Πράξη απελπισίας ή απελευθέρωσης, κάθε αυτοκτονία είναι μοναδική, αινιγματική και ανεξιχνίαστη: ποτέ δεν θα μάθουμε την ακριβή σειρά των σκέψεων που οδηγούν τον αυτόχειρα στην τελική χειρονομία. Ο Αλμπέρ Καμύ, στον «Μύθο του Σίσυφου», γράφει: «Εκείνο που οδηγεί στην αυτοκτονία είναι πάντα σχεδόν ανεξέλεγκτο».
Για τον Γερμανό γιατρό Tomas Gentzes, διευθυντή κλινικής, η αυτοκτονία φαίνεται πως ήταν ο μοναδική λύση στο συνειδησιακό του αδιέξοδο. Αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον τελευταίο όροφο της κλινικής Chemnitz στην οποία εργαζόταν. Άφησε σημείωμα και βίντεο στα οποία εξηγεί την εσωτερική του κατάσταση και τις απόψεις του για τα εμβόλια και τον κορονοϊό. (Δείτε εκτενές άρθρο στο pronews.gr.
Στο βίντεο και στο σημείωμα ανέφερε: «Η σημερινή κατάσταση δεν έχει να κάνει σε τίποτα, απολύτως τίποτα, με τον κορωνοϊό. Πρόκειται για μια προσπάθεια επιβολής μιας παγκόσμιας δικτατορίας και αυτό δυστυχώς πρέπει να το πω». Και σε άλλο σημείο: «Το συνεχές ψέμα και η εξαπάτηση όλων ότι οι εμβολιασμοί είναι δήθεν ακίνδυνοι, με ώθησαν σε αυτή την πράξη, δεν άντεξα άλλο».
Διάβασα το άρθρο και είδα το βίντεο ξανά και ξανά. Σε μια εποχή τυραννίας, υποκρισίας και ανίερης συμμαχίας της επιστήμης με την εξουσία, το ηθικό και συνειδησιακό δράμα αυτού του ανθρώπου μου φάνηκε σαν μια ριπή φωτός μέσα στο σκοτάδι της καθεστωτικής ιατρικής προδοσίας. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος για την αυτοκτονία ως υπαρξιακό και φιλοσοφικό ζήτημα, η απόφαση ενός ανθρώπου να δώσει τέλος στη ζωή του ως πράξη διαμαρτυρίας σε μια ανήθικη και εγκληματική κατάσταση στην οποία δεν μπορεί να συμμετέχει αποτελεί δείγμα ηθικής ακεραιότητας. «Δεν άντεξα άλλο» λέει ο αυτόχειρας και αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη ενός ιερού ηθικού ορίου που δεν μπορούσε να υπερβεί.
Πόσοι γιατροί και «ειδικοί» στις ζοφερές μέρες του λεγόμενου «κορονοϊού» ζουν τέτοια εσωτερικά δράματα και με τέτοια ένταση; Από όσα βλέπουμε, τουλάχιστον στη χώρα μας, ελάχιστοι είναι οι έντιμοι γιατροί και οι επιστήμονες που πάνε κόντρα στο επίσημο αφήγημα και αποκαλύπτουν μικρές και μεγάλες αλήθειες για τις πραγματικές διαστάσεις της λεγόμενης «υγειονομικής κρίσης» και τις πολιτικές πτυχές της.
Σε κάθε περίπτωση η είδηση της αυτοκτονίας του Γερμανού γιατρού έρχεται σε μια περίοδο όπου η επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας με αφορμή τον κορονοϊό είναι ολοφάνερη. Δεν ξέρω τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στην γερμανική ιατρική κοινότητα και στην γερμανική κοινωνία αλλά προσωπικά ελπίζω να αποτελέσει πηγή αφύπνισης και αντίστασης σε ένα χρονικό σημείο στο οποίο ολοένα και περισσότερες φωνές από την διεθνή επιστημονική κοινότητα αντικρούουν το επίσημο αφήγημα και δημιουργούν ελπίδες για μια μαζικότερη αντίδραση των λαών στο υπό εξέλιξη σχέδιο μετατροπής των κοινωνιών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με το βολικό επιχείρημα της «δημόσιας ασφάλειας». Άλλωστε, ιστορικά, τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο όνομα κάποιας «ασφάλειας» έγιναν – ας μην το ξεχνάμε.
Η αυτοκτονία του Γερμανού γιατρού δεν πρέπει να ξεχαστεί. Οι λόγοι που τον οδήγησαν στην τελική χειρονομία αποκαλύπτουν και επιβεβαιώνουν αυτά που ξέρουμε εδώ και μήνες. Αυτό που ζούμε είναι πόλεμος και τέτοιες πράξεις μπορούν να θεωρηθούν ηρωικές. Θα μπορούσε, φυσικά, να επιλέξει τη ζωή και τον αγώνα αλλά η μοναδικότητα κάθε ανθρώπου δεν επιτρέπει την εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων. Άλλωστε, υπάρχουν φορές που η αλήθεια μπορεί να ακουστεί πιο δυνατά με τον θάνατο παρά με τη ζωή. Ίσως, κατά βάθος, αυτό να ήθελε ο κύριος Tomas Gentzes. Σε μια εποχή ψεύδους, φώναξε την αλήθεια. Ελπίζω η φωνή του να φτάσει πολύ μακριά.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
