Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Αν πρέπει να κάνουμε αναζήτηση στους πολύ καλούς τερματοφύλακες που ανέδειξε αυτός εδώ ο τόπος, είναι δεδομένο ότι στην σχετική λίστα θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το όνομα του Ντίνου Δοξόπουλου. Ενός ανθρώπου που συνέδεσε το όνομα του με τον Διαγόρα, τον οποίο υπηρέτησε με πάθος και μεγάλη αφοσίωση για περίπου δέκα χρόνια (από το 1945 έως και το 1955). Υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα και πολυσύνθετα ταλέντα στον αθλητισμό, καθώς εκτός από το ποδόσφαιρο, έπαιξε μπάσκετ ενώ ήταν και αθλητής του στίβου. Πάντα με την κυανέρυθρη φανέλα ασφαλώς και αυτό αποτελεί και ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καριέρας του. Δεν έπαιξε ποτέ –επίσημα- για λογαριασμό άλλης ομάδας. Θα πρέπει δε να αναφερθεί ότι όταν σταμάτησε την ενεργό δράση έγινε και διαιτητής.
Ο Ντίνος Δοξόπουλος είχε γεννηθεί στη Νίσυρο το 1924 και στην ηλικία των 3 ετών ήρθε με την οικογένεια του στη Ρόδο. Από πολύ μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο μαζί με τους φίλους του στις αλάνες. Μια φορά έτυχε να χτυπήσει ο βασικός τερματοφύλακας και μπήκε ο ίδιος. Αυτό ήταν. Από τότε δεν άλλαξε θέση. Την εποχή εκείνη που οι Ιταλοί ήταν ακόμα στη Ρόδο, είχαν δημιουργηθεί τέσσερις συνοικιακές ομάδες. Το Νιοχώρι, η Μητρόπολη, η Ακαντιά και η Τσίτα Μουράτα στην Παλιά Πόλη. Κάποιος που έμεινε για παράδειγμα στον Άγιο Ιωάννη δεν ήταν δυνατόν να παίξει με ομάδα άλλης συνοικίας. Οι ομάδες αυτές δεν ήταν επίσημες, όμως άτυπα όλοι μεταξύ τους τηρούσαν κάποιους …άγραφους νόμους. Κανένας δεν μπορούσε να τους παραβιάσει. Ο Διαγόρας ήταν η πρώτη ομάδα που ιδρύθηκε μετά την απελευθέρωση από τους Ιταλούς και οι παράγοντες του από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να εντοπίσουν και να συγκεντρώσουν όλα τα ταλέντα της εποχής. Όλους τους καλούς παίκτες. Στόχος τους ήταν να κάνουν την ποδοσφαιρική ομάδα πολύ ισχυρή. Όπως και έγινε. Την δεκαετία του 1950, ο Διαγόρας ήταν πράγματι μια πολύ καλή ομάδα που ξεχώριζε. Ο Δοξόπουλος ήταν ένα από τα στελέχη της ομάδας έχοντας τη θέση του βασικού τερματοφύλακα. Εκείνα τα χρόνια δεν γινόντουσαν και πολλά παιχνίδια καθώς δεν υπήρχαν και πολλές ομάδες.
Οι …μάχες με τους Άγγλους και τον Δωριέα
Ωστόσο αξέχαστες ήταν οι «μάχες» με τους Άγγλους ναύτες των αεροπλανοφόρων που ερχόντουσαν στη Ρόδο. Ο Δοξόπουλος ήταν αυτός που είχε κάνει σε αρκετές των περιπτώσεων μεγάλη εντύπωση στους Άγγλους γιατί οι εμφανίσεις του ήταν εντυπωσιακές. Δεν ήταν τυχαίο το ότι κάποια στιγμή, κάποιοι από τους αξιωματικούς των αεροπλανοφόρων ήθελαν να τον πάρουν μαζί τους. Του έδωσαν και κάποια χαρτιά να τα υπογράψει. Αυτός τα πήρε και τα πήγε στην μητέρα του η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να ξενιτευτεί ο γιός της. Και έτσι όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν εφικτό να γίνει κάτι. Στο νησί, εκτός από τους Άγγλους, μεγάλος αντίπαλος του Διαγόρα ήταν ο Δωριέας. Τα παιχνίδια μάλιστα που γίνονταν στο τότε Εθνικό Στάδιο «μαγνήτιζαν» το ενδιαφέρον του φίλαθλου κόσμου ο οποίος γέμιζε ασφυκτικά τις εξέδρες. Οι μεταξύ τους αναμετρήσεις ήταν μεγάλα ντέρμπι με απρόβλεπτα πολλές φορές αποτελέσματα. Υπήρχε και φανατισμός καθώς οι δυο αυτές ομάδες είχαν πολύ ένθερμους υποστηρικτές. Και αυτό περνούσε και στους παίκτες. Οι ηττημένοι ήταν δύσκολο να κυκλοφορήσουν στο δρόμο τις επόμενες ημέρες χωρίς να δεχθούν την αναμενόμενη …καζούρα.
Έκλεισε την καριέρα του νωρίς
Ο Ντίνος Δοξόπουλος σου έδινε την αίσθηση ότι θα μπορούσε να παίζει για πολλά χρόνια στη θέση του τερματοφύλακα αλλά το 1955 πήρε την μεγάλη απόφαση να σταματήσει να αγωνίζεται. Ήταν μόλις 31 ετών. Όπως ο ίδιος εξήγησε σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πολλά χρόνια μετά, «σταμάτησα το ποδόσφαιρο γιατί πίστευα ότι είχα ολοκληρώσει τον κύκλο μου. Άλλαξα δέκα συνθέσεις. Είχα …βαρεθεί πια».
Το ότι κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια βέβαια δεν σημαίνει ότι έκλεισε και το κεφάλαιο αθλητισμός. Για τα επόμενα δέκα χρόνια (δηλαδή περίπου μέχρι το 1965) συνέχισε να έχει ενεργό συμμετοχή είτε σαν αθλητής του μπάσκετ, είτε του στίβου, είτε και σαν διαιτητής. Ο …θρύλος μάλιστα λέει πως ο Διαγόρας έκανε ομάδα μπάσκετ, μετά από προτροπή προς τη διοίκηση των ίδιων των ποδοσφαιριστών, διότι είχε κάνει και ο Δωριέας. Στην αρχή η διοίκηση αρνήθηκε και οι παίκτες αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε …απεργία σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Έτσι δημιουργήθηκε το τμήμα μπάσκετ. Ο Δοξόπουλος, σαν ο πιο μεγάλος απ’ όλους και με χαρακτηριστική …φαλάκρα, έμοιαζε με τον μεγάλο Ούγγρο αθλητή Ζάτοπεκ. Μια φορά μάλιστα σε ένα παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη με τον ΠΑΟΚ για το πρωτάθλημα πόλεων, ο κόσμος είχε μπερδευτεί.
Δύσκολοι καιροί, άλλα δεδομένα…
Τα χρόνια που ο Ντίνος Δοξόπουλος έπαιζε ποδόσφαιρο, η εποχή ήταν πολύ διαφορετική και ασφαλώς και τα ποδοσφαιρικά δεδομένα αλλιώς. Στα πόδια οι τερματοφύλακες είχαν κάτι …προφυλακτήρες φτιαγμένοι από βάτα για να μην χτυπάνε. Φορούσαν γάντια μόνο …όταν έβρεχε ή έκανε κρύο. Όταν ο καιρός ήταν καλός δεν έβαζαν καθόλου. Έπαιζαν με τα χέρια γυμνά. Φυσικά τις φανέλες τις έκαναν οι ίδιοι. Ο Δοξόπουλος πήγαινε στον Μαχραμά. Τα παπούτσια του τα έφτιαχνε στον Λοντάκη που ήταν και συμπαίκτης του. Του έλεγε μάλιστα να μην τα κάνει με σκάρες αλλά με τάπες. Έτσι μπορούσε να πηδάω και να εκτινάσσεται καλύτερα…
Στην κεντρική φωτογραφία ο Ντίνος Δοξόπουλος (δεξιά) με τον Κοσμά Σφυρίου
Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019
