«Δύο φρέντους εσπρέσσους μέτριους decaffeine με στέβια, αφρόγαλα από γάλα αμυγδάλου και κανέλλα θα ήθελα…», «Ένα freddo cappuccino black παρακαλώ…», «Φτιάξε μου ένα freddo espresso πάρα πολύ γλυκό με εβαπορέ…»
Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι έχετε λίγο πολύ ακούσει τέτοιες περιγραφές ενώ περιμένετε στην καφετέρια να σας φτιάξουν το καφεδάκι για πακέτο. Αρχικά αναρωτιέσαι αν το άτομο, που παρήγγειλε, μόλις μίλησε στα λατινικά. Μετά αναρωτιέσαι πώς γίνεται ένας freddo espresso να έχει αφρόγαλα ή ένας cappuccino να είναι black. Μετά αν ο πελάτης θα καταλάβει όντως τη διαφορά σε περίπτωση που κατά λάθος ο barista βάλει κανονική ζάχαρη. Και μετά αν αυτό που παρήγγειλε είναι πράγματι καφές.
Βρήκα πάλι θέμα να ασχοληθώ θα μου πείτε. Ναι, είναι κάτι που το σκέφτομαι χρόνια και με απασχολεί όχι τόσο για το ρόφημα, αλλά για τη νοοτροπία. Πάντα με ενδιαφέρει η νοοτροπία και το σκεπτικό πίσω από κάθε συμπεριφορά. Έτσι και με τον καφέ, το πρώτο ερώτημα που μου γεννάται είναι αν το άτομο που δίνει μια τόσο σύνθετη περιγραφή για να πιει ένα καφεδάκι είναι «με τα καλά του». Γιατί να κάνεις τη ζωή τη δική σου και του υπαλλήλου τόσο δύσκολη;
Το δεύτερο ερώτημα αφορά το αν του αρέσει ο καφές. Πραγματικά, αν καταναλώνεις ένα προϊόν, που η τελική γεύση απέχει τόσο πολύ από την αρχική, τότε σου αρέσει αυτό το προϊόν; Και αν δηλώνεις ότι σου αρέσει και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, γιατί το αλλοιώνεις τόσο πολύ;
Το τρίτο ερώτημα είναι αν η επιλογή γίνεται για λόγους μοδός. Στη χώρα μας, όπως ξέρετε, γίνονται πάρα πολλά πράγματα λόγω μόδας και όχι λόγω επιθυμίας ή ανάγκης. Ντυνόμαστε όλες το ίδιο, οι άνδρες έχουν όλοι το ίδιο κούρεμα, έχουμε όλοι τα πιο σύγχρονα κινητά τηλέφωνα ανεξάρτητα από το αν μπορούμε να τα χειριστούμε ή αν καλύπτουν τις πολύ συγκεκριμένες προσωπικές ανάγκες μας.
Έτσι και με τον καφέ. Είναι μόδα να πίνεις espresso, γιατί αν οι γύρω δουν ότι προτιμάς τον παραδοσιακό ελληνικό, θα σε περάσουν για φλώρο ή οπισθοδρομικό. Πάντα υπάρχει χρόνος για ένα καφεδάκι, είτε σε διάλειμμα από τη δουλειά, είτε ενώ βγαίνεις για εξωτερικές εργασίες, είτε για κοινωνικούς λόγους.
Κλείνοντας θα ήθελα να σταθώ στη σημασία της ελευθερίας της επιλογής. «Μα ρε κοπελιά, τι ελευθερία; Τόση ώρα μας λες ότι δεν μπορούμε να παραγγέλνουμε τον καφέ μας όπως μας αρέσει.» Ναι, μπορεί ο καθένας να παραγγέλνει ό,τι καφέ επιθυμεί. Όπως μπορεί επίσης και να μην παραγγέλνει, εάν δε του αρέσει. Από το να καταλήγει να πίνει τιραμισού σε υγρή μορφή, καλύτερα είναι να πίνει ένα χυμό ή ό,τι άλλο πραγματικά λαχταράει η ψυχούλα του. Εκεί θέλω να καταλήξω. Ό,τι λαχταράει και επιθυμεί στην 100% επαφή με τον εαυτό του. Χωρίς να τον νοιάζει καθόλου αν θα είναι trendy ή αν θα τον σχολιάσουν. Απλά να είναι αληθινός.
Γεννήθηκα στα Χανιά και στη συνέχεια έζησα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Σπούδασα στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στο Ηράκλειο Κρήτης και παράλληλα εργάστηκα στην εστίαση και σε διαφημιστικές προωθήσεις προϊόντων. Από το 2014 ξεκίνησα να εργάζομαι σε τουριστικές επιχειρήσεις σε διάφορα αντικείμενα, όπως ξεναγήσεις, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σέρβις κ.α. Ως ανήσυχο πνεύμα, διαρκώς παρατηρώ, προβληματίζομαι και δοκιμάζω καινούρια πράγματα με σκοπό την εξέλιξη σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Το Μάρτιο του 2021 ξεκίνησα να εργάζομαι ως κοινωνική λειτουργός, ενώ στα ενδιαφέροντά μου συγκαταλέγονται η συγγραφή παραμυθιών, η χειμερινή κολύμβηση, η μαγειρική και τα ταξίδια.
