενων με κάθε λογής φάρμακα, φαρμάκια και πειραματικές θεραπείες που δεν επιφέρουν ποτέ πραγματική και οριστική ίαση αλλά αναπαράγουν τις αρρώστιες στον αιώνα τον άπαντα. Οι πολιτικές και κοινωνικές στοχεύσεις αυτού του εγχειρήματος είναι σχεδόν αυτονόητες. Με μια φράση θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα σύστημα ελέγχου των ανθρώπων σε πλανητική κλίμακα με βάση την εφαρμοσμένη βιολογία και την ιατρική – το ίδιο ακριβώς σύστημα που δοκίμασε ο ναζισμός σε μικρότερη κλίμακα.
Χωρίς διάθεση υπερβολής ή εντυπωσιασμού, η εμπορευματοποίηση της υγείας – σωματικής και ψυχικής – είναι η μεγαλύτερη συμπαιγνία της παγκόσμιας ολιγαρχίας σε βάρος της ανθρωπότητας. «Επινόησε μια ασθένεια και πούλα τα φάρμακά σου» είναι το κυρίαρχο σλόγκαν της διεθνούς φαρμακοβιομηχανίας. Καινούριες αρρώστιες, καινούριες θεραπείες, μεγαλύτερα κέρδη, μεγαλύτερος έλεγχος των ανθρώπων: αυτή θα μπορούσε να είναι μια υπερσυμπυκνωμένη περίληψη της δράσης των εταιριών φαρμάκου και των συνεπειών της στην παγκόσμια κοινότητα.
Κατά κανόνα, στην εποχής μας, πολλές ασθένειες (κυρίως ψυχικές) είναι επινοημένες από διεφθαρμένες ιατρικές ομάδες που ελέγχονται απόλυτα από τις εταιρίες φαρμάκου. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία σχεδόν το 90% της ιατρικής έρευνας χρηματοδοτείται από την πανίσχυρη BigPharma(την ομάδα των 20 μεγαλύτερων φαρμακευτικών εταιριών του κόσμου). Ενδεικτική της διαφθοράς, της απληστίας και της παράνοιας που επικρατεί στην βιομηχανία φαρμάκων είναι και ο δόλιος τρόπος με τον οποίο κάθε λογής ομάδες «ειδικών» διαστρεβλώνουν και μετονομάζουν σε «ασθένειες» απόλυτα φυσιολογικές βιολογικές και ψυχικές διεργασίες του ανθρώπινου οργανισμού.
Εξαιτίας της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου όντος κάθε φυσιολογικός μηχανισμός και κάθε επιμέρους σύστημα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο ιατρικοποίησης και «ασθενοποίησης» με όλες τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει μια τέτοια επιστημονική δολιότητα σε κάθε άτομο και σε κάθε κοινωνία.
Από το απάνθρωπο αυτό σχέδιο δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα συστημικά ΜΜΕ τα οποία στα προγράμματά τους έχουν ενσωματωμένες κάθε λογής εκπομπές υγείας με καλεσμένους καθηγητές και ειδικούς από κάθε κλάδο των βιοεπιστημών. Βαθύτερος στόχος αυτών των εκπομπών δεν είναι τόσο η ορθή και χρήσιμη ενημέρωση σε ιατρικά θέματα όσο η εξοικείωση και η εκπαίδευση των πολιτών σε μια «κουλτούρα ανασφάλειας και αρρώστιας», να νοιώθουν δηλαδή διαρκώς εν δυνάμει άρρωστοι και ευάλωτοι σε διάφορες σωματικές και ψυχικές απειλές. Οι τηλεοπτικοί ιατρικοί αστέρες της εποχής του «Κόβιντ19» δεν είναι παρά το αποκορύφωμα της πολυετούς αυτής εξοικείωσης του κοινού με εκπροσώπους του ιατρικού κατεστημένου τους οποίους έμαθε τόσα χρόνια να εμπιστεύεται.
Σαν προέκταση αυτών διαπιστώσεων, το φαινόμενο «κόβιντ-19» δεν είναι παρά ένα πολύ κρίσιμο στάδιο αυτής της συμπαιγνίας ή μάλλον ένα από τα στάδια της τελικής κορύφωσης της. Και μόνον το γεγονός ότι η ανθρωπότητα ολόκληρη έχει μετατραπεί σε ένα πελώριο πειραματόζωο για τα νέου τύπου εμ-βόλια αποδεικνύει περίτρανα την τερατώδη δύναμη που έχει αποκτήσει η οργανωμένη σύμπραξη των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών με κράτη, υγειονομικές αρχές και διεθνείς οργανισμούς.
Ο ανίερος αυτός αυτός πόλεμος μαίνεται εδώ και δεκαετίες. Η επέκταση και διείσδυση της φαρμακοβιομηχανίας σε οργανισμούς, κράτη και ιατρικούς θεσμούς είναι διαρκής. Η παστερική, φαρμακευτική ιατρική έχει μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας (ειδικά στις χώρες του δυτικού κόσμου) σε αρρώστους ή σε κατά φαντασίαν ασθενείς. Αντίθετα η σωτήρια ιπποκρατική ιατρική απαξιώνεται δόλια και συστηματικά. Ως αποτέλεσμα, το φαρμακευτικό-ιατρικό σύμπλεγμα έχει μετατραπεί σε μια γιγαντιαία βιομηχανία αρρώστιας και θανάτου. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ οι θάνατοι που προκαλούνται από ιατρικά και φαρμακευτικά αίτια είναι η τρίτη μεγαλύτερη κατηγορία θανάτων. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε, ότι δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει ένα ολόκληρο ντουλάπι ή συρτάρι γεμάτο με φάρμακα – μια μικρή αποθήκη χημικών σκευασμάτων από τα οποία τα περισσότερα είναι άχρηστα και επικίνδυνα.
Κατά συνέπεια δεν αποτελούν έκπληξη τα οικονομικά μεγέθη της παγκόσμιας βιομηχανίας φαρμάκων. Οι εταιρίες του κλάδου, με βάση τον τζίρο τους το 2020 (1,27 τρισεκατομμύρια δολάρια), αν ήταν μια ξεχωριστή «χώρα», θα ήταν η 16ημεγαλύτερη οικονομία του κόσμου σε σύνολο 190 οικονομιών.
(Το τεράστιο αυτό θέμα που αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για την ανθρωπότητα έχει γίνει αντικείμενο έρευνας εδώ και πολλά χρόνια και ο όγκος της βιβλιογραφίας και της δικτυογραφίας που έχει συγκεντρωθεί είναι εντυπωσιακός σε ποσότητα και ποικιλία. Καλή αναζήτηση και καλή μελέτη για όποιον ενδιαφέρεται.)
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
