Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Αν και έπαιξε ποδόσφαιρο μέχρι και τα 30 του χρόνια, ήταν αρκετά για να περάσει στη μνήμη του φίλαθλου κόσμου σαν ένας από τους πολύ καλούς επιθετικούς που πέρασαν από το ποδόσφαιρο μας. Ο λόγος για τον Παναγιώτη Νέσκη, έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε με τη φανέλα του Ατρομήτου Κάστρου αλλά και του Ροδιακού. Ιδιαίτερα με τον Ατρόμητο συνέδεσε το όνομα του με μερικές από τις πιο σημαντικές επιτυχίες της ομάδας από τα πρόθυρα της Α’ Εθνικής κατηγορίας μέχρι και τα προημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας.
Ο Παναγιώτης Νέσκης γεννήθηκε στην πόλη της Ρόδου το 1940 και πέρασε πολύ φτωχικά χρόνια. Από μικρός μπήκε στην βιοπάλη καθώς μόλις στα εννιά του χρόνια απασχολούνταν στο ζαχαροπλαστείο του κ. Μαδωνή, το πιο διάσημο ίσως εκείνης της εποχής. Αυτός ο άνθρωπος όμως ήταν ο δημιουργός του Ατρομήτου Κάστρου. Μάζεψε πολλά παιδιά από τις αλάνες και δημιούργησε με πολύ μεράκι και κόπο τον σύλλογο. Φυσικά ένα από τα παιδιά που συμμετείχαν ήταν και ο Παναγιώτης Νέσκης. Ξεκίνησε από την εφηβική ομάδα αλλά το ταλέντο του δεν άργησε νε ξεχωρίσει και έτσι το 1955, σε ηλικία δηλαδή 15 ετών προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα η οποία συμμετείχε τότε στο τοπικό πρωτάθλημα της Ρόδου. Εκείνη η ομάδα ήταν πολύ δυνατή για τα δεδομένα της εποχής. Είχε πάρα πολύ καλούς παίκτες όπως ο Γιώργος Καλαϊτζής, οι Αφοί Μαστροβασίλη, ο Μαλλιαράκης, ο Καρπαθάκης και άλλοι. Έζησε όλη την διαδρομή μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν οι παράγοντες του συλλόγου μαζί με αυτούς της Αθλητικής Ένωσης Παναγιαννιών, αποφάνθηκαν πως το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να συγχωνευτούν. Έτσι δημιουργήθηκε ο Ροδιακός. Ήταν μια πολύ ισχυρή ομάδα από τα πρώτα χρόνια λόγω του ότι συμμετείχαν όλοι οι καλοί παίκτες του Ατρομήτου και της ΑΕΠ. Η ισχύς εν τη ενώσει δηλαδή. Ο Ροδιακός είχε καθιερωθεί στη Β’ Εθνική και διεκδικούσε την άνοδο στην Α’ Εθνική Κατηγορία. Σε ένα κρίσιμο, αξέχαστο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, δεν τα κατάφερε χάνοντας με 1 – 0 και έτσι ανέβηκαν οι Κρητικοί.
Ξενιτεύτηκε στην Αυστραλία
Τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά με αποτέλεσμα πολύ να πάρουν την απόφαση να ξενιτευτούν για να βγάλουν τα προς το ζήν. Ένας από αυτούς και ο Παναγιώτης Νέσκης ο οποίος το 1964 πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί για να βρει δουλειά στην μακρινή Αυστραλία. Μαζί του ο Παπακαλοδούκας και οι Αφοί Μαστροβασίλη. Ήταν κοινή απόφαση όλων βλέποντας πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα στη Ρόδο και κάτι έπρεπε να κάνουν. Όπως αντιλαμβάνεστε, στην Αυστραλία πήγε για δουλειά αλλά δεν ήταν δυνατόν να μείνει μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους. Έκανε λοιπόν δελτίο σε μια ομάδα Γ’ Κατηγορίας που λεγόταν Ολυμπιακός Κάρλτον. Κάποια στιγμή άρχισε να κάνει και τον προπονητή. Εκεί πέρασε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του καθώς παντρεύτηκε και έκανε και δυο κόρες.
Η επιστροφή στη Ρόδο
Λίγο μετά το 1967, αποφάσισε να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη όπου ήδη είχε δημιουργηθεί η ομάδα της Ρόδου. Έκανε μερικές προπονήσεις και συμμετείχαν και σε κάποια οικογενειακά διπλά και φιλικά αλλά όπως είχε πει ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη του «μου έκαναν σαμποτάζ οι συμπαίκτες μου και δεν μου έδιναν τη μπάλα. Μέχρι και τερματοφύλακα με έβαλαν και έτσι πήρα την απόφαση να φύγω πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής Κατηγορίας».
Σειρά πήρε ο Φοίβος
Ακολούθησε ο Φοίβος. Ο σύλλογος της Κρεμαστής εκδήλωσε αμέσως ενδιαφέρον για την απόκτηση του και έτσι πήρε μετεγγραφή. Ωστόσο και εκεί τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε. Σε έναν αγώνων σέβεν σαιντ κάποιος φίλαθλος τον πείραξε και αυτός τσακώθηκε μαζί του, παίρνοντας αμέσως μετά την απόφαση να τα παρατήσει. Ήταν δεν ήταν 30 ετών. Σίγουρα θα μπορούσε να παίξει πολύ περισσότερο αλλά οι συνθήκες ήταν τέτοιες που τον έκαναν να αποχωρήσει άδοξα η αλήθεια από τους αγωνιστικούς χώρους.
Δεν ασχολήθηκε με την προπονητική
Συνήθως, οι ποδοσφαιριστές που «κρεμούσαν» τα παπούτσια τους, ασχολούνταν με την προπονητική αλλά δεν συνέβη το ίδιο στην περίπτωση του Νέσκη. Από τη μια ένιωθε απογοήτευση από τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και από την άλλη η δουλειά του ήταν τέτοια που δεν του έδινε και πολλές ελπίδες. Ήταν οδηγός τα λεωφορεία και δεν του έμεινε και πολύ ελεύθερος χρόνος καθώς δούλευε και πρωί και απόγευμα.
Έζησε σε μια σκληρή εποχή…
Ο Παναγιώτης Νέσκης έζησε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή. Καταρχήν, τότε, την δεκαετία του ’50 και του ’60 δεν υπήρχαν καν αλλαγές. Ξεκινούσες με έντεκα και με αυτούς έπρεπε να τελειώσεις τον αγώνα. Αν τραυματιζόταν κάποιος, έσφιγγε τα δόντια και συνέχιζε για να μην αφήσει την ομάδα του με παίκτη λιγότερο. Και οι μετακινήσεις ήταν πολύ δύσκολες. Ειδικά όταν ήσουν φαντάρος. Μια φορά, ο Νέσκης υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Θεσσαλονίκη και έπρεπε να κατέβει στην Αθήνα για να παίξει με το Ροδιακό. Είχε 35 δραχμές πάνω του και έπρεπε να βρει και ξενοδοχείο για να κοιμηθεί το βράδυ. Όπως καταλαβαίνει κανείς, έμεινε άυπνος, όλη τη νύχτα και την επόμενη ημέρα πήγε κατευθείαν στο γήπεδο και αγωνίστηκε! Έτσι γινόταν εκείνα τα χρόνια…
Μεγάλες επιτυχίες στο κύπελλο
Ο Νέσκης μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας από τους τυχερούς παίκτες του φόρεσαν τη φανέλα του Ροδιακού καθώς έζησε μερικές από τις εντυπωσιακές πορείες που έκανε η ομάδα αυτή στο κύπελλο Ελλάδας. Έφθασε πολύ ψηλά στον θεσμό, φθάνοντας να παίξουν μια χρονιά με τον Ολυμπιακό (10 – 2) και μια άλλη με τον Παναθηναϊκό (6 – 0). Ήταν άνισες αναμετρήσεις. Πέρα από την διαφορά δυναμικότητας, οι ομάδες αυτές έπαιζαν σε χορτάρι που δεν είχαν συνηθίσει οι παίκτες του Ροδιακού».
-Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” στις 15 Σεπτεμβρίου 2019
