«Δυστυχώς κυρία μου μας τελείωσε..» , ήταν η αποστομωτική απάντηση του υπαλλήλου της ΔΕΥΑΡ στην ερώτηση συμπολίτισσας μας για το πότε θα έρθει το νερό στο σπίτι της.
Η στιχομυθία αυτή θα ήταν απολύτως φυσιολογική αν αφορούσε τον διάλογο μεταξύ μπακάλη και πελάτη που ζητά να αγοράσει οποιοδήποτε καταναλωτικό προϊόν . Όμως το νερό δεν είναι το οποιοδήποτε καταναλωτικό προϊόν , όπως και η ΔΕΥΑΡ δεν ήταν κάποτε μια οποιαδήποτε εταιρεία.
Ο προκάτοχος της ΔΕΥΑΡ ξεκίνησε την περίοδο της Ιταλοκρατίας και οι «κατακτητές» δεν δυσκολεύτηκαν να διαχειριστούν το νερό αφού υπήρχε άφθονο και εξαιρετικής ποιότητας. Κατέγραψαν με ζήλο κάθε πηγή και ταυτόχρονα χαρτογράφησαν τις ροές των υδάτων ώστε να αποφεύγονται φυσικές καταστροφές από πλημμύρες εξαιτίας της άναρχης δόμησης.
Ταυτόχρονα αξιοποίησαν και ανέδειξαν αυτό τον φυσικό πλούτο του νερού, με το να δημιουργήσουν πολιτιστικά μνημεία όπως οι πηγές Καλλιθέας ή να διαμορφώσουν πάρκα υψηλής οικολογικής σημασίας όπως το Ροδίνι , οι Επτά Πηγές , η Κοιλάδα των Πεταλούδων.
Την ίδια θλίψη που βιώνω από την εγκατάλειψη αυτών των μνημείων , αντίστοιχα αισθάνομαι θλίψη από την θέα των διάσπαρτων υλικών για την ύδρευση και αποχέτευση εκείνης της περιόδου σε όλο το νησί γιατί μαρτυρά ένα μεράκι που δεν συναντώ πλέον συχνά στην πόλη μας.
Μαντεμένια καπάκια , βρύσες, αντλίες κλπ. Γλυκιά ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια στα Μαράσια αποτελεί η τακτική και ανελλιπής παρουσία το φθινόπωρο , πριν ξεκινήσουν οι βροχές, των εργαζομένων της Ε.Δ.Υ.Ρ. ( Επιχείρηση Δημοτικών Υδραγωγείων Ρόδου ) όπου καθάριζαν τα φρεάτια και ήταν σπουδαίοι μάστορες στα υδραυλικά.
Τότε ανάμεσα στις φωνές και τα πειράγματα θυμάμαι τον αρχιμάστορα να τους λέει, πως πρέπει να τους δείξει που βρίσκονται τα κλειδιά , να μάθουν να τα γυρίζουν για να μην διψάσει η πόλη. Τελικά ο μάστορας συγχωρέθηκε και δεν νομίζω ότι διψάσαμε γιατί τα μαστόρια δεν ήταν καλοί μαθητές αλλά μάλλον πρέπει να βρεθεί ο «μάστορας» που θα βάλει τάξη στην πολύπαθη σημερινή ΔΕΥΑΡ.
Αυτό που συμβαίνει στον Δήμο μας τις τελευταίες ημέρες δεν είναι τίποτα περισσότερο από το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, αφού κοινό μυστικό στους παροικούντες την ΔΕΥΑΡ είναι η έλλειψη συντονισμού και προγραμματισμού καθώς και η απαξίωση μερίδας εργαζομένων της επιχείρησης. Στελέχη της παροπλίστηκαν και τέθηκαν σε αδράνεια.
Απαλλάχτηκαν από τα καθήκοντα τους μηχανικοί και δεν υπάρχουν μελέτες ακόμα και για περιοχές που ζητήθηκε εγγράφως η αναγκαιότητα εκπόνησης τους. Άρα μελέτη και πλάνο πρόβλεψης δεν υπάρχει . Από τις 20 γεωτρήσεις λειτουργούν μόνο οι 10 και το τμήμα προγραμματισμού δεν έχει προβεί σε προκήρυξη διαγωνισμού προμηθείας αντλιών αν και δεν υπάρχει η βεβαιότητα για την ικανότητα των γεωτρήσεων .
Αντλία βρίσκει όποιος πρόεδρος κοινότητας απειλεί δια του τύπου. Γενικότερα οι προμήθειες γίνονται με απ’ ευθείας ανάθεση και αυτές μόνο για τα τρέχοντα και χωρίς να μοιράζονται σε πολλές εταιρείες υδραυλικών ειδών που μαστίζονται από την κρίση. ‘Όταν έμπειρο στέλεχος της επιχείρησης δήλωσε ότι η στάθμη και η πληρότητα των δεξαμενών στις 15 Ιουνίου δίνει σαφείς ενδείξεις για την ικανότητα ύδρευσης της πόλης το καλοκαίρι και διαπίστωσε το τωρινό πρόβλημα, δεν εισακούστηκε.
Όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά στην ποιο κρίσιμη περίοδο για την οικονομία του νησιού . Ήδη ξενοδοχειακές μονάδες έχουν προχωρήσει στην τοποθέτηση δεξαμενών για να μην αντιμετωπίσουν ακυρώσεις κρατήσεων. Πέρα από την οικονομία όμως υπάρχει η ηθική διάσταση προς τις ευάλωτες ομάδες όπως παιδιά και γέροντες.
Γι’ αυτό πρέπει, έστω την ύστατη στιγμή, οι εμπλεκόμενοι στο μεγάλο αυτό πρόβλημα να σκύψουν με αγάπη και χωρίς εγωισμούς . Ο Δήμος να επανακινήσει την ΔΕΥΑΡ άμεσα και ας δώσει στήριξη και βοήθεια στον νέο πρόεδρο .Η Περιφέρεια αφού δεν υπάρχει χρόνος πλέον για να λύσει το θέμα η ΔΕΥΑΡ , ας βάλει πλάτη (ακόμα μια φορά) για να γεμίσουν οι δεξαμενές από το φράγμα Γαδουρά.
Το νερό δεν τελείωσε, όπως δεν τέλειωσε και το φιλότιμο.
Ας δουλέψουμε για την ΡΟΔΟ ΘΕΤΙΚΑ…
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΑΡΑΣΛΙΑΣ
ΔΑΣΚΑΛΟΣ – πρ. Αντιδήμαρχος
