«Γροθιά» στο στομάχι της κοινωνίας μας!
Τα τελευταία χρόνια, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, μετά την είσοδο των μνημονίων στη ζωή μας, δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να βρούμε θέματα από το κοινωνικό ρεπορτάζ…..
Αντί να τα αναζητήσουμε, δυστυχώς μας βρίσκουν αυτά!
Και λέω δυστυχώς, γιατί συνήθως αφορούν ακραίες περιπτώσεις ανέχειας.
Είμαι λοιπόν στο σούπερ μάρκετ ( και επιτρέψτε μου το πρώτο ενικό πρόσωπο δημοσιογραφική αδεία, καθώς η κατάσταση το απαιτεί…) και χωρίς να το θέλω εστιάζω το βλέμμα μου σε μια έγκυο γυναίκα , που ψώνιζε μαζί με το κοριτσάκι της.
Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένη, κάτι που φυσικά είναι αναμενόμενο λόγω της κατάστασης της. Πίστεψα ότι ήταν το πολύ τριών μηνών, γιατί είχε πολύ μικρή κοιλίτσα.
Δεν άντεξα, την ρώτησα και πραγματικά ξαφνιάστηκα, όταν μου είπε, ότι είναι στον μήνα της για να γεννήσει.
Μπράβο της είπα πως τα κατάφερες και πήρες τόσα λίγα κιλά; Αντί να μου απαντήσει, τα μάτια της βούρκωσαν.
Τότε κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να ρωτήσω και πως κάτι άλλο συνέβαινε..
Φτάσαμε μαζί στο ταμείο, η γυναίκα πήρε μια συσκευασία με μισό κιλό ρύζι, πλήρωσε με κέρματα των 5 και 10 λεπτών, κάτι που μου έκανε επίσης εντύπωση και τότε άρχισαν τα πράγματα να γίνονται πιο ξεκάθαρα.
Βγήκαμε ταυτόχρονα από το σούπερ μάρκετ και την άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα της.
Σοκαρίστηκα όταν την άκουσα να της ζητάει μια σάλτσα ντομάτας, γιατί δεν είχε τίποτα άλλο να μαγειρέψει. Προφανώς η μητέρα της, την ρώτησε πόσες μέρες συνέβαινε αυτό;
Τρεις ήταν η απάντηση…. Η εικόνα αυτής της γυναίκας με στοιχειώνει από τότε.
Μέρες σκεφτόμουνα πως θα το διαχειριστώ.
Τα λόγια της ήταν σαν γροθιά στο στομάχι μου, γιατί έχω υπάρξει έγκυος και ξέρω πόσο σημαντική είναι μια ισορροπημένη διατροφή κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και της λοχείας, πόσο σημαντική είναι- ειδικά αυτή την περίοδο- μια αξιοπρεπής διαβίωση.
Αποφάσισα να γράψω γ αυτό χωρίς καμία απολύτως δημοσιογραφική διάθεση, καθώς- σε τέτοιες περιπτώσεις η όποια επαγγελματική ιδιότητα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και υπάρχει μόνο ο ανθρώπινος παράγοντας. Το γράφω αποκλειστικά και μόνο για να αφυπνιστούμε και να κοιτάξουμε γύρω μας, να δούμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι στην ίδια κατάσταση, όχι μόνο αυτές τις άγιες μέρες, που πλησιάζουν, αλλά συνέχεια.
Το οφείλουμε στη συνείδηση μας και στα παιδιά μας…
