«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
(Κώστας Βάρναλης, Ποιητής, 1884-1974)
Ένα ρεσιτάλ υποκρισίας εξελίσσεται εδώ και δεκαοχτώ μήνες στις οθόνες και στη ζωή μας και μια διαρκής κακοποίηση της κοινής λογικής, της ηθικής, της επιστήμης, της θρησκείας, του σώματος και της ψυχή μας. Το φαινόμενο δεν είναι, φυσικά, καινούριο, αλλά η έκταση και η έντασή του είναι πρωτόγνωρες, αμείωτες και τρομαχτικές.
Πολιτικοί, εκλεγμένοι και μη, ψεύδονται ασύστολα μέρα νύχτα, ακόμα και στον ύπνο τους. Και οι 300 εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού παρακολουθούν υποταγμένοι και αμέτοχοι, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι», την καταστροφή εκατομμυρίων Ελλήνων από μια απάνθρωπη υγειονομική και πολιτική τυραννία που είναι ολοφάνερο ότι εκτελεί άνομες εντολές σε βάρος του λαού μας.
Γιατροί και κάθε λογής επιστήμονες, με μια αδιανόητη αντιστροφή των ρόλων και καταπατώντας κάθε έννοια επιστημονικής δεοντολογίας, βαφτίζουν το ψέμα αλήθεια, προφητεύουν σαν Πυθίες τα μελλούμενα και επινοούν μια νέα μορφή ψευδοεπιστήμης που θα την ζήλευαν καιοι πιο αθεράπευτοι τσαρλατάνοι.
Δουλόφρονες δημοσιογράφοι και σχολιαστές στα συστημικά μέσα εξαπάτησης, μπουκωμένοι με δημόσιο χρήμα, ξεφτιλίζονται καθημερινά μπροστά στα αμήχανα μάτια μας εξαπολύοντας προσβολές, χλεύη, ειρωνεία ακόμα και απειλές εναντίον όσων έχουν το θάρρος μιας άλλης γνώμης και μιας άλλης αξιοπρέπειας.
Υπέρβαροι εκπρόσωποι της θρησκείας, παπαγαλίζοντας το κυβερνητικό αφήγημα, αναγκάζουν τους σκεπτόμενους πιστούς να οργίζονται και να αναρωτιούνται αν όλοι αυτοί οι ρασοφόροι εκπροσωπούν τον Θεό ή τον άρχοντα του σκότους.
Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ο νομικός κόσμος,μπροστά στην κατάργηση της έννομης και της συνταγματικής τάξης,σιωπά προκαλώντας οργή και κάνοντας και τον πιο καλοπροαίρετο πολίτη να σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά.
Διανοούμενοι και καλλιτέχνες στην πλειοψηφία τους σιωπούν εκκωφαντικά και όταν μιλάνε θυμίζουν αξιοθρήνητες μαριονέτες και αυλοκόλακες όλων των λαοκτόνων τυράννων της ιστορίας.
Άνδρες και γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας εκτελούν «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ» τις παράνομες εντολές της εκτελεστικής εξουσίας με μοναδικό επιχείρημα το «αυτές τις εντολές έχουμε».
Εκπαιδευτικοί σε όλες τις βαθμίδες,έχοντας χάσει κάθε επαφή με τον παιδαγωγικό τους ρόλο, εκπαιδεύουν αδιαμαρτύρητα τους αυριανούς πειθήνιους σκλάβους αποδεχόμενοι να φορούν και να επιβάλλουν στους μαθητές την άχρηστη και επικίνδυνη μάσκα – άθλιο σύμβολο φίμωσης, υποταγής και ταπείνωσης.
Πολίτες που πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν το κρατικό αφήγημα τηρούν κατά γράμμα τα παράλογα και απάνθρωπα μέτρα δίνοντας μάλιστα το τρυφερό πρόσταγμα, ειδικά σε χώρους εργασίας, «παρακαλώ τη μασκούλα σας».
Στα χέρια αδίστακτων τυράννων η χώρα μας καταστρέφεται και ο λαός μας οδηγείται μαζικά στον πάγκο του χασάπη. Πώς αποδεχτήκαμε έναν τέτοιο εξευτελισμό; Πώς παραδώσαμε τόσο τρομαχτικά εύκολα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας; Πώς δεχτήκαμε με τόση άνεση τον ρόλο του σκλάβου;
Πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να μην βλέπουν το μοχθηρό χαμόγελο του δήμιου και το αίμα που στάζει από τα ανίερα χέρια του;
Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι έγιναν ξαφνικά πρόβατα όλοι αυτοί οι λύκοι με τα δεκάδες σκάνδαλα στο ποινικό μητρώο τους;
Πώς είναι ποτέ δυνατόν να μεταμορφωθούν σε σωτήρες οι δήμιοι και σε αγίους οι επαγγελματίες της διαφθοράς και της υποκρισίας;
Και πώς είναι δυνατόν να καταστρέφουν τη ζωή μας δήθεν για το καλό μας και εμείς να στεκόμαστε «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» προσμένοντας «ίσως κάποιο θάμα;».
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
