Κανένα σχέδιο, κανένα πλάνο, τίποτα απολύτως… Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγάζουμε από την αντιμετώπιση που έχει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός γενικότερα) από τη στιγμή που έκανε την εμφάνιση του ο κορωνοϊός, δηλαδή από τον Μάρτιο του 2020 και μετά. Ποτέ κανένας από αυτούς που συμμετέχουν στις λήψεις αποφάσεων δεν έδειξε ότι δίνει έστω και την ελάχιστη προσοχή στο κομμάτι αυτό. Όλους αυτούς τους μήνες το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι ο …τελευταίος τροχός της άμαξας. Χωρίς καμία πρόβλεψη, χωρίς κανένα οργανόγραμμα, χωρίς καμία οργάνωση για την επόμενη ημέρα. Χιλιάδες ποδοσφαιριστές διαφόρων ηλικιών σε όλη την Ελλάδα «βαφτίστηκαν» προφανώς …χομπίστες, κανείς δεν τους έδωσε σημασία ποτέ και είναι άγνωστο αν και ενόψει της νέας χρονιάς θα τους δοθεί. Αυτό που εισπράττουμε είναι ότι δεν υπήρξαν ποτέ στην ατζέντα γιατί προφανώς είχαν πιο …σημαντικά ζητήματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθούν. Στο πλαίσιο αυτό έμειναν εκτός …κάδρου και τα παιδιά των Ακαδημιών που τόσους μήνες τώρα έχουν μετατραπεί σε …ζόμπι μένοντας σπίτι, αγκαλιά με το κινητό και τον υπολογιστή τους. Και το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι δεν διαφαίνεται κάτι καλύτερο για την επόμενη ημέρα, όποτε και αν έρθει. Πράγματι τρομάζει το ενδεχόμενο να μπουν και πάλι οι ερασιτεχνικές ομάδες σε διαδικασία προετοιμασίας για τη νέα χρονιά και μετά κάποια στιγμή να τις σταματήσουν και πάλι, επειδή τα «κρούσματα» θα έχουν ανέβει! Μήπως θα έπρεπε το ίδιο το ποδόσφαιρο να προνοήσει και να καταθέσει κάποιο σχέδιο δράσης (μετά από συνεργασία με ειδικούς) μήπως και …σωθεί η επόμενη χρονιά;
