Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλύτερο κείμενο από αυτό της Έλενας Λαζαρίδου, αναπληρώτριας δασκάλας, που να αποτυπώνει τις πραγματικές διαστάσεις μέσα στις οποίες κινείται το νόημα κι η υπόσταση ενός εκπαιδευτικού.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, χρόνια πολλά σε όλους εκείνους τους εκπαιδευτικούς που αισθάνονται δάσκαλοι κι όχι δημόσιοι υπάλληλοι…
Της Έλενας Λαζαρίδου
Για τα μάτια που θολώνουν μπροστά στον υπολογιστή,
για τα χέρια που λερώνονται κάθε μέρα από κιμωλίες και χρώματα,
για τα μαλλιά που γεμίζουν χρυσόσκονη,
για τη φωνή που κλείνει όταν προσπαθεί να υπερτερήσει ανάμεσα σε 27 άλλες,
για τις ατελείωτες αλλά αόρατες ώρες προετοιμασίας και διορθώματος στο σπίτι,
για τον φθόνο που βγαίνει από τη φράση “3 μήνες διακοπές”,
για το ωράριο διδασκαλίας που είναι αυξημένο σε σχέση με εκείνο του Ευρωπαίου εκπαιδευτικού αλλά και για τις αμοιβές που αντίστοιχα είναι μειωμένες,
για τα δεκάδες χιλιόμετρα που διανύονται καθημερινά,
για τις οικογένειες που είναι χωρισμένες στα δύο,
για την ανεργία και την εργασιακή αβεβαιότητα,
για όλες εκείνες τις φορές που ακούστηκαν κατηγορίες για “τεμπελιά” και “λούφα”,
για την καθημερινή έκθεση και κριτική από παντού,
για την κάλυψη, με κάθε μέσο, των πιο δύσβατων περιοχών,
για την κατάθεση ψυχής και το μεράκι,
για τα “θαύματα” που γίνονται από το τίποτα
και κυρίως για το ότι κρατάνε στα χέρια τους το μέλλον του κόσμου…
Χρόνια πολλά σε όλους τους Εκπαιδευτικούς!
