Φοβάμαι, ανησυχώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον των παιδιών μου, για το γκρέμισμα των ονείρων μου και των μακρυχρόνιων προσπαθειών μου…
Αλλά ακόμα και αυτά καλύπτονται από την βαθιά μου οργή…
Πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια εγώ;
Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια εσύ, εαυτέ μου;
Πού ήσουν όταν μας κοροϊδευαν, μας ξεπουλούσαν,
μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα στη μούρη κι εσύ τα κυνηγούσες;
Πού ήσουν όταν ο γιατρός σού ζητούσε το φακελλάκι για να σε κάνει καλά και αντί να τον καταγγείλεις τον πούστη, τον πλήρωνες αποκαλώντας τον “γιατρέ μου“
Πού ήσουν όταν έβλεπες τους μεγαλοδικηγόρους να γίνονται μοντελάκια ζωής στην τηλεόραση και να κόπτονται για το κοινό καλό και το δίκαιο, δηλώνοντας 10,000 ευρώ εισόδημα…
“Πόσο καλά τα λέει ο πούστης…” έλεγες
Πού ήσουν όταν έδινες το μπαξίσι στην πολεοδομία αντί να του δώσεις γροθιά στη μούρη του καργιόλη αλλά μετά δεν θα έβγαινε η άδεια της πολυπόθητης οικοδομής μικρό λαμόγιο ελληνάρα…
Το σάλιο σου γαργάρα και έδινες τη μιζούλα στον πολεοδόμο, στον ικατζή που σου έκανε τον έλεγχο στην επιχειρησούλα σου, στον εφοριακό που ανακάλυψε τις δικές σου λαμογιές… Κάλλιο να πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο κράτος.|
Πού ήσουν όταν έτρεχες στα γραφεία των βουλευτών για να τους παρακαλέσεις να βολέψουν το σπλάχνο σου, το άχρηστο σπλάχνο σου, που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο στη ζωούλα του από το να γλύφει κατουρημένες ποδιές και βρώμικους κώλους…
Πού ήσουν όταν ανταγωνιζόσουν στις συγκεντρώσεις των προβάτων (ωπ! κομμάτων ήθελα να πω), με τους λοιπούς “συντρόφους” για το ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη σημαία…
Πού ήσουν όταν ξελαρυγγιαζόσουν λαμόγιο για το δίκαιο του λαού, πηδώντας πάνω κάτω μόλις έβλεπες φακό για να σιγουρευτείς ότι θα σε δει ο πολιτευτής που θα σε βάλει εποχιακό, συμβασιούχο στο δήμο… άλλος ένας στην πλάτη των υπολοίπων που θα καθαρίζει φασόλια στο οκτάωρό του (όχι ρε!!! πλέον μπαίνεις στο φέισμπουκ, έχεις εξελιχθεί)
Πού ήσουν μικρομεγαλεπιχειρηματία όταν μαγείρευες τα δικά σου βιβλία για να πληρώσεις λιγότερα, για να πάρεις το τέρας SUV που θα κάλυπτε τη μικροτσούτσουνη ύπαρξή σου με το μέγεθός του…
Πού ήσουν μαντάμ σουσού όταν γελούσες σαν ηλιθία στη δασκάλα του παιδιού σου, που μαλακίες έμαθε, μαλακίες το μαθαίνει, όταν αναγνώριζες τις μαλακίες που κάνουν στο παιδί, αλλά πού να τρέχεις τώρα έχεις κι άλλες δουλειές… Αλλωστε το παιδί θα το στείλουμε στο Λονδίνο να σπουδάσει… εκεί θα καλυφθούν όλες οι ανεπάρκειες του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος…
Πού ήσουν συνδικαλιστή της πλάκας και του ελέους όταν με τη δύναμη που σου δίνει το ότι βολεύτηκες σε μια γαμημένη δημόσια επιχείρηση,
κατέβαζες τους διακόπτες μιας ολόκληρης χώρας, δημιουργώντας τόσα προβλήματα, ίσα για να διαμαρτυρηθείς/εκβιάσεις για τα δικά σου μικροσυμφέροντα…
Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο έσκασε μύτη; αγόραζες πορτοκαλιές εφημερίδες λαμόγιο και έπαιζες χρηματιστήριο λες και είναι λοτταρία… Πού ήσουν όταν εταιρείες ανύπαρκτες, με ένα γραφειάκι 2χ3 και 1 άτομο προσωπικό, χτύπαγαν λίμιτ απ κάθε μέρα…
Πού ήσουν όταν έπαιρνες μετοχοδάνεια και υποθήκευες τα χωραφάκια του παππού, πιστεύοντας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα μήνα (και πολύ λέω)…
Πού ήσουν όταν το χέρι σου πετάει τα σκουπίδια, δεξιά και αριστερά μέσα στο δάσος, όταν γεμίζεις τις παραλίες αποτσίγαρα και πλαστικά ποτήρια φραπέ (όχι φραπέ ρε πια, φρέντο έλεος, πού ζεις;)
Πού ήσουν όταν το παιδί σου ουρλιάζει στο αυτί του διπλανού, αδιαφορώντας για την ύπαρξή του (όλοι να καούν ρε, εγώ θα φάω τα κεφτεδάκια μου και είμαι μια χαρά… γκρααααααου)
Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα να σκάνε το ένα μετά το άλλο… όταν οι θρησκευτικοί “άρχοντες” αποδεικνύονταν κοσμικότεροι των κοσμικών απατεώνων… σταμάτησες να παντρεύεσαι, να βαφτίζεις, να συμμετέχεις στα κοινά της εκκλησίας επρος ένδειξιν της αηδίας σου;
σιγά ρε.. όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη…
Πού ήσουν όταν η χώρα σου καιγόταν απ’ άκρη σε άκρη… πού ήσουν όταν λίγο έλειψε να χαθεί η Ολυμπία, πήρες το τριχίλιαρο πρόβατο και έσκασες… τουμπεκί ψιλοκομμένο… και ναι! τους ξαναψήφισες.. ξανά και ξανά και ξανά…
Πού ήσουν όταν τα ροζ πλημμύρισαν τη ζωή σου… έσκυψες κι εσύ στην κλειδαρότρυπα αυτό έκανες.. τι είπε, τι έκανε, πήρε καλά την πίπα; και για το πάπλωμα κουβέντα κανείς… για την ταμπακέρα σιωπή…
Όλοι βολεμένοι στον μικρόκοσμό τους.. .ποιος θα έχει την πιο μεγάλη τζιπούκλα, την πιο γαμάτη γκόμενα, την πιο σικ γυναίκα, τα πιο όμορφα παιδιά… τις πιο καλές σπουδές, το πιο γαμάτο σπίτι, το πιο μεγάλο τζάκι, το πιο άνετο σαλόνι, το πιο βαθύ καναπέ, την πιο μεγάλη πλασμα(τική) τηλεόραση, το πιο σύγχρονο ηχοσύστημα… τις πιο σικάτες διακοπές, τις πιο χλιδάτες αποδράσεις, τις πιο
γκλαμουράτες εξόδους…
Και δανειζόσουν λαμόγιο, δανειζόσουν… όχι χρήμα… χρόνο δανειζόσουν… Και απλά ο χρόνος τέλειωσε… Κάποτε θα ερχόταν η ώρα… νομοτελειακό είναι….
Τώρα μη φωνάζεις λαμόγιο, απατεωνίσκε… Αποδέξου και μη φωνάζεις… Γιατί ΦΤΑΙΣ για ΟΛΑ… ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ… ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ…
Καιρός είναι να κάνουμε μια καλή αυτοκριτική… να πούμε εγώ φταίω και να δούμε πώς θα καθαρίσουμε τα σκατά που ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ… τα σκατά που ΕΜΕΙΣ ΨΗΦΙΣΑΜΕ & ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΟΥΜΕ γιατί είμαστε και λίγο ΜΑΛΑΚΕΣ… που εμείς ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ…
Σταμάτα λοιπόν τις κορώνες, κατέβασε τους τόνους της “δίκαιης αγανάκτησής” σου & σκέψου τη δική σου συμμετοχή, τα δικά σου λάθη…
ΕΛΛΗΝΑΡΑ ε ΕΛΛΗΝΑΡΑ !!!!!!!
