Στο διάσημο έργο του «Η Δίκη» ο Φραντς Κάφκα αφηγείται τις περιπέτειες ενός πολίτη, του Γιόζεφ Κ., ο οποίος συλλαμβάνεται χωρίς να ξέρει γιατί, διώκεται και δικάζεται χωρίς να ξέρει γιατί και στο τέλος εκτελείται χωρίς να ξέρει γιατί. Πρόκειται για μια παράλογη ιστορία σε ένα παράλογο μυθιστορηματικό σύμπαν και με έναν κεντρικό χαρακτήρα που σε όλη την διάρκεια της παράλογης περιπέτειάς του προσπαθεί νηφάλια να κατανοήσει την παράλογη θέση του, τις αιτίες της παράλογης κατάστασής του και τον παράλογο μηχανισμό που τον καταδιώκει.
Η ανάλυση του χαρακτήρα του Γιόζεφ Κ. θα χρειαζόταν πολλές σελίδες αλλά αυτό που προσωπικά με έχει εντυπωσιάσει τις δεκάδες φορές που έχω διαβάσει την «Δίκη» είναι η επιμονή του μοναχικού ήρωα να διατηρήσει την διαύγειά του καθώς και η απάθεια με τη οποία αντιμετωπίζει την αδιανόητη καταδίωξη του ακόμα και την στιγμή της θανάτωσής του από δυο μαυροντυμένους εκτελεστές: χωρίς κραυγές και ενστάσεις αφήνεται στο μοιραίο λες και δεν υπήρχε άλλη λύση στο προσωπικό του δράμα.
«Η Δίκη» έχει πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Μπορεί να θεωρηθεί ένα ιδιόμορφο αστυνομικό μυθιστόρημα, μια συμβολική αφήγηση της παράλογης ανθρώπινης ύπαρξης (δεν ξέρουμε ούτε γιατί γεννιόμαστε ούτε γιατί πεθαίνουμε), μια ανάλυση της αιώνιας μάχης ατόμου-εξουσίας, μια θεολογικήμελέτη της ενοχής και της τιμωρίας, μια κριτική του Νόμου και της ανθρώπινης δικαιοσύνης, μια μυθιστορηματική προσέγγιση των σύγχρονων συστημάτων εξουσίας και του αδιάκοπου ελέγχου που ασκούν πάνω στην ζωή και τον θάνατο των ατόμων. Είναι τόσο ιδιοφυής η σύλληψη της ιδέας και η τέχνη του Κάφκα που η ιστορία του Γιόζεφ Κ. θα μπορούσε αβίαστα να προσαρμοστεί σε πολλές ατομικές ιστορίες ανθρώπων που διώκονται για κάθε λογής πιθανούς και απίθανους λόγους.
Στις μέρες μας ο Γιόζεφ Κ. θα μπορούσε να είναι κάθε πολίτης που δεν υπακούει στο επίσημο υγειονομικό αφήγημα και διώκεται απλώς γιατί αγωνίζεται για το αυτονόητο δικαίωμά του να διαθέτει το σώμα του όπως ο ίδιος θέλει. Θα μπορούσε να είναι ένας ανεμβολίαστος που ενώ ασκεί το θεμελιώδες δικαίωμα της άρνησης σε καταναγκαστικές ιατρικές πράξεις κατηγορείται, διώκεται και απειλείται με οικονομική και βιολογική εξόντωση από την ανίερη πολιτική και επιστημονική εξουσία. Θα μπορούσε να είναι κάθε άνθρωπος που δεν θέλει να φορά το σύμβολο υποταγής και φίμωσης (μάσκα) και για τον λόγο αυτό συλλαμβάνεται ή πληρώνει πρόστιμο λες και πρόκειται για εγκληματία.
Στις μέρες μας, υπό συνθήκες υγειονομικής τυραννίας (και σε λίγο και κλιματικής), όλοι οι άνθρωποι που θέλουν απλώς να ζουν ελεύθερα και με αξιοπρέπεια στοχοποιούνται, λοιδορούνται, διώκονται και απειλούνται με εξόντωση. Στις μέρες μας όλοι είμαστε υποψήφιοι «Γιόζεφ Κ». Γι’ αυτό, όσο ποτέ άλλοτε, η ανάγκη για αφύπνιση και αλληλεγγύη καθίσταται ιερό χρέος όλων μας: για μην βρεθούμε στην θέση του Γιόζεφ Κ. όταν, την στιγμή της παράλογης εκτέλεσής του από άτομα της αθέατης εξουσίας, το μόνο που λέει είναι «σαν το σκυλί».
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
