Η πρωταθλήτρια μας Ράνια Ρεμπούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λέρο όπου τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο και μετά αποφοίτησε από τα ΤΕΦΑΑ Αθήνας. Πλέον η αθλήτρια του ΑΓΕΣ ΚΑΜΕΙΡΟΣ είναι κάτοικος της Ρόδου όπου δραστηριοποιείται επαγγελματικά και προπονείται ανελλιπώς. Η ίδια δεν είχε κανένα πρόβλημα, να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.
ΕΡ. Ράνια, πες μου πόσο σε βοήθησαν στην πορεία σου οι σχολικοί αγώνες στους οποίους αγωνιζόσουνα ως μικρή μαθήτρια;
ΑΠ. Αυτοί οι αγώνες κ. Λοϊζο με βοήθησαν πάρα πολύ, γιατί ήταν η αιτία που ξεκίνησα. Ο πρώτος μου προπονητής ο κ. Ροδάτης με είδε σε σχολικούς αγώνες που έγιναν στην Λέρο και ήμουνα στην έκτη τάξη του δημοτικού. Με επέλεξε και από κει με πήρε στα γήπεδα. Ήταν το κίνητρο λοιπόν αυτοί οι αγώνες για να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τον στίβο. Πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται αυτοί οι αγώνες, διότι προσελκύουν τα παιδιά και τα φέρνουν στον αθλητισμό. Καλό είναι να μην σταματήσουν να γίνονται οι αναπτυξιακοί αγώνες κυρίως στις μικρές ηλικίες.
ΕΡ. Στην οικογένεια σου υπάρχει κάποιο άτομο που να έκανε στίβο η γενικά αθλητισμό;
ΑΠ. Όχι κανένας δεν έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ούτε οι γονείς μου αλλά και κανένας από τους τρεις αδελφούς μου. Κάποιος ξεχωρίζει σε μια οικογένεια και στην δική μου έτυχε να είμαι εγώ(γέλια). Οι γονείς μου και τα αδέλφια μου με βοήθησαν πολύ, με στήριξαν από τα πρώτα μου βήματα. Όλοι ήταν στο πλευρό μου.
ΕΡ. Πως κατάφερες να συνδυάσεις αθλητισμό, πρωταθλητισμό, σχολείο και προπονήσεις;
ΑΠ. Είχα φτιάξει το πρόγραμμα μου έτσι ώστε να μην επηρεάζει τίποτα. Ήμουνα πολύ παθιασμένη γενικά από μικρή ηλικία, όχι μόνο τώρα. Από τότε μου άρεσε αυτό που έκανα με τον στίβο. Ήτανε το δεύτερο μου σπίτι. Πήγαινα στην προπόνηση, ηρεμούσα, περνούσα καλά και πάντα ήθελα να προοδεύω και να πετυχαίνω τους στόχους μου. Πάντα έθετα στόχους για μένα και κάθε μέρα, κάθε φορά πλησίαζα τον στόχο μου.
ΕΡ. Πως ήταν τότε στην Λέρο και πως είναι τώρα φτασμένη πλέον πρωταθλήτρια, όταν επισκέπτεσαι το νησί σου;
ΑΠ. Είναι εντελώς διαφορετικά. Τότε ήμουνα κοριτσάκι η Ράνια, η Ουρανία , το μικρό. Τώρα με βλέπει ο κόσμος , με συγχαίρει, μου εύχεται τα καλύτερα και με βλέπει με άλλο τρόπο ο κάθε άνθρωπος. Αυτό όμως λειτουργεί ως κίνητρο για μένα, είναι το σπρώξιμο για να προχωρήσω και να πάω ακόμα καλύτερα.
ΕΡ. Όταν άρχισες πια να αγωνίζεσαι σκέφτηκες ότι θα έφτανες σε αυτές τις αποστάσεις;
ΑΠ. Στον Μαραθώνιο, όχι δεν το περίμενα ότι θα πήγαινα. Μέχρι πριν τέσσερα πέντε χρόνια άκουγα Μαραθώνιο και έλεγα πως θα βγάλω 42.19μ.; θα αντέξω; Εντάξει όμως έφτασα και εκεί αλλά δεν το αλλάζω.
ΕΡ. Ποια συναισθήματα σε κατέλαβαν πριν τρέξεις τον πρώτο σου Μαραθώνιο και μετά τον τερματισμό βέβαια;
ΑΠ. Το «βάπτισμα» το πήρα στον Μαραθώνιο της Αθήνας, εντάξει απερίγραπτη η εικόνα. Δεν ήξερα πως είναι Μαραθώνιος, δεν είχα ξανατρέξει, δεν είχα ιδέα κι εγώ πήγα να τον γνωρίσω στην πιο δύσκολη διαδρομή. Εκείνη την μέρα κατάλαβα πολλά πράγματα όχι μόνο για τον αθλητισμό και για τον πρωταθλητισμό, κατάλαβα πράγματα και για την ζωή. Όταν θέλεις κάτι μπορεί να το παλεύεις και να το πετυχαίνεις. Δηλαδή, στον Μαραθώνιο το σώμα σου σε αφήνει, δουλεύεις με την δύναμη της ψυχής σου μετά από ένα σημείο. Αυτό εμένα μου έδωσε πολλά μαθήματα.
ΕΡ. Θα ήθελα να μου πεις τι έγινε στον Μαραθώνιο του Βερολίνου όπου έπιασες και το όριο για την Ολυμπιάδα;
ΑΠ. Όταν έπιασα το όριο δεν το πίστευα, δεν το πίστευα ότι μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, ούτε ένας χρόνος, κατάφερα εγώ να προκριθώ, να διακριθώ και να πάω στους Ολυμπιακούς αγώνες. Λίγο πριν φύγω για τους Ολυμπιακούς, τον Ιούνιο, δεν πίστευα ότι θα ήμουνα παρούσα στην Ολυμπιάδα. Ήταν ένα απερίγραπτο όνειρο το οποίο το ήθελα από πολύ μικρή.
ΕΡ. Ολυμπιάδα, πάνω από όλα η συμμετοχή και αν έρθει μετάλλιο και διάκριση καλώς; Κάπως έτσι σκέφτονται όλοι οι αθλητές και οι αθλήτριες;
ΑΠ. Έτσι πηγαίνουν οι αθλητές, θέλουν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Έτσι κι εγώ στους Ολυμπιακούς αγώνες πήγα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Ένας τραυματισμός με ταλαιπώρησε μετά το 17ο χλμ., κάτι που μου στέρησε πάρα πολλά, όχι μετάλλιο, όμως ήθελα να διακριθώ μέσα στις 20 αθλήτριες.
ΕΡ. Ο προπονητής σου δεν είναι εδώ βρίσκεται στην Αθήνα, τηρείς αυστηρά το πρόγραμμα των προπονήσεων, δεν «ξεφεύγεις» λίγο;
ΑΠ. Ναι ο προπονητής μου ο κ. Παναγιώτης Χαραμής είναι στην Αθήνα. Είναι πρώην πρωταθλητής μαραθωνοδρόμος και μεγάλων αποστάσεων, και συμμετείχε στην Ολυμπιάδα του Σύδνεϋ το 2000. Υπάρχει συνεχής επικοινωνία μαζί του αλλά έχω πλέον μάθει να κάνω μόνη μου προπόνηση. Για να έχω φτάσει εδώ που έφτασα πιστεύω ότι τηρώ κατά γράμμα το πρόγραμμα των προπονήσεων (σ.σ. γέλια).
ΕΡ. Μαραθώνιος Ρόδου. Πως την βλέπεις την διοργάνωση;
ΑΠ. Είναι πολύ καλή διοργάνωση. Ο κόσμος έχει αρχίσει και το βλέπει διαφορετικά. Το δρομικό κίνημα αρχίζει και αυξάνεται, το βλέπω και στο γήπεδο που έρχεται ο κόσμος, τρέχει, προσπαθεί, του αρέσει. Έχει περάσει αυτό το μήνυμα στον κόσμο, το ότι είναι καλό να τρέχουμε για μας, για την υγεία μας, είναι μια διέξοδος από την καθημερινότητα των ανθρώπων. Δεν σημαίνει ότι για να έρθεις στο γήπεδο πρέπει να είσαι πρωταθλητής. Όλος ο κόσμος μπορεί να είναι στο γήπεδο και να τρέχει για εκείνον, για αυτό που θέλει για την προσπάθεια που καταβάλει ο κάθε ένας. Ο Μαραθώνιος έχει αρχίσει και εξελίσσεται, γίνεται πολύ καλή δουλειά από την οργανωτική επιτροπή. Προσπαθούν , είναι δραστήριοι άνθρωποι. Χρόνο με τον χρόνο πετυχαίνει και μακάρι να πετύχει και να πάει ακόμα πιο ψηλά.
ΕΡ. Αισθάνομαι ότι έχουμε μια έλλειψη ενημέρωσης σε διεθνές επίπεδο, σε ότι αφορά το γεγονός ότι η Ρόδος είναι πατρίδα Ολυμπιονικών. Πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει κάτι;
ΑΠ. Αυτό χρειάζεται οργάνωση. Να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με αυτό το θέμα και να το προβάλλουν κατάλληλα προς τα έξω. Η Ρόδος είναι ο χρυσός αλλά δεν τον έχουμε εκμεταλλευτεί. Η Περιφέρεια, ο Δήμος και οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορία μπορούν να αναλάβουν αυτό τον τομέα και να το διαφημίσουν όπως πρέπει.
ΕΡ. Ένα μήνυμα προς τα νέα παιδιά και τους γονείς;
ΑΠ. Να έρθουν στα γήπεδα, είναι υγεία γιατί μέσα από τον αθλητισμό μαθαίνεις πράγματα για την ζωή σου.
Για μένα αυτό ήτανε το μεγαλύτερο μάθημα από μικρό παιδί, πειθαρχία, σεβασμός αναγνώριση των κόπων. Θέλω να ευχαριστήσω τον παλιό μου σύλλογο τον Γυμναστικό Σύλλογο Νέων Λέρου, από τον οποίο ξεκίνησα και έμεινα μέχρι το 2016, αφού για λόγους δυσκολίας πήρα μετεγγραφή στον ΑΓΕΣ Κάμειρος Ρόδου, τον πρώην προπονητή του τον Νίκο Ροδάτη, τον πρόεδρο Αντώνη Μπίλη και τους συμπατριώτες μου που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης τους χορηγούς μου κατάστημα Ρόδου ADIDAS, την STOIXIMAN, την BIONAT με βιταμίνες και την GARNIK ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΗΣΗ. Τους ευχαριστώ όλους και εσάς. Καλές γιορτές με υγεία σε όλο τον κόσμο.
Ηλίας Λοίζος
