H …θεαματική «στροφή» της επίσης Εκκλησίας της Ελλάδας το τελευταίο διάστημα, προφανώς προκαλεί σε πολλούς αρκετά ερωτηματικά. Είναι λογικό και ανθρώπινο, αν αναλογιστούμε αληθινά το πόσο «συστημική» και –ουσιαστικά- «δεκανίκι» της κυβέρνησης ήταν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Όμως αν το αναλύσει κανείς λίγο παραπάνω, ασφαλώς και μπορεί να βρει λογική εξήγηση. Αν αναλογιστούμε τις εσωτερικές -αντίθετες- φωνές του τελευταίου διαστήματος και τον διαχωρισμό από το επίσημο αφήγημα αρκετών ιερέων και Μητροπολιτών, μπορούμε μάλλον εύκολα να καταλάβουμε, ότι η Εκκλησία εδώ και αρκετούς μήνες «βράζει». Και είναι έτοιμη να …εκραγεί. Όσο και να ήθελε η ηγεσία της να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της κυβέρνησης, ήταν φανερό πως κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό να γίνει αποδεκτό από όλο της το σώμα. Γιατί θα γινόταν «πόλεμος» και μάλιστα λυσσαλέος.
Αυτή λοιπόν η …εσωτερική αντίδραση ήταν αυτή που κράτησε τουλάχιστον τα προσχήματα. Και έκανε και την ίδια την ηγεσία να …ανακρούσει πρίμα και να κρατήσει μια πιο ουδέτερη στάση απέναντι στις υποχρεωτικότητες. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να αποφασίζει χωρίς πιέσεις, λέει το τελευταίο διάστημα η Ιερά Σύνοδος και οι Μητροπολίτες. Και είναι το αυτονόητο. Ειδικά για την Εκκλησία που πρεσβεύει την Αγάπη, την ομόνοια και την ελευθερία της επιλογής.
Όταν ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι «όποιος θέλει ας έρθει μαζί μου», είναι τουλάχιστον άκομψο η ίδια η Εκκλησία να ασκεί πιέσεις. Δεν γίνεται. Υπάρχει ασυμβίβαστο. Και είναι από μόνο του ικανό για να αλλάξει αρκετά το αφήγημα και να δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο…
