Η ποδοσφαιρική ιστορία του Νίκου Μαλλιαράκη

Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης

Αν και σταμάτησε το ποδόσφαιρο πάρα πολύ μικρός λόγω ενός προβλήματος υγείας, πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του. Ο χαρακτηρισμός άτυχος θα του ταίριαζε γάντι ωστόσο από την άλλη πλευρά, κατάφερε μέσα από το μικρό διάστημα που αγωνίστηκε να κερδίσει μια επαγγελματική αποκατάσταση μέσα από την οποία κατάφερε να κάνει οικογένεια και να ορθοποδήσει. Ο λόγος για το Νίκο Μαλλιαράκη, έναν ακόμα από την …παλιά φρουρά του ποδοσφαίρου της περιοχής μας ο οποίος αναγκάστηκε να σταματήσει από την ενεργό δράση μόλις στα 26 του χρόνια. Πολύ μικρός έπαιζε σαν τερματοφύλακας αλλά αργότερα έκανε καριέρα ως χαφ.

Ο Νίκος Μαλλιαράκης γεννήθηκε στη Ρόδο το 1937. Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολα. Μόλις στια έξι του χρόνια έζησε τον πόλεμο, την πείνα και φυσικά τη φτώχεια. Με την οικογένεια του έφυγε στην Τουρκία και συγκεκριμένα στο Μαρμαρίς. Γύρισαν πίσω το 1945 χωρίς να έχουν ούτε καν μια κουβέρτα αλλά ούτε και ένα πιάτο φαγητό. Αντιλαμβάνεται κανείς τις κακουχίες εκείνης της εποχής. Από εκεί και πέρα και ενώ η ζωή άρχισε σιγά σιγά να κυλάει και πάλι φυσιολογικά, γράφθηκε στο σχολείο και η οικογένεια του άρχισε να βρίσκει τους ρυθμούς της. Έβγαλε μόνο το Δημοτικό και δεν μπόρεσε να πάει πιο πάνω διότι θα έπρεπε να δουλέψει από πολύ μικρός για να βγάζει χρήματα. Παράλληλα βέβαια έπαιζε ποδόσφαιρο στις αλάνες της εποχής.

Από το 1952 γυρνούσε όλες τις αλάνες της πόλης. Στο Κάστρο, στο Νεοχώρι, στην Καζέρμα Ρετζίνα και σε άλλες. Μαζί με τους φίλους του έφτιαχναν ομάδες συνοικιών και έπαιζαν με πάρα πολλές δυσκολίες. Τότε δεν υπήρχε η ευχέρεια να έχουν ούτε καν μπάλα. Ούτε λόγος για ρουχισμό και παπούτσια. Πολλοί έπαιζαν ξυπόλητοι. Κάποιος μάλιστα από την παρέα δεν τον άφηνε να παίζει διότι συνήθιζε να …κλωτσάει με το μύτο και είχε σπάσει δυο μπάλες! Τότε οι μπάλες ήταν λαστιχένιες και μπορούσαν να σπάσουν πάρα πολύ εύκολα. Τα παιδιά εκείνης της εποχής ήθελαν να παίζουν καλή μπάλα στις αλάνες γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να πείσουν τους διοικούντες και τους διάφορους ποδοσφαιρικούς παράγοντες να τους βάλουν σε δουλειά.

Το πρώτο του δελτίο
Το πρώτο του δελτίο το έκανε το 1953. Τα πάντα έγιναν την Καζέρμα, μπροστά από τη Σχολή Χωροφυλακής. Τον είχε δει ο Ανάργυρος Σφυρίου και τον έβαλε να υπογράψει στον Ατρόμητο Κάστρου. Αν και ο ίδιος συμπαθούσε περισσότερο τον Δωριέα, τελικά έβαλε την υπογραφή του. Στην ομάδα αυτή εκείνα τα χρόνια έπαιζαν επίσης ο Γιώργος Καλαετζής, ο Πέτρος Καραγιάννης, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Γιώργος Καρπαθάκης, ο Παναγιώτης Νέσκης, ο Ντίνος Μαδωνής και αρκετοί άλλοι. Στην αρχή, στην παιδική ομάδα τον έβαζαν να παίζει ως τερματοφύλακας και όχι στη θέση του χαφ, στην οποία καθιερώθηκε αργότερα.

Η δημιουργία της Β’ Εθνικής
Το 1959 δημιουργήθηκε η Β’ Εθνική Κατηγορία και έπρεπε να εκπροσωπηθεί και ο νομός Δωδεκανήσου. Όλοι οι φίλαθλοι περίμεναν ότι θα ανέβαινε ο Διαγόρας ο οποίος τα χρόνια εκείνα έπαιρνε συνεχώς το τοπικό πρωτάθλημα. Όμως τη χρονιά εκείνη έκανε την έκπληξη η ΑΕΠ. Στην ομάδα αυτή έπαιζαν ο Ζούνης, ο Ορέστης και ο Γιάννης Παυλίδης, ο Σέντης, ο Χατζησταυρίδης , ο Μερκουρίου και άλλοι. Για να βγει 1η η ΑΕΠ είχε συμβάλει και ο Ατρόμητος Κάστρου ο οποίος είχε επικρατήσει με 1 – 0 του Διαγόρα σε ένα αξέχαστο παιχνίδι. Το γκολ είχε πετύχει ο Μιχάλης Πατρού. Μετά από εκείνο το παιχνίδι, η ΑΕΠ έπρεπε να κερδίσει τον Ατρόμητο για να βγει πρωταθλήτρια. Ο Νίκος Μαλλιαράκης, υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Πάτρα. Σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη του στον γράφων αυτού του αφιερώματος:
«Με πήραν τηλέφωνο από τον Διαγόρα και μου είπαν να κατέβω από την Πάτρα για να παίξω. Τους απάντησα πως το παιχνίδι είναι κανονισμένο καθώς οι διοικήσεις των δυο ομάδων έχουν συμφωνήσει για να κάνουν αργότερα συγχώνευση και να δημιουργήσουν το Ροδιακό. Ο Διαγόρας επέμενε και αφού μου έκανε τα εισιτήρια και μου έδωσε και χαρτζιλίκι, κατέβηκα να παίξω. Όταν συνάντησα τους συμπαίκτες μου στον Ατρόμητο μου έλεγαν όλοι ότι …θα παίξουμε το παιχνίδι μας διότι ο αγώνας είναι ίσος. Αντίθετα βέβαια. Το ματς ήταν κανονισμένο αλλά όχι με χρήματα, για να κερδίσει η ΑΕΠ και αυτό επειδή υπήρχε η υπόσχεση ότι θα κάνουν τον Ροδιακό. Κατά την διάρκεια του αγώνα και αφού πήρα τη μπάλα ισοφάρισα αλλά ένιωσα μεγάλη πικρία. Κανείς δεν ήρθε να με φιλήσει. Από εκεί κατάλαβα ότι όντως το παιχνίδι δεν ήταν στα ίσια…».

Η σειρά του Ροδιακού
Τον επόμενο χρόνο όπως είχε συμφωνηθεί, δημιουργήθηκε ο Ροδιακός στον οποίο συμμετείχε και ο Νίκος Μαλλιαράκης. Έκανε πολύ καλά παιχνίδια αλλά στάθηκε άτυχος την αγωνιστική περίοδο 1962 – ’63. Όταν ήταν πάνω στα καλά του ποδοσφαιρικά, αρρώστησε με υγρή πλευρίτιδα. Τον τελευταίο του αγώνα τον έκανε απέναντι στον Εύριπο μέσα στην Χαλκίδα. Για να παίξει του έβαλαν δυο ενέσεις. Την επόμενη ημέρα, όταν πέρασε η δράση της ένεσης, πήγε στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε για τρεις μήνες και αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ήταν μόλις 26 ετών. Οι γιατροί του έλεγαν να κάνει καθημερινά ασκήσεις για να επανέλθει. Εκείνος είχε απογοητευτεί τόσο πολύ που καλά καλά δεν μπορούσε ούτε να φάει. Τον είχε πάρει από κάτω…

Ο Ηρακλής Μαριτσών
Αυτός που τον έσωσε ήταν ο Θεόδωρος Ιωαννίδης που τα χρόνια εκείνα ήταν ο πρόεδρος του Ηρακλή Μαριτσών. Ήταν παράλληλα και ο αρχιελεγκτής του ΡΟΔΑ όπου ο Νίκος Μαλλιαράκης δούλευε ως εισπράκτορας (στην δουλειά είχε μπει με την βοήθεια του Ροδιακού). Του έδωσε λοιπόν την ευκαιρία να προπονεί τον Ηρακλή Μαριτσών. Αυτό ήταν. Σιγά, σιγά άρχισε να βρίσκει και πάλι τον εαυτό του. Άρχισε να τρώει φυσιολογικά και να πίνω και κάνα κρασάκι… Πήρε τα πάνω του και καμιά φορά μάλιστα έπαιζε και ως σέντερ μπακ στα παιχνίδια του Ηρακλή στο τοπικό πρωτάθλημα. Το 1967 πήραν το πρωτάθλημα στη Β’ Κατηγορία αλλά δεν ανέβηκαν λόγω του πραξικοπήματος. Η άνοδος ήρθε την επόμενη χρονιά και από τότε ο Ηρακλής είναι συνέχεια στο πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας Δωδεκανήσου. Σαν προπονητής, πέρα από τον Ηρακλή, πέρασε επίσης από τους πάγκους του Ποσειδώνα Καλύμνου, του Ευκλή Σορωνής αλλά και του Απόλλωνα Καλυθιών.

Η Μικτή Ρόδου
Ο ίδιος είχε πει πριν κάποια χρόνια για τη Μικτή Ρόδου:
«Για να παίξεις σε αυτή την ομάδα, έπρεπε να ήσουν καλός. Εκτός από εμένα, υπήρχαν βέβαια πολλοί μεγάλοι χάφ όπως ο Νεοφύτου, ο Παπαδιός, ο Φωτεινός και άλλοι. Υπήρχαν και πολύ καλοί σέντερ μπακ. Ο Δελαπόρτας του Διαγόρα. Τον θυμούνται άραγε μερικοί; Ο Καστελλοριζιός του Δωριέα. Και από σέντερ φορ, ο Σάββας Ζούνης, ο Βαγγέλης Σβύνος και ο Γιάννης Σκιαθίτης που ήταν άτυχος. Θα μου μείνουν αξέχαστοι κάποιοι αγώνες όπως με τον Ολυμπιακό Ρόδου και Πειραιώς. Τον δεύτερο τον κερδίσαμε με 5 – 2. Όλα τα γκολ τα έβαλαν οι Αφοί Χατζημανώλη. Εγώ δεν μπορούσα να τους ξεχωρίσω και να είμαι σίγουρος, φιλούσα και τους δυο όταν έμπαινε γκολ…»

Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή”