Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
(Το κείμενο είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Ροδιακή» την Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου 2019)
Με τον Γιάννη Διακονικολάου στη «μεγάλη» Ρόδο είχαν πετύχει κάτι πρωτοποριακό για τα δεδομένα εκείνης της εποχής (δεκαετία του 1970). Είχαν κατορθώσει να προωθούνται συχνά από τα άκρα, καταργώντας ουσιαστικά την στατικότητα των μπακ. Ήταν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «μπακ – χαφ». Όλη η πλευρά ήταν δικά τους. Δεξιά και αριστερά …όργωναν κανονικά. Ο λόγος για τον Λευτέρη Σταυρή, ή αλλιώς το «μηχανάκι» της Ρόδου στα ένδοξα χρόνια τόσο της Β’ όσο όμως και της Α’ Εθνικής Κατηγορίας. Διακρινόταν για το μεγάλο πάθος στο παιχνίδι του το οποίο αρκετές φορές του στοίχισε πολλές κίτρινες αλλά ενίοτε και κόκκινες κάρτες. Ήταν όμως από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας καθώς έδινε και την ψυχή του μέσα στον αγωνιστικό χώρο έχοντας ως κύριο μέλημα του να βοηθήσει την ομάδα να διακριθεί και να πετύχει τον στόχο της.
Ο Λευτέρης Σταυρής γεννήθηκε το 1951 στις Καλυθιές και από πολύ μικρός άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο. Πού άλλου; Στις αλάνες που εκείνη την εποχή ήταν άπλετες. Το χωριό προσφερόταν και με το παραπάνω για τους πιτσιρικάδες που κλωτσούσαν από το πρωί μέχρι και το βράδυ μια μπάλα. Η μεγάλη του δυσκολία ήταν οι γονείς οι οποίοι ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν για ποδόσφαιρο και του το είχαν απαγορεύσει. Πολλές φορές πήγαινε κρυφά μαζί με τους φίλους του για να παίξει.
Το πρώτο του δελτίο
Έκανε το πρώτο του δελτίο στον Απόλλωνα Καλυθιών το 1966. Η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Α’ Τοπικής Κατηγορίας ωστόσο αυτός ξεκίνησε από τα τσικό του συλλόγου. Δεν έμεινε για πολύ όμως καθώς την ίδια χρονιά προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα και μάλιστα έκανε ορισμένα παιχνίδια παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός σε μικρή ηλικία. Στον Απόλλωνα έμεινε για τρία χρόνια καθώς το 1969 του άνοιξαν οι πόρτες για να κάνει μια μεγάλη καριέρα καθώς τον ήθελε η Ρόδος.
Στη Ρόδο με …πιέσεις
Το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος δεν ήθελε να γίνει αυτή η μετεγγραφή καθώς τον ενδιέφερε να αγωνίζεται και πίστευε ότι στη Ρόδο πολύ δύσκολα θα έπαιρνε χρόνο συμμετοχής. Ο τότε πρόεδρος του συλλόγου Γιώργος Βρούχος και ο γενικός αρχηγός Σάββας Γιαννάς αναγκάστηκαν να πάνε στις Καλυθιές για να τον βρουν αλλά εκείνος είχε φροντίσει να εξαφανιστεί. Τελικά, λίγο αργότερα μετά από πιέσεις του Γιαννά, υπέκυψε και υπέγραψε στα «ελάφια». Η μετεγγραφή κόστισε 12.000 δραχμές, χρήματα τα οποία πήρε όλα το σωματείο του. Την ίδια χρονιά είχαν πάρει μετεγγραφή για τη Ρόδο ο Γιάννης Εγγλέζος, ο Γιάννης Καραντάνης αλλά και ο Αντώνης Πίττας από την Κω. Ο τελευταίος ήταν από τους παίκτες που θαύμαζε. Επρόκειτο για έναν δεινό σκόρερ. Όταν πήγε, στην ομάδα ήδη ήταν και άλλοι πάρα πολύ καλοί παίκτες όπως ο Νίκος Καραγιάννης, ο Χατζηγεωργίου, ο Διακονικολάου, ο Βόλας, ο Νεοφύτου, ο Αχιολάς, ο Δημητράς, ο Φωτεινός, ο Κυπριώτης και πολλοί άλλοι.
Τα χρόνια εκείνα, η Ρόδος προσπαθούσε κάθε χρόνο να ανέβει στην Α’ Εθνική χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει. Το 1973 έγινε μια σημαντική κίνηση από τη διοίκηση, η οποία η οποία «μάζεψε» μια φουρνιά πολύ καλών ποδοσφαιριστών. Εκείνη τη χρονιά ήρθαν ο Παπαοικονόμου, ο Δράκος, ο Ελευθερίου, ο Καμπούρογλου, ο Γιώργος Ταχραμάνης, ο Κώτης και ορισμένοι άλλοι. Ήταν παίκτες που άφησαν το στίγμα τους. Παράλληλα, γινόταν και μια πολύ καλή δουλειά στο Εφηβικό τμήμα, με αποτέλεσμα μέχρι και το 1976, να προαχθούν στην πρώτη ομάδα και οι Δοξάκης, Σκαρτάδος, Χατζηαχμέτ, Χατζημιχάλης και άλλοι. Η Ρόδος είχε δημιπουργήσει πλέον ένα πολύ καλό σύνολο. Ήταν μια καλοκουρδισμένη μηχανή η οποία τη σαιζόν 1977 – ’78 με προπονητή τον Μιχάλη Μπέλη κατάφερε να κάνει το όνειρο όλων των φιλάθλων της Δωδεκανήσου πραγματικότητα. Ανέβηκε στην Α’ Εθνική Κατηγορία. Η επιτυχία αυτή, συσπείρωσε εντυπωσιακά τον κόσμο ο οποίος από όλα τα μήκη και πλάτη του νησιού (και του νομού) έδινε το παρών στο Στάδιο για να την ενισχύσει. Κάθε παιχνίδι είχε από 3000 έως και 4000 κόσμο ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις είχε και παραπάνω! Η πρώτη χρονιά ήταν πολύ καλή για τη Ρόδο ωστόσο άφησε μια πικρία στον Λευτέρη Σταυρή καθώς δεν χρησιμοποιήθηκε όσο και ο ίδιος θα περίμενε.
Το μεγάλο του παράπονο
Παρά το ότι τα προηγούμενα χρόνια στη Β’ Εθνική ήταν βασικός και αναντικατάστατος, την πρώτη χρονιά της Α’ Εθνικής προτιμήθηκε περισσότερο ο Μιχάλης Βούλγαρης. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε κανονικά την προετοιμασία στον Προφήτη Ηλία αλλά νιώθοντας ότι δεν τον σηκώνει και πολύ το κλίμα, ένα πρωί μπήκε στο αυτοκίνητό του και αποχώρησε. Αν και τον είχε ζητήσει ο Διαγόρας, ο ίδιος αποφάσισε να επιλέξει την ομάδα που τον ανέδειξε και ξεκίνησε την καριέρα του, τον Απόλλωνα Καλυθιών. Μαζί του είχαν έρθει οι Στάθης Ελευθερίου και ο Γιώργος Ταχραμάνης. Προπονητής ήταν ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Το 1988, τη χρονιά που ο σύλλογος υποβιβάστηκε από τη Δ’ Εθνική Κατηγορία, αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, σε ηλικία 37 ετών.
Το πρώτο του παιχνίδι με τη Ρόδο
Το ντεμπούτο του ήταν σε ένα φιλικό με τον κυπελλούχο Ελλάδας, Άρη Θεσσαολονίκης το 1970 στο Εθνικό Στάδιο της πόλης μας. Στους «κιτρινόμαυρους» έπαιζαν πολύ καλοί παίκτες όπως ο Λουκανίδης, ο Κεραμιδάς, ο Χρηστίδης και ο Παπαϊωάννου, Η Ρόδος είχε κερδίσει με 3 – 1. Το πρώτο του επίσημο παιχνίδι με τα «ελάφια» ήταν την ίδια χρονιά κόντρα στον Βύζαντα Μεγάρων. Ο προπονητής του Ανδρέας Παπαδόπουλος του είχε αναθέσει να παίξει μαν του μαν τον Σάκη Κουβά, έναν από τους καλούς σκόρερ του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τα αξέχαστα παιχνίδια
Υπάρχουν δυο αναμετρήσεις που έχουν μείνει στο μυαλό του Λευτέρη Σταυρή αλλά και πολλών φιλάθλων της Ρόδου. Το πρώτο ήταν το 1975, μια αναμέτρηση κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο κύπελλο στο Εθνικό Στάδιο. Αν η Ρόδος κέρδιζε θα έπαιρνε την πρόκριση για τους «4» του θεσμού. Προηγήθηκε με 1 – 0 με γκολ του Παπαοικονόμου αλλά ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε στη συνέχεια. Ακολούθησε ένα νέο τέρμα της Ρόδου που ακυρώθηκε και στο 89’ οι φιλοξενούμενοι πέτυχαν ένα δεύτερο γκολ για το οποίο οι γηπεδούχοι ζήτησαν έντονα οφσάϊντ. Ο Λευτέρης Σταυρής ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν πάνω στον επόπτη για να διαμαρτυρηθεί. Ακολούθησαν δραματικά γεγονότα καθώς οι φίλαθλοι μπήκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κυνήγησαν το διαιτητικό τρίο. Το παιχνίδι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, η Ρόδος τιμωρήθηκε και ο Παναθηναϊκός πήρε την πρόκριση στα χαρτιά. Ένα άλλο από τα αξέχαστα παιχνίδια ήταν μια αναμέτρηση στον Ταύρο με τον Φωστήρα. Η Ρόδος κέρδισε αλλά μετά το τέλος του παιχνιδιού, εξαγριωμένοι φίλαθλοι των γηπεδούχων πολιόρκησαν τα αποδυτήρια με λοστούς και φτυάρια…
Η προπονητική καριέρα
Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη σε χρονική διάρκεια η προπονητική του καριέρα. Μόλις σταμάτησε να αγωνίζεται πέρασε από τους πάγκους του Εθνικού Αρχίπολης, του Διαγόρα Βατίου, του Αστέρα Μασσάρων, του Άρη Αρχαγγέλου, του ΑΕΡΑ, του Ερμή Καλυθιών αλλά και της Δόξας Ψίνθου.
