Σακατεμένες και διαβρωμένες από την κομματική σήψη και παρακμή, οι δυτικές δημοκρατίες πνέουν τα λοίσθια. Μετά από χρόνια εκφυλισμού και ανίατης διαφθοράς έχουν μπει στην εντατική. Θέμα χρόνου να ανακοινωθεί και επίσημα ο κλινικός τους θάνατος.
Σύντομα θα μας πουν ότι οι εκλογές δεν έχουν λόγο ύπαρξης, ότι η ελευθερία είναι σκλαβιά, ότι η ιδιοκτησία είναι έγκλημα και ότι οι άπληστοι υπερπλούσιοι του πλανήτη έγιναν ξαφνικά άγιοι και θέλουν να σώσουν την ανθρωπότητα από κάθε δυστυχία, απειλή και κίνδυνο. Εκεί στα βάθη της Ανατολής – θα μας πουν – υπάρχει μια χώρα που λέγεται Κίνα όπου όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι γιατί δεν έχουν τίποτα αλλάφροντίζει γι’ αυτούς ο καλός κινέζικος δράκος.
Η κινεζοποίηση του κόσμου – κυρίως του Δυτικού – είναι σε πλήρη εξέλιξη.Η ηγεμονία των ΗΠΑ καταρρέει, η κινέζικη ηγεμονία αναδύεται και μάλιστα με την συναίνεση της αμερικάνικης κυβέρνησης: το Αφγανιστάν είναι μια ευγενική χορηγία των ΗΠΑ στην Κίνα – θα ακολουθήσουν και άλλα.
Η υγειονομική τυραννία ξεκίνησε από μια κινέζικη επαρχία αλλά – ω του θαύματος! – «ο κινέζικος ιός» εξαφανίστηκε από την Κίνα αλλά σαρώνει τον υπόλοιπο κόσμο. Σε πολλές χώρες η κορονοχούντα είναι σκληρή και ανελέητη, σε άλλες πιο ήπια. Κάποιοι λαοί αντιστέκονται, κάποιοι αδρανούν και άλλοι είναι ιδανικοί σκλάβοι εδώ και δεκαετίες.
Όμως, οι υγειονομικές μυθοπλασίες δεν φτάνουν. Θα κάνουν ως ένα βαθμό τη δουλειά τους, θα πείσουν την κρίσιμη κοινωνική πλειοψηφία αλλά κάποια στιγμή θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν.
Η σύγχρονη βιοπολιτική/θανατοπολιτική, βασισμένη στην νευροεπιστήμη και στην τεχνολογία, γίνεται όλο και πιο ευέλικτη, όλο και πιο επινοητική. Για να πείσει τις μάζες χρειάζεται να παράγει συνεχώς καινούρια σενάρια απειλών και καινούρια μεγαλειώδη ψεύδη: μια διαρκής κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στον αιώνα τον άπαντα.
Η κλιματική μυθοπλασία ακούγεται πλέον όλο και πιο συχνά και μαζί με το μυθιστόρημα «Κόβιντ-19» θα αποτελέσουν το επόμενο διάστημα το δίδυμο του τηλεοπτικού τρόμου. Ήδη κάμποσοι νεοταξίτες ηγέτες μιλούν για την «κλιματική απειλή» και ανακοινώνουν κλιματικά νομοσχέδια τα οποία πρόκειται να ψηφιστούν. Το παραμύθι είναι απλό στη σύλληψή του.
Μας λένε: «Το διοξείδιο του άνθρακα είναι μεγάλος κίνδυνος.Το κάρβουνο, ο λιγνίτης, οι βιομηχανίες και τα αυτοκίνητα καταστρέφουν τη γη μας και το κλίμα. Άρα πρέπει να βρούμε άλλες πηγές ενέργειας και να περιορίσουμε την οικονομική δραστηριότητα».
Μετάφραση: «θα κλείσουμε τις μονάδες παραγωγή λιγνίτη και άνθρακα, θα κλείσουμε τα παραδοσιακά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, θα κλείσουμε παρά πολλές βιομηχανίες, θα απαγορεύσουμε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων σε μεγάλο βαθμό, θα απαγορεύσουμε τα αεροπορικά ταξίδια,θα απαγορεύσουμε την πρόσβαση σε δάση, βουνά και θάλασσες, θα απαγορεύσουμε την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων, θα τους φυλακίσουμε μέσα σε πόλεις-φυλακές και θα σπείρουμε παντού ανεμογεννήτριες και ηλιακά πάνελ».
Ήδη από την δεκαετία του 70 ο πολύ σημαντικός Γάλλος πολιτικός στοχαστής Μισέλ Φουκώ υποστήριζε ότι ο ανομολόγητος στόχος της νέας βιοπολιτικής είναι η σταδιακή υποβάθμιση της ζωής του ανθρώπου σε μια ζωώδη κατάσταση: μέσα σε ένα κλίμα αδιάκοπου τρόμου και απειλών το ανθρώπινο ζώο θα χειραγωγείται συνεχώς με τον φόβο, την τιμωρία, την πειθάρχηση και την απαγόρευση στο όνομα της βιοασφάλειας και ελπίζοντας στην επανάκτηση της ελευθερίας που όμως δεν θα έρθει ποτέ.
Είναι αυτό ακριβώς που ζούμε από τις 11 Μαρτίου 2020 με βάση την υγειονομική μυθοπλασία. Και είναι αυτό που θα ζήσουμε από δω και πέρα με βάση την κλιματική μυθοπλασία.Δεν θα είμαστε πια ελεύθεροι πολίτες αλλά υγειονομικοί και κλιματικοί σκλάβοι, ρομποτάκια υπό διαρκή παρακολούθηση και με σύστημα κοινωνικής πίστωσης όπως οι Κινέζοι: μπόνους για τα καλά και υπάκουα παιδιά και πόντους ποινής για τα ανυπάκουα (κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα με τους υπάκουους εμβολιασμένους και τους ανυπάκουους ανεμβολίαστους). Εκτός και αν από θαύμα ή συντονισμένη ανθρώπινη αντίδραση συσπειρωθούμε και σταματήσουμε τα σχέδια των δόλιων «σωτήρων» μας.
Δείτε ΕΔΩ όλα τα άρθρα του συγγραφέα Γιώργου Ταρασλιά
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
